Rozdział 12.5 - Alternatywa

„Smutek - to najgorsza pora dnia”

 Pola Gojawiczyńska

Klęczał, opierając swoje ręce o brukową kostkę, wysmarowaną w całości błotem, powstałym podczas deszczu. Jego łzy mieszały się z kroplami, spadającymi wprost w nieba, próbując ukryć rozpacz i ból, które mu pozostały.

Nikt nie był w stanie do niego podejść. Przytulić. Pocieszyć. Wszyscy odsuwali się, licząc, że ktoś inny będzie tym pierwszym, lecz nikt nie chciał nie tego zrobić… Bali się.

Niespodziewanie w oddali rozległ się dźwięk pioruna, który zapowiedział nadejście burzy. Jednak nawet ten przerażający odgłos nie zmusił go, by chociaż się poruszyć. Wciąż spoglądając na kamienną płytę, która wyglądała tak jak wszystkie inne, ustawione równo w rzędzie w alejce z numerem 13, nie mógł uwierzyć, że widzi to imię. Nie potrafiąc znieść dłużej swojej bezsilności, krzyknął.

Wszyscy jak porażeni odsunęli się od niego. Dopiero po kilku sekundach, gdy zaczął się miotać, rozwalając wszystkie wazony z kwiatami, podeszli do niego, próbując powstrzymać jego szaleńczy gniew.

Wijąc się jak wąż, starał się wyrwać oprawcom, lecz ich siła była dla niego zbyt ogromna. Czując się tak bezradnym, opuścił głowę prosto na grobową płytę, tuląc policzkiem o wyryty na niej napis.

- Dlaczego?! – zapytał, wykrzywiając twarz pełną smutku i żalu. – ONA MUSI ŻYĆ!!! – krzyknął na cały cmentarz, marząc, by usłyszeć tylko jedną odpowiedź.

Białowłosa dziewczyna podeszła do niego, powoli dotykając jego ramienia, by go pocieszyć. Nie była jedyną, która pragnęła ulżyć mu w cierpieniu, lecz tak naprawdę nikt nie wiedział, jak mogą to uczynić. Każdy z nich znał uczucie po stracie bliskiej osoby, lecz nigdy nie było i nigdy nie będzie to dla nikogo łatwe, dlatego żadne słowa, żadne czyny nie mogły mu pomóc.

- Oddajcie mi ją! – jęknął, uderzając pięścią o płytę. – Błagam!

Niespodziewanie zerwał się potężny wiatr, niszcząc wszystkie kwiaty, stojące wokół nagrobka. Chłopak, widząc co się dzieje, wstał i zaczął łapać wieńce. Zachowując się jak szalony, przytulał do siebie każdą szarfę z napisem „Ostatnie pożegnanie”.

- Przestań!

Zaskoczony spojrzał w kierunku Lisanny, która, trzymając jedną z doniczek w górze, patrzyła na niego z obrzydzeniem i ze wstrętem, które można było jednoznacznie zinterpretować. Na początku, nie wiedząc co się stało, podszedł do niej chwiejnym krokiem.

Dziewczyna straciła całą swoją siłę i cisnęła kwiatem o chodnik, niszcząc go doszczętnie. Wściekła, uderzała nogą o wysypaną ziemię i resztki doniczki, chcąc w ten sposób wyładować cały swój gniew i złość.

- ONA NIE WRÓCI! – krzyknęła, uświadamiając mu prawdę. – Lucy nie żyje… - powiedziała przyciszonym głosem.

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 14 

Prima Aprilis…. ;)

Podobało się? Mam nadzieję, że tak. Pewnie ten rozdzialik zostawię. Może się kiedyś przyda, ale na serio… jak mi się to ciężko pisało. Są sceny, których naprawdę nie lubię pisać i jedną z nich są sceny pogrzebowe. Masakra…

Oczywiście rozdział będzie inny, ale nie mogłam się powstrzymać od swojego pomysłu i o to macie prezent na PRIMA APRILIS ;)