Rozdział 18

Lucy jeszcze raz sprawdziła wiadomość, chcąc być pewna, że nie ma jakiś omamów wzrokowych. Natsu, wygoniony z łóżka, po raz kolejny starał się jej wyjaśnić, że to nie są żarty. Jednak im bardziej próbował to przetłumaczyć żonie, tym większy był opór. Znudzony jej zachowaniem postanowił wrócić do siebie, lecz czując za sobą wzrok łaknący krwi, zdecydował się zawrócić i jeszcze raz powoli wytłumaczyć Lucy zaistniałą sytuację.

– Lucy, ty naprawdę dobrze widzisz. Za dwa tygodnie odbędą się pierwsze egzaminy. I tak są dużo później niż zapowiadali.

– Ale, ale dlaczego? – zapytała płaczliwym głosem.

– Najprawdopodobniej dziadziuś o nich zapomniał – odpowiedział szczerze. – Jeśli już zrozumiałaś, to powodzenia. Masz dużo czasu, by nauczyć się ogromnej partii materiału. – Poklepał ją po ramieniu, po czym podjął próbę ucieczki z pokoju.

– Stój! – rozkazała złowieszczym głosem. – Pomóż mi!

W jej oczkach świeciły malutkie kropelki łez, którym nie w sposób było się przeciwstawić. Był na pozycji przegranej. Wiedział, że jakiekolwiek negocjacje w tej chwili nie pomogą, więc postanowił pomóc żonie, licząc na małą rekompensatę w przyszłości.

– Skoro tak, to teraz idź spać, a jutro się solidnie weźmiemy za naukę! – rzekł z nutką radości w głosie.

– Jeśli planujesz jakieś serie, idealne na długie i bezsenne noce, to możesz sobie je podarować, bo po nocnych maratonach z nauką nie będę w stanie robić nic innego, jak tylko spać – ostrzegła go, podkreślając, że niewiele trzeba, by odgadnąć jego proste myśli.

Przekręcił oczami. Podrapał się po głowie, a następnie włożył rękę do kieszeni.

– Dobra, możesz już iść – powiedziała w końcu, machając lewą dłonią, by wyszedł z pokoju.

– Najpierw nie da wyjść, a teraz wygania…

Dziewczyna, patrząc na godzinę, która wyświetlała się na komputerze, postanowiła położyć się wcześniej spać, by być wypoczętą przed kolejnym dniem. Egzaminy, klub, udawanie małżeństwa… Mogło się wydawać, że to wszystko jest trudne dla Lucy, lecz delikatny uśmieszek i ciepło na sercu sugerowały coś zupełnie innego. Była szczęśliwa i nawet nie starała się jakoś tego ukrywać. Pomimo przeszkód, które napotykała, wiedziała, że w końcu ma szansę spełnić swoje marzenia(a przynajmniej część). Była wolna i dzięki tej wolności mogła sprawić, że jej życie zmieni się nie do poznania/

– Jutro na pewno coś się wydarzy.

***

Erza, chodząc od jednego do drugiego kąta, dawała znać, że już się niecierpliwi. Każda sekunda, a z czasem, każda minuta napawała ją ogromną złością. Nie lubiła spóźnień, a szczególnie w przypadkach, gdy to ona sama została zaproszona na spotkanie. Tupiąc energicznie nogą o starą i zniszczoną podłogę, chciała najprawdopodobniej dać znać o swoim istnieniu, lecz będąc w oddalonym i nieużytkowanym budynku, nie było szans, by ktokolwiek mógł ją usłyszeć.

Gdy w końcu usłyszała zbliżające się kroków, odzyskała nadzieję, że jednak nie pomylił jej się termin wcześniej zapowiadanego spotkania. Szczęśliwa, że dłużej nie będą jej trzymać w niepewności, usiadła przy jednym z wielu stolików.

– Przepraszamy za spóźnienie, Erza.

Kiedy tylko drzwi otworzyły się, do środka weszła trójka spóźnialskich. Zmęczeni rzucili się na krzesła, próbując wyrównać swój oddech. Wiedzieli, że nie mają zbyt dużo czasu na rozmowę, lecz prośbom Graya nie dało się odmówić.

– Dobra! – Fullbuster wystawił przed siebie ręce, dając znać, że zaczyna. – Musimy porozmawiać o, dosłownie, mojej przeszłości.

– Interesujący temat – przerwał mu Dragneel, który po chwili został uciszony przez swoją żonę uderzeniem w głowę.

– Dzięki, Lucy. – Fullbuster delikatnie skinął głową, a następnie zaczął grzebać w swojej torbie, próbując coś odszukać. – Kilka dni temu pojechałem do domu, by dowiedzieć się od ojca coś o Juvii. Powiedział mi, że moja matka trzyma w pudełku stare pamiątki, jednak to nie było jeszcze takie dziwne. – Zamilknął na chwilę, nie mogąc znaleźć tego, co chciał im pokazać. – Gdy rozmawialiśmy, odpowiedział na jedno z moich pytań. „Już minęło prawie 12 lat od dnia, w którym to wasza czwórka zakończyła ostatnią grę” – cytuję. Wiedziałem, że ja, tamta zołza i ten śnieżyk bawiliśmy się razem, ale za nic w świecie nie mogłem skojarzyć ostatniej osoby. Dopiero, kiedy znalazłem to zdjęcie, wszystko zrozumiałem.

Na swój stolik wyłożył niewielką fotografię, która od razu zaintrygowała pozostałych członków klubu. Pełni ciekawości podeszli do Fullbustera. Przyglądając się przedmiotowi, który leżał spokojnie na blacie, nie mogli uwierzyć w to, co widzą. Na początku przetarli tylko swoje oczy, myśląc, że mają jakieś omamy wzrokowe, lecz z czasem część prawdy zaczęła do nich docierać, szczególnie do Lucy.

– To niemożliwe – szepnął Natsu, nie potrafiąc dobrać odpowiednich słów.

Cała trójka nie wiedziała, jak inaczej może zareagować.

Dziewczynka, mająca może z pięć lat, trzymała w jednej dłoni niewielki bukiet kwiatów, a drugą chwytała za rączkę wyraźnie starszego od niej chłopca. Ubrana w śliczną, niebieską sukienkę w kwiatowe wzorki, mając upięte blond włosy niewielką spinką, uśmiechała się. Niezaprzeczalnie szczęśliwa, stojąc w jednym rzędzie z przyjaciółmi, była przygotowana na zrobienie zdjęcia. Cała sceneria, piękno i prostota tak zwykłej fotografii była dla Lucy czymś nadprzyrodzonym i zarówno niezwykle bolesnym. Nic nie pamiętała. Ani tego uśmiechu, ani tych ludzi. To była ona, szczęśliwa, a zarazem ktoś zupełnie inny. Nigdy siebie takiej nie widziała. Nie miała albumów, filmów, ani innych przedmiotów, które pokazywałyby ją jako małą dziewczynkę, lecz niezaprzeczalnie to była ona. Stała tuż obok Graya, Juvii i Lyona.

– Dlaczego nic nie pamiętam?!

Pozostali spojrzeli na nią. Nie chcieli rozmawiać, lecz słowa Lucy wyrwały ich z amoku. Nie mogli już stać obojętni i patrzeć na jej łzy, spływające po bladych i zimnych policzkach. Nie potrafili dłużej jedynie przyglądać się jej trzęsącemu się ciału, które ukazywało cały strach, trzymany w ukryciu przez nią przez tyle lat.

– To nie twoja wina.

Próbując ją pocieszyć, Erza położyła rękę na jej ramieniu, lecz już po chwili dziewczyna strąciła ją, nie chcąc, by ktokolwiek ją dotykał. Obejmując siebie rękoma, upadła na siedzenie, które znajdowało się tuż za nią. Opuściła głowę, po czym cichutko załkała, starając się powstrzymać łzy przy przyjaciołach. Niespodziewanie poczuła, jak ktoś do niej pochodzi. Już chciała odepchnąć niechcianego osobnika, gdy nagle została pochwycona w czyjeś objęcia.

– Wiem, że to musi być dla ciebie ciężkie, ale nic na to nie poradzisz – szepnął Natsu. – Jeśli sądzisz, że to twoja wina, że nic nie pamiętasz, to odrzuć od siebie tę myśl.

– Ale ja chcę sobie przypomnieć. Nie rozumiem, dlaczego pragnęłam wszystko zapomnieć!? Przecież… – zamilkła, nie potrafiąc dokończyć zdania.

Natsu, wiedząc co się z nią dzieje, jeszcze mocniej przycisnął ją do siebie, nie chcąc opuszczać jej ani na krok.

– Wy naprawdę nie zawarliście tego małżeństwa z miłości? – zapytał podchwytliwie Gray, przerywając romantyczną chwilę.

– Nie, nie, nie!!! – zaprzeczyła zaczerwieniona Lucy. – O czym ty gadasz!?

Z wielkim impetem odepchnęła od siebie Dragneela.

Chłopak, szczerząc się, poleciał prosto na ławki. Jednak pomimo bólu spowodowanego uderzeniem, nie przestawał się śmiać. Lucy, widząc jego zachowanie, również się do niego przyłączyła, wstydząc się swojej reakcji.

– I nie przejmuj się – odezwał się ponownie Fullbuster. – Skoro ja nie pamiętam, że byliśmy przyjaciółmi, to ty tym bardziej mogłaś zapomnieć. Naprawdę…

– To nie o to chodzi – przerwała mu dziewczyna. – Ja nie znam mojego dzieciństwa. Pierwsze wspomnienia mam z okresu około dziesięciu lat.

– Troszkę się wkopałem – rzekł Gray, drapiąc się po głowie. – Ale to i tak nie jest ważne. To zdjęcie – wziął do ręki fotografie – pokazuje tylko, że nasza czwórka przyjaźniła się i właśnie w tym okresie skrzywdziłem mocno Juvię.

– Przez co teraz próbuje cię zabić – dokończyła za niego Scarlet.

– Nie inaczej. – Przytaknął Gray. – Ale jeszcze jedną dziwną rzecz znalazłem. Na początku nie wiedziałem, co to jest, bo było owinięte folią, ale kiedy ją zdjąłem – ponownie wziął do ręki torbę, leżącą na podłodze, z której zaczął wykładać znane wszystkim przedmioty na ławkę – znalazłem to.

– To są… – zaczęła Lucy

– … figurki smoków – dokończyła Erza.

Niebieska bestia wijąca się, by zagryźć swój ogon i brązowy potwór rozwierający swe skrzydła do niebios. Piękno, które tkwiło nieziemskich szczegółach doskonale dopracowanych rzeźb, sprawiało, że trudno było oderwać wzrok od kunsztu, jaki artysta przekazał swoim dziełom.

– To jest ich więcej? – zapytały równocześnie Erza i Lucy, patrząc później na siebie ze zdziwieniem. – Skąd o nich wiesz?

– Zaraz, zaraz! – Gray zaczął kręcić rękoma. – Posiadacie coś takiego? – Wskazał na rzeźby.

– Oczywiście – powiedziała z wyrzutami sumienia Erza.

– Ja miałam, ale niestety gdzieś zgubiłam – odpowiedziała druga z dziewczyn. – Ale ja miałam złotą. Ale skoro ty posiadasz dwie, to znaczy…

– … że ty również powinnaś ją mieć – odezwał się Natsu, kończąc zdanie za swoją żonę.

– Coś takiego – w pewnym momencie Scarlet podniosła obie smocze figurki, chcąc się im bliżej przyjrzeć – na pewno jest sporo warte, a skoro tak, to w „Spisie dzieł sztuki” powinna być o nich wzmianka. – Oglądając z każdej strony przedmiot, starała się zdobyć na jego temat jak najwięcej informacji. – Zgaduję, że mogą pochodzić z połowy XX wieku. Nie są na pewno za stare, ani też zbyt młode. Zakładam, że to nie są fałszywki, gdyż staranność wykonania i materiał, z którego zostały wykonane, to nie byle jaki plastik.

– O jejku – wydukała z siebie zaskoczona Lucy.

– Jak ktoś się wychowywał, mając za ścianą największe zabytki naszej kultury, to bez problemu dowie się czegoś o dziełach sztuki – wyjaśnił Natsu.

– A więc proponujesz pójść do biblioteki i sprawdzić, czy nie ma jakiejś wzmianki na temat tych figurek? – zapytał lekko zmieszany Fullbuster.

– Tak będzie najlepiej. To nie jest jakiś przypadek, że akurat tyle osób ma coś takiego. – Odkładając je na miejsce, chwyciła swoją torbę i zaczęła kierować się w stronę wyjścia. – Teraz lepiej lećmy na zajęcia, a po szkole spotkamy się w miejscu, gdzie podobno straszy przedmiot naszej pracy klubowej.

– Może przy okazji spotkamy jakiegoś duszka!? – krzyknęła Lucy, odzyskując nadzieję na ponowne spotkanie zjawy.

***

Po zajęciach Natsu, Gray, Erza i Lucy spotkali się tuz przed ogromnym wejściem, którego broniły dwa posągi lwów. Przystanęli przed drzwiami i zgodnie kiwnęli głowami, powoli kierując się do wnętrza zapomnianej przez wielu biblioteki.

– Ojejku. Dawno mnie tu nie było – odezwał się niespodziewanie Natsu, psując całą atmosferę.

Przywitali się z mamą Levy i zatrzymali się przy regałach, zastanawiając się, gdzie mają zacząć. Wiedzieli, że najlepszym pomysłem będzie rozdzielić się, lecz nikt nie proponował swoich pomysłów reszcie.

– Gray – rzekła Erza, łapiąc narzeczonego w swoje szpony – lecimy do działu „sztuki”.

Erza i Gray znikli w trzecim rzędzie od kanciapy bibliotekarki.

– Wyraźnie jest zadowolona – skomentowała tylko pani Dragneel. – A my co robimy?

– Proponowałbym się rozdzielić i poszukać jakiś oznak, że istnieje tu jakiś obiekt nadprzyrodzony! – szepnął Natsu, rozglądając się wokoło.

– Idź i przestań robić takie podchody! – Dziewczyna westchnęła, a następnie wskazała kulturalnie ręką, że droga jest dla niego otwarta.

Ciesząc się z reakcji żony, od razu wyszczerzył białe zęby i pognał w nieznanym jej kierunku, pozostawiając za sobą tylko kłębki kurzu. Lucy wzruszyła ramionami, a następnie spojrzała na zaskoczoną McGarden. Kobieta pomachała niepewnie do dziewczyny, po czym wróciła do uprzednich zajęć, udając, że nic nie wiedziała. Zawstydzona Lucy, nie mając innego do roboty, zaczęła iść w stronę miejsca, w którym wcześniej widziała tajemniczą postać.

Wędrując pomiędzy starymi księgami, patrzyła na zakurzone pozycje, które zostały zapomniane przez ludzi. Palcami przejeżdżała po półkach, zbierając na opuszki grudki kurzu, które tylko mocniej ją niepokoiły. Tak, próbowała się czymś zająć, nie chcąc myśleć o zdjęciu, tajemniczych figurkach czy zachowaniu sprzed dnia. Nie rozumiała żadnej z tych rzeczy, lecz dwie z nich w perfekcyjny sposób łączyły się ze sobą, więc dlaczego by nie dołączyć trzeciej? Zadając sobie to banalne pytanie, skręciła w kolejną uliczkę z literaturą historyczną.

Przyglądając się kolejnym księgom, delikatnie podniosła do góry kąciki ust, śmiejąc się z własnej głupoty i bezradności. Nie była żadnym detektywem.

– Okłamuję samą siebie – stwierdziła jednoznacznie.

Miała pieniądze, znajomości, odpowiedniego męża, ale to jej nie wystarczało. Była świadoma tego, że gdyby powiedziała o wszystkim Natsu, pomógłby jej, lecz za jaką cenę? Nic nie umiała, nie potrafiła dedukować, nie miała zmysłu detektywistycznego, więc dlaczego wciąż śniła?

– Sen… – szepnęła cicho. – Widziałam ją we śnie – stwierdziła w końcu.

Złapała się za głową, próbując wyłonić z zakątka umysłu fragmenty wspomnień. Z początku wyglądały bardzo mgliście, lecz w końcu pojęła, że postać ducha widziała nie tylko między rzędami ksiąg Ona objawiła jej się również w wizji, której doznała poprzedniej nocy.

Wyrwała się z rozmyślań, gdy usłyszała znany jej, piskliwy śmiech. Odwróciła się i ujrzała Damę z Biblioteki. Światła lamp padały na jej liche oblicze, ukryte między regałami ksiąg. Uśmiechała się, tańcząc radośnie. Lucy przetarła swoje oczy, myśląc, że śni na jawie. Podeszła, lecz postać odsunęła się od niej. Cofnęła wcześniej wyciągniętą rękę i przycisnęła ją do swej piersi. Poczuła jak do oczu napływają jej łzy; nie powstrzymywała ich.

– Cześć – powiedział duch, obracając się wokół własnej osi.

Lucy nie potrafiła wydusić z siebie ani jednego słowa. Patrząc na młodą dziewczynę, o falowanych, długich blond włosach, które sięgały jej aż po same kostki, nie mogła uporać się z radością. Szeroka, biała suknia zjawy delikatnie wirowała przy każdym ruchu postaci, zdającej się oddalać od pani Dragneel.

– Czekaj! – wykrzyczała wreszcie dziewczyna, nie chcąc, by zjawa jej uciekła.

Gnając za nią obok ogromnych szaf z książkami, powoli zaczynała tracić wiarę w swoją orientacje w terenie. Jednak nawet będąc świadoma, że powoli się gubi, nie zawróciła i nie zawołała nikogo. Zachowywała się samolubnie, ale ta wiedza należała tylko do niej i pragnęła być tą pierwszą, która powie „widziałam ją”.

Niespodziewanie duch zatrzymał się.

Lucy, sapiąc, spojrzała na lustro o złotej ramie, znajdujące się tuż za zjawą. Na początku nic nie wydawało się być dla niej nadnaturalne, lecz gdy tylko minęło kilka sekund, opamiętała się. W odbiciu było widać same szafy z księgami i nic więcej. Żadnych włosów, kawałka ubrania, czy zarysów sylwetki. Nic. Nie krzyknęła, po prostu zaczęła do niej podchodzić, wykorzystując fakt, że zjawa stała w miejscu.

W pewnym momencie jasnowłosy duch podniósł dłoń. Był to ruch tak elokwentny i dostojny, że Lucy z wrażenia zatrzymała się. Duch wskazał na miejsce znajdujące się obok niego. Dziewczyna ruszyła, idąc w miejsce, które wskazała jej postać.

Kroczyła przez korytarz, lecz nie taki jak jeszcze przed kilkoma minutami, gdyż nie było tam żadnych książek, tylko same cegły otaczające kawałek gigantycznego przejścia. Gdy skończył się, ujrzała owalne pomieszczenie, w którym pod ścianą były poustawiane woluminy.

– Jejku, jak ta biblioteka jest wielka – szepnęła tylko.

Błądząc wzrokiem po całym pomieszczeniu, nagle ujrzała mosiężne drzwi, znajdujące się dokładnie naprzeciw głównej części biblioteki. Wiedziała, że nie powinna nic robić, ale ciekawość była za silna, za bardzo ciągnęła ją w stronę tych tajemniczych wrót, które mogłyby rozwiązać zagadkę ducha.

Podeszła, chcąc znaleźć się jak najszybciej przy odkrytym przejściu, nacisnąć za niezwykle oporną klamkę i zdobyć się na odwagę, by zajrzeć do środka. Oczy miała zamknięte, próbując przygotować się na ujrzenie miejsca tak starannie ukrytego. Gdy była już gotowa, podniosła jedną powiekę, a następnie drugą. To, co ujrzała, przerosło jej najśmielsze oczekiwania.

Stare dokumenty, pergaminy, poustawiane na pełnych pajęczyn półkach, puzderka z jakimiś przedmiotami i gobelin z rodowym znakiem rodu Pengrande, pochodzącym z początków I wojny światowej. Ten widok odbierał jej mowę. Czuła się jak w raju, którego mogła dostąpić. Nigdy wcześniej nie była tak spełniona tak prowizorycznie zwyczajnym widokiem.

– Muszę ich zawołać!

Nie zamykając drzwi, ruszyła przed siebie. Niespodziewanie usłyszała cichy pisk. Nie przejęła się nim zbytnio, lecz na krótką chwilę zatrzymała się, by się rozejrzeć. Jeszcze wtedy nie wiedziała, że to może ją zgubić.

– NATSU!!! – krzyknęła tak głośno jak tylko mogła.

Przekręciła swoje ciało, rozumiejąc, co to za dźwięk. Przeraził ją tak bardzo, że od razu ruszyła do biegu, lecz było już za późno. Ogromny wybuch rozległ się po całej szkole. Płomienie szalały, wiły się jak węże, zajmując kolejne partie ksiąg i szafek. Tańczyły z każdym, najmniejszym ruchem powietrza, rozprzestrzeniając się coraz bardziej w stronę leżącej na ziemi, nieprzytomnej dziewczyny, do której coraz bardziej zbliżały się czerwone ogniki, hucząc i zapowiadając śmierć.

Płonienie szalały, powoli zaczynając docierać do jej brudnej i oparzonej skóry. Czując przytłaczający ból i uczucie bezradności, próbowała wstać i uciec z tego miejsca, lecz nogi odmawiały jej posłuszeństwa. Wdychając czarne kłęby dymu, coraz bardziej dusiła się, gorączkowo szukając choć odrobiny świeżego powietrza. Łzy, które spływały po już zaczerwienionych policzkach, wysychały zanim zdążyły spaść na ziemię. Potrzebowała ratunku, lecz kto rzuciłby się w te płonie, ryzykując swoje życie?

– Natsu – wyszeptała bezdźwięcznie, czując, że głos utkwił jej w gardle.

Powieki, opadając ku dołowi, dawały jej znać, że zaczyna tracić przytomność. Nie, musiała być silna. Liczyła się każda sekunda, by przeżyć w tym piekle. Mogła przynajmniej zrobić to, zanim nadejdzie pomoc. Ale jaka pomoc, pomyślała, uświadamiając sobie, że nie ma nikogo, kto zaryzykowałby dla niej tak wiele. Sama nie wiedziała, czy po kogoś wskoczyłaby w te płomienie.

Uśmiechnęła się, po czym zacisnęła pięści, pragnąc znaleźć się ponownie przy Natsu. Były to tylko złudne marzenia. Tracąc wszelkie nadzieje, jej chęć przetrwania zmalała do tego stopnia, że nie przytrzymywała już na siłę powiek. Po prostu dała im opaść, całkowicie zapadając w sen.