Rozdział 24

Erza chwyciła w dłonie kolejną taśmę, otworzyła ją, po czym przejechała wzdłuż kartonu, szczelnie go zamykając. Zmęczona otarła spocone czoło, a następnie spojrzała za siebie, licząc rzeczy, które miała jeszcze spakować. Choć pracowała nieustannie od kilku godzin, ogromna ilość przedmiotów sprawiała, że wydawało się, iż jej praca nie ma końca. Nie mogła jednak pozwolić sobie choć na odrobinę przerwy. Zdeterminowana powróciła do pakowania się, lecz już po dziesięciu sekundach zrezygnowana zwalniała, przypominając sobie, dlaczego robi coś takiego.

W pewnym momencie z jednego z albumów wypadło niewielkie zdjęcie, przedstawiające trójkę małych dzieci wspólnie bawiących się na podwórzu. Na samo wspomnienie o tych beztroskich chwilach, mimowolnie się uśmiechnęła. Choć tamte dni już minęły, a teraźniejszość nie dawała dobrych zapowiedzi na przyszłość, to powrót na moment do wspomnień sprawiał, iż w serduszku dziewczyny zapalała się iskierka nadziei.

Pożar, śmierć pracowników, kłopoty finansowe, niewypłacalność. Bogactwo gromadzone przez tak wiele pokoleń zostało strawione przez parę przypadkowych zdarzeń, zostawiając jedynie szczątki po potędze tego rodu. Zmuszeni sprzedać dom, całe dobre imię i honor. Splugawieni przez dawnych współpracowników i w końcu wystawieni przez najwierniejszych przyjaciół. Jedynie to ich spotkało po tak wielu latach wspólnych interesów i walk o pozycję na światowym rynku. Wraz z rodzicami straciła wszystko. Nie posiadali już nic.

Niespodziewanie usłyszała pukanie do drzwi. Zaskoczona tym faktem pośpiesznie wstała i poszła sprawdzić, kim jest gość. Dziewczyna zaśmiała się, a następnie pociągnęła za klamkę. Uśmiechając się od ucha do ucha, spojrzała przed siebie. Zamarła. Dokładnie przed nią stała sekretarka jej matki, trzymając w dłoniach stos dokumentów. Widząc przerażającą kupkę, cofnęła się.

– Proszę się nie obawiać, panienko – powiedziała spokojnym głosem kobieta. – Przyszłam jedynie przekazać wiadomość, iż pani cię oczekuje w swoim gabinecie.

Niewysoka, szczupła brunetka o czekoladowych oczach poprawiła niepewnie okulary w czarnych oprawkach, a następnie odwróciła się i ruszyła przez długi korytarz. Erza na moment tylko wyjrzała, chcąc zobaczyć tradycyjną reakcję męskiej części służby, która zazwyczaj reagowała w dość energiczny sposób na obcisły komplet sekretarki. Jednak tym razem panowała cisza. Wtedy dopiero sobie przypomniała, że przecież już nie ma nikogo. Zostali całkowicie sami.

– Już nic nie będzie takie jak dawniej – rzekła cicho, zakładając na nogi balerinki.

Puste ściany, na których dawniej wisiały przepiękne miecze, tarcze i inne zabytki historycznych dziejów, teraz swą pustką smuciły przechodzących przez korytarz ludzi. Dawne piękno tego miejsca przerodziło się w istną brzydotę, na którą Erza nie była w stanie patrzeć. Dzieła mistrzowskiego kunsztu zostały zabrane sprzed jej nosa. Katany, halabardy, zbroje, miecze, łuki, kusze i wszystkie bronie, które były dla niej tak bliskie, znikły w ciągu jednego dnia jako zastaw dla komornika. Wartość pieniężna i sentymentalna nie miały tu żadnego znaczenia. Po prostu przyszli i zabrali, zostawiając jedynie wspomnienia.

– Dlaczego nikt nam nie pomógł? – zapytała na głos, nie rozumiejąc, jak można było dopuścić do tak żałosnej sytuacji.

– Zamierzasz długo wzdychać!

Po pomieszczeniu rozległ się donośny i krzykliwy głos, który obudził Scarlet z zamyślenia. Sama dziewczyna nie do końca wiedziała, jak tak szybko znalazła się w gabinecie.

Potężna, pełna dumy i chwały, choć pokonana, patrzyła na dziewczynę z góry, obejmując ją niezwykle przenikliwym i surowym wzrokiem. Jej charakterystyczne rysy twarzy sprawiały, iż miało się nieodparte wrażenie, że patrzyło się na samą królową, a nie zwykłego biznesmena. Wysoka, dość pokaźnej postury, skrywająca ponętną figurę za luźnym, choć eleganckim, strojem. O krwistoczerwonym kolorze włosów. Groźna i niebezpiecznie. Przenikająca duszę ludzką jednym spojrzeniem, jakby sam diabeł patrzył na człowieka. Właśnie taką osobą była Knightwalker.

– Nie, matko – szepnęła Erza. – Czy chciałaś czegoś ode mnie? – spytała niepewnie.

– Nasza firma została wykupiona – odparła szybko, wprawiając córkę w niemałe zakłopotanie.

– Ale… Ale przez kogo? O czym ty mówisz?! – wrzasnęła, całkowicie nie rozumiejąc tego, co powiedziała do niej kobieta.

– Nie rozumiesz prostego języka? Jesteśmy ocaleni, choć przez długi okres czasu będziemy zależni od bardzo zamożnego człowieka, który…

– Co się tu do cholery dzieje?! – Ponownie podniosła głos, uderzając zaciśniętą pięścią w ścianę.

– Sama nie wiem – kobieta odpowiedziała nadzwyczaj spokojnie. – Wczoraj przyszedł do nas jakiś człowiek, proponując pewien układ…

– Czy ja będę musiała za kogoś wyjść? – przerwała matce Erza, chcąc natychmiast dowiedzieć się, czy jej przypuszczenia są prawdziwe.

– Otóż nie.

Zaskoczona dziewczyna podeszła bliżej, chcąc dobrze przyjrzeć się Knightwalker i sprawdzić, czy przypadkiem nie kłamie. Jednak spojrzenie kobiety sprawiało, iż nie była w stanie zarzucić jej kłamstwa. To, co mówiła, było prawdą, a przynajmniej chciała w to uwierzyć.

– Ten układ polega na tym, iż wyjedziemy z tego miejsca i zamieszkamy w stolicy Pengrande – kontynuowała kobieta.

– Tylko tyle? – dopytała się zaskoczona Scarlet. – Przecież to jest jakiś chory żart, a nie układ? Co ten człowiek chce i kim jest?

– Boję się – szepnęła niewyraźnie Knightwalker. – Naprawdę się boję.

Nie znała zbyt dobrze osoby, przed którą stała. Nigdy nie lubiła spędzać z nią czasu, gdyż Erza dokładnie wiedziała, iż jest tylko zastępstwem za jej zmarłą córkę. Jednak jeszcze nigdy nie zdarzyło jej się usłyszeć czegoś takiego. To nie były tylko puste

– Ten człowiek – zaczęła niespodziewanie biznesmenka – nazwał się jakiś księciem. Księciem La Pradleyem.

***

Znajdowała się w maleńkim pokoju, do którego światło dostawało się jedynie przez niewielkie okno, szczelnie zbitym kratami tuż przy samym suficie. Otoczona zewsząd gołymi ścianami zastanawiała się, co to za miejsce. Nie mogła się poruszyć ani nic powiedzieć. Czuła się jak zwierzę w klatce. W pewnym momencie zrozumiała, że jej ręce delikatnie drżą z niewiadomych jej przyczyn. Choć to miejsce wydawało jej się tak obce, czuła, że zna je dość dobrze.

Niespodziewanie usłyszała skrzypienie metalowych drzwi. Choć powinna była szybko się odwrócić i sprawdzić, kto nadchodzi, zamarła. Nie była w stanie nawet poruszyć palcem. Jej całe ciało zatrzymało się w bezruchu jakby było z kamienia. Bała się.

Wszelkie dźwięki ucichły.

W pierwszej chwili pomyślała, iż niebezpieczeństwo minęło. Jednak myliła się. Nagle ogromny ból objął całe jej ciało, które odbiło się od bocznej ściany po uderzeniu. Wiedziała, że jej ręka została złamana, lecz nawet po czymś takim nie zaczęła płakać. Dumnie podniosła się, a następnie spojrzała ostrym wzrokiem na złotowłosą kobietę, ubraną jeansy i biały podkoszulek.

– Co się na mnie tak gapisz, szczeniaku? – syknęła przez zęby, zaciskając dłonie w pięść.

– Co ci zrobiłam, mamo? – zapytała niewinnie dziewczynka.

– Zamknij się! – wrzasnęła, machając przed sobą ręką. – Miałaś proste zadanie! I co?

Wyszła na chwilę na korytarz, lecz już po kilku sekundach wróciła, trzymając na rękach trzy figurki w kształcie smoków. Następnie zamachnęła się i wszystkimi rzuciła o betonową podłogę, rozbijając je doszczętnie.

Choć dziewczynka pragnęła podbiec i zatrzymać ją, nie była w stanie. Wszystkie jej słabości sprawiały, że jeden ruch był dla niej niezwykłym wyzwaniem. Przecież była jeszcze dzieckiem, jednak już takim dzieckiem, które przez zęby cedziło „zabiję cię”.

– Mavis, Loki, Gray… – szepnęła przez sen.

Niespodziewanie zerwała się i rozejrzała wokoło. Przecież była w swoim pokoju, prawie swoim pokoju. Leżała w łóżku, trzęsąc się jak osika. Jej całe ciało oblewał pot, a po policzkach spływały łzy. Oddech miała nierówny. Jedną ręką trzymała się za koszulę, próbując się uspokoić. Nagle zacisnęła dłoń tak mocno, że na białym materiale pojawiły się małe krople krwi.

– Coś się stało, Lucy? – Drzwi pokoju otwarły się, wprowadzając do środka trochę światła, a w nich staną Natsu, ubrany jedynie w bokserki. – Krzyczałaś – rzekł obojętnym głosem.

Spojrzała na niego zaczerwienionymi oczami, a następnie delikatnie uśmiechnęła się i powiedziała:

– Zły sen.

Nic nie mówiąc, chłopak podszedł do niej. Następnie objął ją ramieniem, dając jej wyraźny znak, że nie musi niczego przed nim ukrywać.

Rozumiejąc jego intencje, nawet się nie zawahała. Szybko rzuciła się, wtulając się w niego jak najmocniej.

***

Przekładając miecz z ręki do ręki, sprawiał, iż od ostrza odbijały się przepiękne promienie słoneczne, które oślepiały klęczącego Redfoxa. Kiedy tylko mężczyzna skończył podziwiać swoją najlepszą broń, chwycił w dłoń szmatkę, którą zaczął czyścić przedmiot. Nie śpieszył się, gdyż wiedział, iż cierpliwość popłaca. Musiał wymierzyć odpowiednią karę chłopakowi, który w tam bezwstydny sposób podniósł rękę na jego własne dziecko. Nie mógł już nic zrobić z decyzją o małżeństwie, jednak zmiana charakteru swojego przyszłego zięcia należała do jego obowiązku i z przyjemnością zamierzał skorzystać z tego przywileju.

Gajeel, drżąc, spoglądał na przyszłego teścia, dokładnie wiedząc, dlaczego tu się znajduje. Czy żałował, że postąpił tak z Levy? Sam nie wiedział, lecz był świadomy, że poniosło go i przesadził. Grubo przesadził. Choć powinien teraz starać się wszystko odkręcić, wydawało mu się, że nie będzie to wcale takie łatwe. Nie dość, że nie miał żadnego konkretnego pomysłu, to jeszcze wzrok McGardena sprawiał, iż nie był w stanie wydobyć z siebie żadnego dźwięku.

– Masz coś do powiedzenia? – odezwał się yakuza, nie patrząc na chłopaka. – Już po raz kolejny rozmawiamy o tym samym i nadal nie widzę u ciebie żadnej poprawy, drogi chłopcze.

Gajeel zacisnął dłonie na udach, równocześnie zagryzając zęby ze złości. Wiedział, że musi się przemóc i postąpić jak prawdziwy mężczyzna, a nie kryć się jak jakaś tchórzliwa babka. Czuł się żałośnie, dlatego był świadomy, że już czas na zmiany. Pełen determinacji spojrzał na McGardena, a następnie rzekł:

– Przepraszam, obiecuję poprawę.

Wyraźnie zaskoczony przyszły teść, odłożył powoli na bok miecz, po czym wstał i podszedł do chłopaka. Złapał go silnymi dłońmi za ramiona, a następnie ustawił dzieciaka dokładnie naprzeciw siebie, by móc sprawdzić, jak bardzo prawdziwe są jego słowa. Lata praktyk, które uzyskał podczas przesłuchiwania swoich wrogów, sprawiły, iż nawet najlepsi policjanci nie byli w stanie tak dokładnie określić wiarygodności przestępców tak jak on. Mistrz strategii i wschodnich sztuk walki. Geniusz, szukający odpowiedniego kandydata na stanowisko yakuzy ShenLong.

– Naprawdę? – dopytał się, chcąc nie mieć żadnych wątpliwości.

– Tak! – odpowiedział stanowczo.

Mężczyzna uśmiechnął się, puszczając przyszłego zięcia. Następnie wrócił na podest, chcąc ogłosić to, co postanowił.

– Pójdziesz z moją córką na randkę. Dzisiaj – dodał, wyraźnie podkreślając wyraz. – Kilku moich ludzi będzie was pilnować, więc jeśli popełnisz jeden błąd – zagestykulował, podnosząc kciuk do góry – to będzie cię to kosztowało jednego paluszka. A przecież nikt mi nie zabroni mieć zięcia z czterema palcami u lewej ręki, prawda? – zapytał McGarden.

Gajeel przełknął głośno ślinę, rozumiejąc, że to nie są tylko puste groźby. Miał tylko jedną opcję do wyboru i musiał zrobić wszystko, by ponownie czegoś nie zniszczyć. Choć śmiał się na samą myśl, że będzie musiał udawać dobrego mężulka, to nie było mu wcale do śmiechu. Szczególnie w sytuacji, w której mógł stracić jedną część ciała.

Przepiękne, ciepłe promienie słoneczne przebijały się szybę jednej z magnolisjkich kawiarni, padając prosto na dwójkę młodych ludzi, niechętnie popijających zamówioną kawę. Siedzieli w milczeniu, będąc całkowicie przekonani, iż połowa gości lokalu to rodzina yakuzy w przebraniu. Dość nieudanym przebraniu, gdyż na pierwszy rzut oka było już widać, że gazety nie da się czytać do góry nogami bądź pisać na wyłączonym komputerze. Chyba że jest się niebywale uzdolnionym człowiekiem. Jednak przyszłe państwo Redfox nawet nie brało pod uwagę takiej możliwości, gdyż byli całkowicie pewni, że to nieudolna próba śledzenia ich podczas randki.

Zaniepokojeni obecnością tych ludzi jeszcze mocniej się krępowali, przebywając w swoim towarzystwie.

Zrezygnowana Levy westchnęła, a następnie podniosła filiżankę, biorąc do ust dość spory łyk espresso.

– To… gdzie chcesz iść? – zapytał niepewnie Redfox, nie mając żadnego pomysłu na ich randkę.

– Może do kina? – zaproponowała, uznając ten pomysł za najlepszy.

– Nawet pasuje – odpowiedział dość sztywno, nie potrafiąc prowadzić z dziewczyną swobodnej rozmowy. – A na jaki? Słyszałem, że grają jakiś popularny romans z wyciskaczem łez w pakiecie.

– Jeśli masz ochotę to obejrzeć – powiedziała z wyraźną nutką sarkazmu w głosie.

– A babki nie lubią takich romansideł? – zapytał, zaciskając zęby, gdy ujrzał śmiejących się podsłuchiwaczy.

– Bijatyki, mordobicie i jakiś element fantasy. Może być horror! – rzekła stanowczo.

– Ty chyba miałaś się urodzić chłopcem – szepnął pod nosem, wypijając do końca kawę.

Redfox odstawił na talerzyk filiżankę, po czym wstał i zabrał kurtkę z krzesła. Następnie zaczął się kierować w stronę wyjścia, nie zwracając uwagi na Levy, która jeszcze nie zdążyła wypić napoju.

Wściekła dziewczyna rzuciła na stolik jakieś pieniądze, po czym wybiegła za narzeczonym, nie mając najmniejszego zamiaru dać mu pretekstu do kolejnych docinek. Gdy tylko wyszła z pomieszczenia, wnet usłyszała dźwięk przesuwających się krzeseł. Nie trudno było domyśleć się tego, iż członkowie gangu zorientowali się, że ich obiekty śledzenia właśnie opuściły pierwszy punkt randki. McGarden uderzyła ręką o czoło, wiedząc, o czym będzie musiała porozmawiać z ojcem, gdy tylko skończy się ten koszmar, zwany randką.

***

Nie miał innego wyboru. Planował wszystko już od dłuższego czasu, jednak jak zawsze plany musiały spalić na panewce. Wszystko się sypnęło w ciągu kilku chwil, dlatego musiał zareagować natychmiastowo. Nawet przez to całe zamieszanie musiał wciągnąć w swoje sprawy córkę. I choć niechętnie to przyznawał, przyszły zięć bardzo mu pomógł swoim zachowaniem. To właśnie on sprawił, że cała rezydencja opustoszała, a on swobodnie mógł zdobyć poszukiwany przedmiot.

Po cichutku, nie chcąc zostać usłyszanym przez żonę, szedł w kierunku pokoju swojej córki. Uważał na każdy krok, wiedząc o tym, że drewniane panele potrafią dość głośno skrzypieć przy delikatnym dotknięciu.

Gdy znalazł się dostatecznie blisko pomieszczenia, rozejrzał się wokół, a następnie wszedł do środka, obejmując wzrokiem całą jego powierzchnię. Schludny i czysty kącik sprawiał miłe dla oka wrażenie, choć było to pewnym utrudnieniem, gdyż każdy przestawiony przedmiot mógłby wzbudzić niepotrzebne podejrzenia. McGarden mając pewne przypuszczenia, gdzie córka może chować poszukiwany przedmiot, podszedł do łóżka, po czym usiadł na nim. Uśmiechnięty sięgnął do szuflady, z której wyjął srebrnego smoka i fotografię przedstawiającą dwójki dzieci, które bawiły się w piaskownicy.

– Szkoda, że tamte spokojne czasy nie mogą wrócić – szepnął do siebie.

Żałując, że musi robić coś takiego własnemu dziecku, schował za kimono figurkę, a zdjęcie odłożył na miejsce. Po tych czynnościach wstał i zaczął się kierować w stronę wyjścia. Wykonał misję jak najlepiej potrafił. Choć to, co zrobił, całkowicie zaprzeczało jego obrazowi kochanego ojca… Ale nie miał wyboru. Nie w tych czasach, nie przy tych wydarzeniach. Kolejna wojna zbliżała się nieuchronnie. Walki o tron Pengrande stawały się coraz to bardziej krwawe i bezlitosne. Nawet król Fiore był coraz słabszy i niedołężny, a jego spadkobiercą była nic nieznacząca dziewczyna.

„Wszystko zaczyna się tam, gdzie wszystko się kończy” – cytując słowa swojego ucznia, wiedział jak bardzo są one prawdziwe. Kolejna era kończyła się, lecz zbliżała się nieuchronnie następna, zapowiadając dalszy rozlew krwi, łzy i cierpienie. Ludzie przez te lata niczego się nie nauczyli, przez co nie byli świadomi, że tym razem i ich dosięgnie ten ból, który musiały przeżywać miliony istot z innych krajów. Tajemnica tych smoków była jedynym ratunkiem od całkowitej zagłady. McGarden nie do końca był pewien, czy działa zgodnie ze swoim sumieniem, jednak dla niego nie istniała żadna inna alternatywa. Pozostało jedynie wierzyć w tego człowieka i powierzyć mu losy całego świata.

Kiwając głową na znak, że wszystko jest w porządku, zatrzymał się, będąc zaniepokojony dziwnym skrzypieniem podłogi. Niespokojny odwrócił się, a to co zobaczył utwierdziło go jeszcze bardziej w przekonaniu, że mógł zaufać tylko swojemu uczniowi. Jego żona, ukochana mu kobieta, skradając się jak on jeszcze przed kilkoma minutami, wkroczyła do pokoju córki, zaczynając przeszukiwać pokój dziecka.

– A więc ty też podjęłaś decyzję – powiedział do siebie.

Nie czekając dłużej, szybko zszedł z piętra na parter, po czym zaczął iść w stronę sali treningowej. Wiedział, że gość już na niego czeka. Nie mógł dłużej zastanawiać się i narazić cały plan. Pędząc jak szalony, dotarł pod drewniane wrota, a następnie wparował do środka, wysapując:

– Mam to, co chciałeś.