Rozdział 23

Siedzieli obok siebie na dość sporej ławce, otoczeni zeschniętymi drzewami, na których pozostawały resztki liści. Rozglądali się wokół, lecz jedyne, co przyroda im dawała, to niezbyt przyjemny widok przedzimia.

Niespodziewanie Lucy poczuła ukłucie w dłoni. Szybko ją cofnęła, sądząc, że jakieś robactwo przyczepiło się do ręki. Nie widząc niczego podejrzanego, uśmiechnęła się głupio do Regulusa.

– Czyli nic nie pamiętasz? – zaczął chłopak. – Proszę… – odezwał się, nie dając dojść jej do głosu – … nie szukaj pamięci.

Nagła prośba chłopaka zmieszała ją. Spojrzała z niepokojem w brązowe oczy dawnego przyjaciela.

– Dlaczego? – zapytała w końcu na głos.

– Ponieważ to ty sama chciałaś zapomnieć – odpowiedział jej szczerze.

Nie rozumiała. Choć jego słowa były proste i dosadne, nie potrafiła ich pojąć. Była wtedy tylko dzieckiem, więc co musiało wydarzyć się w jej życiu, by chciała stracić pamięć?

– Nie mogę za wiele ci powiedzieć, lecz wiedz, że już rozpoczęłaś grę – rzekł, uderzając równocześnie opuszkami palców o drewnianą rączkę ławki. – To nie jest zabawa. To prawdziwa, krwawa gra, która sprawi, że pewnego dnia będziesz chciała zapomnieć wszystko, co do tamtego momentu przeżyłaś.

– Nie rozumiem.

– Ja też nie, ale odpowiedz sobie na jedno pytanie. Czy nic dziwnego wokół ciebie ostatnio się nie wydarzyło? – Westchnął, po czym wstał i ruszył w kierunku budynku nr 2, nie chcąc słyszeć reakcji dziewczyny.

Została sama. Po raz kolejny.

Nienawidziła Loki’ego z całego serca. Nie dlatego, że ją opuścił. Nie dlatego, że zadał jej niezwykle okrutne pytanie. Nie dlatego, że zaczęła myśleć nad odpowiedzią. Powód był zupełnie inny. Bała się tego, że już wcześniej pomyślała o tym samym i dzisiaj chłopak utwierdził ją w przekonaniu, że ma rację.

***

Lucy chwiejnym krokiem poszła w stronę klasy, marząc, by w końcu zająć się nauką, a nie „bzdetami”, które mogły zniszczyć jej życie. Właśnie dlatego wykład profesora Mest’a mógł sprawić, że choć na moment się wyciszy.

Weszła do sali i wnet usłyszała ciche szepty. Ignorując je całkowicie, nawet nie spojrzała przed siebie. Dokładnie wiedziała, czego one dotyczą. Nagle, z zaskoczenia wyskoczyła na nią wyszczerzona Lisanna, rzucając się jej na szyję i tuląc ja, jakby nie widziała jej od kilku lat.

– Cieszę się, ze wszystko z tobą w porządku! – krzyknęła jej na ucho, jeszcze mocniej ją ściskając.

– Lisanna? – zapytała niepewnie Lucy. – Możesz mnie już puścić? Duszę się! – szepnęła jej na ucho.

Lisanna od razu od niej odskoczyła, zaczynając ją przepraszać. Jej zachowanie była aż nadto dziwne, jednak klasa zdawała się na zwracać na to zbyt dużej uwagi. Pani Dragneel mogła tylko się domyślać, że chodzi o zdarzenie sprzed tygodnia, kiedy w dość brutalny sposób potraktowała Strauss.

– Przesuniesz się!

Nieoczekiwanie usłyszała za sobą dość ostry i surowy głos. Niepewnie odwróciła się. Zamarła. Ujrzała ogromnego, długowłosego mężczyznę, który patrzył na nią wilkiem, jakby była jego przyszłą ofiarą. Wystraszona odsunęła się, lecz już po chwili żałowała swojego czynu, widząc, do kogo przyszedł ten człowiek. Nie mając zamiaru dopuścić go przyjaciółki, natomiast chwyciła go za ramię i odwróciła w swoim kierunku.

– Wyjdź – rzekła stanowczo – Gajeel.

Zamarła, gdy ten pochylił się nad nią i, z wściekłością rozjuszonego drapieżcy, chwycił ją za kołnierz mundurka. Wiła się, krzyczała, lecz większość klasy nawet nie zareagowała. Jedynie Lisanna i Levy podbiegły do niej, próbując odepchnął Redfoxa od dziewczyny. Lucy czuła się bezradna. Potrzebowała pomocy. Rana, która pozostała na jej ciele po wypadku, zaczęła ją niesamowicie piec. Nie wiedziała, co się dzieje. Nagle, jakby pod wpływem hipnozy, wbiła palce z oczy chłopaka. Ten od razu ją puścił, dzięki czemu wykorzystała tę okazję do kontrataku. Szybkim ruchem odwróciła się, chwyciła Gajeela za ramię i przerzuciła mężczyznę przez swoje ciało, sprawiając, że ten poleciał prosto na podłogę. Zaskoczona nagłym przepływem umiejętności, cofnęła się do tyłu, bojąc się, że za moment mężczyzna odegra się na niej. Wyczekując chwili, gdy wstanie, patrzyła z nadzieją na Levy, która jako jedyna była w stanie go powstrzymać. Były to tylko złudne marzenia. Sama McGarden bała się tego człowieka.

– Ty, suko! – syknął Redfox.

– Czego chcesz?! – krzyknęła wściekłą Lucy, chcąc nadal bronić przyjaciółki. – Znowu zabrać jej kasę czy może znaleźć inny sposób na upokorzenie jej?

– Lucy – powiedziała cichutko Levy. – Daj już spokój.

– Jaki spokój? Jego nie powinno tutaj być! – Oddychała głęboko, nie potrafiąc zrozumieć, dlaczego tak silna osoba jak Levy boi się narzeczonego. – Przecież wiem, że potrafisz go pokonać.

– Może nie wiesz –odezwała się Lisanna – ale Levy to tchórz.

– A ty?! – wrzasnęła McGarden. – Wciąż uciekasz od odpowiedzialności. Zabiłaś Lilianę i teraz próbujesz być taką świętą!

Lucy nie wierzyła w to, co widzi i słyszy. Nigdy wcześniej nie widziała takiej agresji u swojej przyjaciółki. Choć już wcześniej była świadkiem dość niecodziennej sytuacji, nie spodziewała się, że będzie dane ujrzeć jej nową wersję złości Levy.

– Skończyłyście? – szepnął cicho Gajeel, idąc w kierunku wystraszonych dziewczyn.

Reszta z klasy odsunęła się na boki, licząc, że ten konflikt nie odbije się na nich. Lucy wcale im się nie dziwiła. Gdyby ta sprawa nie dotyczyła także jej, usiadłaby sobie wygodnie w ławeczce i czekała, aż wszystko ucichnie.

Bez uprzedzenia Redfox rzucił się na dziewczyny z pięścią. Lucy szybko przygotowała się do ucieczki, ale wciąż za wolno. Zaciśnięta dłoń leciała prosto na jej twarz. Przygotowana na ból, zamknęła powieki. Jednak wydarzyło się coś nieoczekiwanego. Nagły rumor sprawił, że wszyscy z zainteresowaniem spojrzeli w stronę Gajeela, który leżał jak długi na podłodze, przyciskany przez nauczyciela.

W duchu dziękowała, że profesor Mest przybył na czas.

– Jeśli masz zamiar terroryzować moje uczennice, to wiedz, że nawet jeśli jesteś synem boga, ja nie będę dla ciebie w żaden sposób łagodny! – syknął Gryder, przyciskając kolanem ucznia do ziemi i wyginając jego ręką swoją dłonią. – Nic wam nie jest? – zwrócił się do uczennic.

– Nie – powiedziała cicho Lucy.

– Cieszę się – rzekł nauczyciel, wymuszając na twarzy delikatny uśmiech. – A ty – zwrócił się do Gajeela – jeśli nie wyjdziesz z tego miejsca w ciągu najbliższych dziesięciu sekund, sprawię, że rodzona matka cię nie pozna! Wynocha!

Puścił chłopaka, wciąż zachowując czujność. Wiedział, że nie może mu zbytnio ufać, dlatego był przygotowany na ponowny atak dzieciaka. Jednak widząc, że ten spokojnie wychodzi z sali, uspokoił się, po czym zwrócił się do klasy:

– Same baby, żadnego, prawdziwego mężczyzny… Żałosne.

– Dziękujemy bardzo! – powiedziała pokornie Lisanna.

– To był mój obowiązek – odpowiedział cicho, kierując wzrok na Lucy.

Będąc pewnym, że niebezpieczeństwo już minęło, podszedł do biurka, po czym podniósł wszystkie książki, a następnie rzucił nimi o blat, sprawiając, iż po klasie rozległ się ogromny huk. Spoglądając surowym wzrokiem na uczniów, wyraźnie dawał znać o swoim niezadowoleniu i rozczarowaniu. Nie musiał nawet prawić im kazania. Wszystko można było odczytać z jego posępnej twarzy.

– Proszę, usiądźcie do ławek – zwrócił się do trzech dziewczyn, które próbowały otrząść się po zdarzeniu. – I mam nadzieję, że taka sytuacja nigdy więcej się nie wydarzy. – Spiorunował ponownie całą klasę, nie mając najmniejszego zamiaru wybaczyć im tchórzostwa.

***

Wtulony w szkolną ławkę smacznie sobie drzemał, ignorując cudowny wykład profesora Happy’ego. Niewyspany, zmęczony i, przede wszystkich, zły na zdarzenie sprzed kilkunastu minut Natsu nie potrafił się skupić na niczym konkretnym. Jego myśli wciąż błądziły, nie dając mu zapomnieć o słowach, które wypowiedział dawny przyjaciel Lucy. Jednak to było jego najmniejsze zmartwienie. Nie znał dalszej części rozmowy, którą jego żona odbyła z Loki’m w samotności. Chciał wiedzieć, co takiego się wtedy wydarzyło, lecz wstydził zapytać się o to dziewczyny. Przecież on jej nigdy o niczym nie mówił.

– Brawo.

– Dziękuję – odpowiedział Natsu. Nagle podniósł się i spojrzał na swojego nauczyciela, który wisiał tuż nad jego ławką. – Proszę dać mi spokój.

– Nie! – rzekł stanowczo.

Niepodziewanie Happy chwycił swojego ucznia za mundurek i zaczął go ciągnąć w kierunku wyjścia, zostawiając resztę klasy samą w osłupieniu. Choć porwany wił się i próbował wydostać z uścisku, na nic zdały się zdały próby ucieczki, gdyż nauczyciel nie miał żadnego zamiaru, by go puścić. Był poważny, co nie było częstym widokiem. Musiał mieć jakiś powód takiego zachowania, więc jego obowiązkiem było mu zaufać.

Gdy wyszli na zewnątrz, zatrzymali się przy fontannie. Happy wygodnie klapnął na ławeczkę, po czym skierował wzrok ku górze, przyglądając się zachmurzonemu niebu. W pewnym momencie Natsu dosiadł się do niego, licząc, że szybko wyjaśni mu to niecodzienne zachowanie.

– Chłopcze – zaczął dość poważnie – choć martwisz się o tę dziewczynę, to wiedz, że ona sama sobie poradzi.

– Dlaczego tak uważasz? – zapytał Dragneel.

– Wczoraj dowiedziałem się pewnej rzeczy – powiedział cichym głosem.

– I ta „rzecz” tak cię męczy?

– Lucy ma na nazwisko Heartfilia, prawda? – spytał, ignorując wcześniejsze pytanie przyjaciela.

– No… tak – odpowiedział niepewnie Natsu.

– Wiesz jak miała na imię jej matka? – drążył dalej Happy.

– Czy to przesłuchanie? – Chłopak wygodnie rozłożył się, nie rozumiejąc całkowicie sensu tej rozmowy. Jednak widząc zmartwioną twarz nauczyciela, zrozumiał, że nie ma wyboru. – Nie wiem.

– Layla – szepnął cicho.

– I co z tego?

Mężczyzna wstał, po czym zaczął iść w kierunku wejścia, zostawiając Dragneela bez odpowiedzi. Jednak ten nie był tak skłonny do tego, by dać mu odejść bez wyjaśnień. Łapiąc profesora za ramiona, wyraźnie zasygnalizował, że musi usłyszeć prawdę.

– I co z tego? – powtórzył wcześniejsze pytanie.

– Nie mogę. – Pokręcił głową. – Najlepiej będzie, jak zapytasz ojca.

– Tajemnice, tajemnice i jeszcze raz tajemnice!

– Przyjdziesz w niedzielę na spotkanie? – spytał cichutko Happy.

– Co?

Nauczyciel uśmiechnął się słodko, po czym odwrócił się na pięcie i, podśpiewując, zaczął iść w kierunku sali. Wyraźnie szczęśliwy pokazywał, że wrócił „stary on”, lecz Natsu to nie wystarczało. Maska - to jedno słowo wciąż krążyło jego głowie. Wreszcie do niego dotarło, że ponownie został oszukany. Nie tylko on, nie tylko Erza, Gray, Levy i inni uczniowie chowali swoje prawdziwe twarze, lecz także człowiek, którego uważał za najradośniejszego na świecie.

– Dlaczego? – zapytał łamiącym się głosem, nie mogąc wytrzymać już kolejnych kłamstw.

***

Do końca dnia nic się nie działo. Zachwiana równowaga podczas pierwszym zajęć, nie odbiła się zbytnio na kolejnych. Dla trzech dziewczyn było najważniejsze, że nie muszą się już martwić o Gajeela. Profesor Gryder na tyle skutecznie go wystraszył, że nie powinien już więcej przyjść do szkoły nr 1.

Lucy, martwiąc się o swoją koleżankę, podeszła do niej po zajęciach i spytała:

– Czy wszystko w porządku?

– Nie – rzuciła krótko, pakując się. – Ty naprawdę nic nie rozumiesz.

Spojrzała na Lucy z największą pogardą, jaką była w stanie z siebie wykrzesać, po czym chwyciła torbę i wybiegła z klasy, zatrzaskując za sobą drzwi. Pani Dragneel podskoczyła z wrażenia, po czym powróciła do swojego stolika i usiadła na krześle, potrzebując chwili dla siebie.

Nagle potrzasnęła głową i wstała, postanawiając, że wystarczy już tego myślenia. Niechętnie zaczęła pakować książki do torby, układając je odpowiednio do wielkości, by mogły zmieścić się w dość małej powierzchni. Jednak ku jej zdziwieniu ujrzała wewnątrz kieszonki dziwną kartkę papieru. Zaciekawiona wyjęła ją, a następnie zaczęła uważnie czytać wiadomość, która była na niej zapisana.

„Spotkajmy się na zachodnim dachu.

Na drugiej stronie masz dołączą mapkę, jak tam dotrzeć.

Proszę, przyjdź”.

Zgodnie z instrukcją odwróciła liścik. Zaśmiała się cichutko pod nosem, widząc niezwykle artystyczny rysunek, który bardziej przypominał karykaturę szkoły, aniżeli namalowaną ścieżkę. Jednak nawet pomimo talentu tej osóbki, mogła bez problemu określić, gdzie dokładnie znajduje się miejsce spotkania.

Lucy próbowała sobie przypomnieć, kto mógł mieć dostęp do jej torby. Wspominając wszystkie wydarzenia z dnia, odkryła, że tylko kilka osób miało możliwość, by niespostrzeżenie schować liścik do torebki.

Dziewczyna uśmiechnęła się, odrzuciła do tyłu włosy, po czym pełna energii pobiegła w kierunku dachu. Nie chciała znać powodu spotkania. Pragnęła jedynie wiedzieć kto. Złakniona wiedzy i prawdy, nie potrafiła powstrzymać się od zobaczenia nadawcy.

Gdy tylko dotarła we wskazane miejsce, które znajdowało się w dość dobrze ukrytej części, zatrzymała się. Niepewnie spojrzała ku górze, niechętnie wyobrażając sobie, jak daleko mogą prowadzić kręte schody. Na moment tylko odwróciła się za siebie, chcąc sprawdzić, czy przypadkiem nikt jej nie śledzi.

Pokonując kolejne schodki, zastanawiała się, jak wysoko znajduje się ten dach, gdyż ciężki oddech i spocone ciało wyraźnie dawały jej znać o tym, że włożyła w to zadanie zbyt dużo wysiłku. Jednak widząc zarys drzwi, poczuła jak nagle odnajduje siły. Nie bacząc na zmęczenie, przyśpieszyła kroku, po czym popchnęła wejście, gdy tylko doszła na samą górę.

Cisza.

Zawiedziona podeszła do przodu, by sprawdzić, czy przypadkiem nadawca liściku nie chowa się po kątach. „Dach”, choć na początku kojarzył jej się z dość dużą, wolną przestrzenią, która zbierała uczniów podczas przerwy śniadaniowej, to okazał się niewielkim placykiem, otoczonym dookoła barierką chroniącą przed wypadnięciem. Może pomyliłam się, pomyślała, rozglądając się wokoło. Nie obchodził jej w tym momencie piękny widok, który zapierał dech piersiach ani cudowne i rześkie powietrze, którego tak brakowało w miejskim zgiełku.

Znienacka usłyszała skrzypienie drzwi. Wtedy dopiero zrozumiała, że nie sprawdziła jednego miejsca, lecz już wtedy było dla niej za późno. Zanim zdążyła zareagować tajemnica osoba przekręciła dwa razy kluczykiem, po czym sprawdziła, czy wejście jest na pewno zamknięte. Przerażona Lucy patrzyła na ten spokojny i delikatny uśmiech z otępieniem. Choć był on tak piękny jak u anioła, krył się za nim szatański pomiot.

– Boisz się? – zapytała cichutko, podnosząc do góry smycz, na której był przyczepiony klucz.

– Nie, Lisanno – odpowiedziała drżącym głosem Lucy.

Wzięła głęboki wdech, starając się ze wszystkich sił uspokoić. Jej ręce drżały, a całe ciało oblało się potem na myśl, co za moment może się wydarzyć. Nie znała zamiarów Lisanny, lecz sam perfidny uśmiech i sposób, w jaki machała kluczykami przed jej oczyma, wiele jej mówił. Potrzebowała planu, by uciec, jednak nic nie sprzyjało na jej korzyść. Zamknięte drzwi, miejsce, w którym się znajdowały i sama obecność wroga były wystarczającymi powodami do niepokoju. Atakować czy spróbować porozmawiać? Nie miała zbyt wielu możliwości, dlatego musiała szybko zareagować.

Czekała na odpowiedni moment, obserwując bacznie każdy ruch przeciwniczki. Wystarczyła jej jedna pomyłka Strauss, by mogła spokojnie uciec od zagrożenia, jednak każda sekunda zdawała się być godziną. Niecierpliwość w niej wzrastała, a strach przeradzał się powoli w niezwykłą żądzę zdobycia klucza. Choć taka zmiana była nadzwyczaj zadziwiająca dla Lucy, próbowała nie zastanawiać się nad tym. Nie mogła przegapić szansy, a następnie pluć sobie w brodę za swoją głupotę.

– Jesteś żoną Natsu? – zapytała w pewnym momencie Lisanna, przechylając delikatnie głowę na prawą stronę.

Lucy wpadła w jej pułapkę i dokładnie była świadoma, dlatego postanowiła odwrócić sytuację, a przynajmniej doprowadzić do takiego momentu, w którym Lisanna zacznie bać się o swoje życie. Dziewczynie nie pozostało nic innego niż blefować, i choć niezbyt była w tym dobra, podjęła ryzyko.

Ręką sięgnęła do swojej torby, po czym odsunęła się do tyłu, ustawiając swoje ciało w takiej pozycji, którą najczęściej podejmowały osoby zamierzające strzelać.

W pierwszej chwili Strauss wyglądała na lekko zdziwioną, lecz takie zachowanie Lucy nie zrobiło na niej większego wrażenia. Westchnęła, a następnie zamknęła na moment oczy, śmiejąc się równocześnie.

Pani Dragneel od razu zareagowała. Chwyciła w obie dłonie torbę i rzuciła nią prosto na Lisannę. Początkowe oszołomienie przeciwniczki dało jej szansę, by podjąć prawdziwą próbę ucieczki. Zwinnymi ruchami ciała zablokowała Lisannę, starając się wyrwać jej klucz od drzwi. Jednak Strauss, wyraźnie wyszkolona, nie czekając na dalszy rozwój wydarzeń, chwyciła Lucy w nadgarstku, sprawiając, że ta poluzowała uścisk. Przerzuciła ją przez swoje ciało, ciskając ją o podłogę.

– Nieźle – szepnęła zasapana Lisanna,. – Wiesz… Ja chciałam tylko porozmawiać – powiedziała spokojnym głosem, po czym położyła kluczyk obok Lucy, dając jej swobodny dostęp do zdobycia przedmiotu.

Zaskoczona i podejrzliwa dziewczyna niepewnie zaczęła sięgać po swój cel, nadal nie mogąc uwierzyć, że jej wszystkie niepokoje były fałszywe.

– O czym chciałaś ze mną porozmawiać? – zapytała w końcu Lucy, marząc, by jak najszybciej zejść na ziemię.

– Wiesz, co to za miejsce?

Dragneel rozejrzała się wokoło, by móc jeszcze raz baczniej przyjrzeć się tej części szkoły, lecz po ponownych oględzinach nic więcej nie udało jej się ustalić. Nie była to jakaś wyjątkowa część szkoły, która w jakiś sposób mogłaby się wyróżniać, ale dla Lisanny wyraźnie miało ono ogromne znaczenie.

W pewnym momencie Strauss podeszła do barierki i spojrzała ku dołowi. Choć widok nie był ani zbyt przerażający, ani piękny, do jej oczu powoli zaczęły napływać łzy. Milczała, opuszkami palców wystukując jakąś cichutką melodię, którą po kilku sekundach zaczęła nucić.

– Patrzyła na mnie – odezwała się Lisanna. – Stała właśnie w tym miejscu i patrzyła na mnie, uśmiechając się. Pragnęła, żebym cierpiała. Nic nie mówiła, nic nie krzyczała… Po prostu nuciła naszą wspólną piosenkę. Dopiero w ostatnich sekundach swojego życia zapytała: dlaczego? Zanim zdążyłam odpowiedzieć, zaśmiała się i popełniła samobójstwo.

– Mówisz o Lilianie? – spytała Lucy.

– Tak – rzekła cicho. – A wiesz może, czego dotyczyło jej ostatnie pytanie?

– Dlaczego ją skrzywdziłaś? – odpowiedziała bez wahania.

– Nie. – Pokręciła głową, po czym odwróciła się w stronę Lucy. – Dlaczego tak naprawdę popełnia samobójstwo? Przez tyle czasu myślałam, że to była moja wina. Nawet Natsu mnie o to oskarżał, dlatego właśnie wyjechałam – dodała. – Jednak jedynym winnym był właśnie on. Nie do mnie miała żal, tylko do niego.

– Nie rozumiem – powiedziała pani Dragneel, przerywając monolog dziewczyny. – Jak to Natsu? Co on ma z tym wspólnego?!

– Wiesz o tym, że… uprawialiśmy seks, ale on był przekonany, iż robi to z Lilianą.

Lucy zrobiła krok do przodu, po czym otworzyła usta, chcąc coś dodać od siebie, ale Lisanna wystawiła otwartą dłoń przed siebie. Dała tym samym wyraźny znak, że chce, by dziewczyna wysłuchała jej do końca.

– Może zacznę od początku, bo jestem świadoma tego, że teraz będziesz próbowała go bronić ze wszelkich sił, ale jak zakończę opowieść, sama się zagubisz… tak jak ja. – Ponownie odwróciła się, spoglądając w stronę nieba. – Wszystko zaczęło się trzy lata temu, kiedy ja i moja siostrzyczka miałyśmy po czternaście lat. Głupi wiek, a na dodatek zostałyśmy wychowane na małe gówniary, które oczekiwały, a nic od siebie nie dawały. Zawsze najładniejsze, najlepsze ciuchy, najmądrzejsze… obie, aż do pewnego momentu, kiedy to musiałyśmy przeprowadzić się z rodziną do Magnolii. Wtedy właśnie poznałyśmy Natsu Dragneela, człowieka, którego musiałyśmy mieć. Tak przynajmniej mi się zdawało, ale Liliana zmieniła się. Zakochała się w nim dosłownie od pierwszego wejrzenia. Spędzali razem czas w pokoju klubu muzycznego, do którego kiedyś cię zaprowadził. Chyba po naszym pierwszym spotkaniu. Ale do rzeczy. Wszystko było piękne i cudowne przez cały rok do momentu, w którym wydarzyło się to, o czym ci wcześniej powiedziałam. Zgaduję, że nadal byś go broniła, ale jeśli ci powiem, że Liliana była tylko jego zabawką. Ozdobą, która pozwalała mu jakoś wyglądać. Nigdy jej nie kochał. Była tylko rzeczą zastępczą za dziewczynkę z dzieciństwa i nic więcej. Potrzebował kogoś, kto się nim zajmie i znalazł łatwowierną dziewczynę. Dlatego właśnie dwa lata temu przespał się ze mną, bo dla niego nie miało znaczenia, kto go pocieszy. Tego dnia dowiedział się czegoś strasznego, przez co potrzebował zrzucić z siebie wszystkie zbędne emocje i tym razem mnie do tego wykorzystał. Właśnie to był powód śmierci mojej siostry. Ona po prostu zrozumiała, jakim draniem był człowiek, którego tak głęboko kochała.

Uderzyła pięścią w barierkę, zaciskając równocześnie zęby z całej siły.

– Dlaczego mi to mówisz? – zapytała blondynka, choć dokładnie wiedziała, jaką uzyska odpowiedź.

– Bo chcę cię ochronić przed tym człowiekiem, przed tym potworem! – krzyknęła, zaciskając mocniej dłonie na poręczy. – Nie wiem, czy on jest nawet świadom tego, jak bardzo krzywdzi innych. Choć wydaje mu się, że po prostu wszyscy się na niego uwzięli, nie zauważa, iż przyczyna problemów leży właśnie w nim.

– Może jemu też jest trudno – szepnęła Lucy, podchodząc do Lisanny. – Jeśli jeszcze nie wiesz, to powiem ci, iż to ja jestem tą dziewczynką, za którą tak tęsknił ten burak.

– Nie martw się. Mam dobre źródło informacji – rzekła z uśmiechem na twarzy.

– Skoro wiesz tak wiele, to także musisz znać jego przeszłość.

Lucy chwyciła ją za dłoń, po czym przekręciła jej ciało tak, by mogły sobie spojrzeć prosto w oczy. Stały tak przez kilka sekund, lecz żadna z nich nie była w stanie nic z siebie wydobyć. Milczały, marząc, by zakończyć tę rozmowę i po prostu się rozejść.

W pewnym momencie Lisanna poprawiła swoje włosy, po czym odwróciła się dość szybko i skierowała w stronę drzwi. Zaskoczona blondynka podążyła za nią wzrokiem, pamiętając, że przecież to ona ma klucz. Nagle ujrzała dziwną rzecz, przez którą zaczęła rozmyślać nad jeszcze jedną możliwością takiego zachowania Strauss. A mianowicie wystający czarny kosmyk włosów, który był troszkę dłuższy od reszty. Choć nigdy nie miała okazji zbytnio przyglądać się tej dziewczynie, to wiedziała, że tak charakterystycznej rzeczy by nie przegapiła.

– Dziękuję – odezwała się Lisanna. – Myślałam, że to ja przychodzę pomóc tobie, a jest na odwrót. Dzięki twoim słowom wreszcie jestem gotowa podjąć ostateczną decyzję.

Wyraźnie szczęśliwa wyjęła z kieszeni jakiś przedmiot, po czym wykonała jakąś czynność tak, że Lucy nie była w stanie zobaczyć, co robi. Wszystko się jednak wydało, gdy Lisanna tylko nacisnęła klamkę, a następnie otworzyła drzwi i wyszła przez nie, pozostawiając je otwarte.

Zdezorientowała dziewczyna szybko zaczęła przeglądać przegródkę sukienki, do której włożyła klucz. Jednak po mozolnych poszukiwaniach odkryła, że jego tam po prostu nie ma.

Zaśmiała się.

Zasłoniła rękoma twarz, po czym upadła na ziemię i ryknęła śmiechem, nie potrafiąc się powstrzymać. Nie czuła urazy ani nie była zła. Wręcz przeciwnie. Ogromna satysfakcja z zabawy z Lisanną sprawiła, że po raz pierwszy od jakiegoś czasu pomyślała, iż chce wziąć udział w tej chorej grze. Nawet wiedząc, jakie mogą być jej konsekwencje.

Nie chcąc dłużej kazać czekać Natsu, szybko zeszła na parter, po czym zaczęła kierować się w stronę parkingu, gdzie miał na nią czekać mąż. Sądząc, że dość tej adrenaliny na jeden dzień, wzięła głęboki wdech. Potrzebowała uspokoić myśli, które szalały od nowych informacji, teorii i, co najgorsze, dotyczących człowieka, do którego właśnie szła.

– Mam ochotę wymienić mózg na nowy i przestać na razie się tym martwić – szepnęła pod nosem.

– Witam! Czy mam przyjemność z panienką Dragneel?

Usłyszała delikatnie chropowaty głos, który wyraźnie należał do kogoś już w starszym wieku. Nie kojarząc go, powoli odwróciła się. Ujrzała stojącego za nią szczupłego, wysokiego mężczyznę w wieku około sześćdziesięciu lat. Ubrany był w niesłychanie kolorowy garnitur, którego barwy zlewały się ze sobą, tworząc dosłownie obrzydliwy efekt. Choć twarz miał nader przeciętną, wyglądał jak zwyczajny mężczyzna w tym wieku, to jego postura i odrzucający strój sprawiały, że chciało uciec się od niego jak najdalej.

– Tak, a pana co do mnie sprowadza? – zapytała niepewne, wykrzywiając twarz w niekulturalnym grymasie.

Na początku z lekka zmieszany podrapał się po siwym zaroście, lecz wraz z upływem czasu jego stosunek do dziewczyny zaczął się diametralnie zmieniać. Nawet będąc jeszcze niedawno pod wpływem zwierzęcej hipnozy Lisanny, nie czuła takiego lęku jak w tej chwili. Choć był to tylko zwykły starzec – a przynajmniej na takiego wyglądał – pod warstwą niewinnego człowieka kryła się dziwna siła, nakłaniająca dziewczynę do ucieczki.

Cofnęła się, po czym błyskawicznie odwróciła się i ruszyła do biegu. Jednak zareagowała zbyt wolno. Mężczyzna, pomimo wieku, złapał ją za nadgarstek, wykręcając go. Następnie przysunął się do niej tak blisko, że mogła poczuć jego ciepły oddech na delikatnej skórze szyi. Przerażona rozwojem sytuacji zaczęła rozglądać się dookoła, by móc spróbować wypatrzeć jakiegoś zabłąkanego ucznia, który pośpieszył by jej z pomocą.

– Gdzie są dokumenty? – syknął, ściskając jeszcze mocniej rękę dziewczyny. – Gdzie?! – powtórzył ostrzej.

– Ja nic nie… wiem! – wyjąkała, nie potrafiąc wytrzymać bólu, który wydawał się promieniować przez całe jej ciało. – Jakie dokumenty?

– Tylko ty do nich miałaś dostęp! Gdy wybuch pożar w bibliotece, ty tam byłaś.

– Ja nic nie mam!

– Nie kłam! – wrzasnął do jej ucha. – Nie wierzę, by one mogły spłonąć. Przecież zostałaś wynajęta przez niego! Sama nie mogłabyś znaleźć tego pokoju.

– Ja nic nie wiem!

– Proszę ją puścić, profesorze Porla.

Zaraz po tych słowach ktoś chwycił mężczyznę za marynarkę i odciągnął do tyłu, dając możliwość Lucy na ucieczkę.

Odskoczyła szybko od dręczyciela, po czym odwróciła się, by móc zobaczyć, kto jej pomógł. Ku zaskoczeniu okazało się, że stał przed nią Natsu, który teoretycznie powinien czekać na nią przy samochodzie. Jednak tym razem nie miała mu za złe, że wrócił się po nią.

– Idziemy! – syknął Natsu, obejmując ją ręką za talię i zaczynając prowadzić w kierunku samochodu.

– Co się dzieje? – zapytała, gdy już byli w odpowiedniej odległości od prześladowcy.

– Raczej to ja powinienem zadać to pytanie! – niespodziewanie krzyknął. – Najpierw się spóźniasz, a teraz okazuje się, że ktoś chce od ciebie jakieś dokumenty. Za dużo kina akcji się naoglądałaś czy co?

– O co ty mnie oskarżasz?! – Wściekła wyrwała się, po czym spojrzała na niego surowym wzrokiem, postanawiając wymusić na nim przeprosiny. – Ja nie mam bladego pojęcia, o czym gadał tamten przebieraniec! Mówił o jakiś dokumentach z tamtego pomieszczenia, w którym był pożar, i że niby ja zabrałam je na czyjeś zlecenie, ale ja nawet nie zdążyłam tknąć rzeczy, które tam były!

– Do dobra, przepraszam – rzekł niepewnie. – Nie chciałem cię obrazić, po prostu się martwiłem.

„Bo chcę cię ochronić przed tym człowiekiem, przed tym potworem!”. Przypominając sobie wcześniejsze słowa Lisanny, Lucy zawahała się na moment. Musiała zdecydować, jak od teraz zacznie traktować Natsu. Choć odpowiedź sama rzucała jej się na język, ciężko było wprowadzić postanowienie w życie. Znała historię bliźniaczek, przez co inaczej patrzyła na Dragneela niż wcześniej, lecz czy to coś w zasadzie zmieniało?

Dziewczyna pokręciła głową, a następnie szeroko uśmiechnęła się do chłopaka, wprawiając go w niemałe zakłopotanie. Zdezorientowany podniósł rękę, a następnie rozczochrał dłonią jej włosy. Oboje zaśmiali się wesoło, gdy tylko ruszyli w stronę auta.