Rozdział 16

Natsu był przekonany, że po powrocie czeka go zabójcza kara, więc nawet przez myśl mu nie przeszło, że jego żona zachowa się w tak niecodzienny sposób. Pełen wątpliwości, pociągając co chwilę nosem, szedł w kierunku lodówki, zachowując bezpieczną odległość od swojej „ukochanej”, która wciąż siedziała przy stole. W pewnym momencie zatrzymał się, podniósł głowę góry i kichnął, roznosząc zarazki po całej kuchni.

– Na zdrowie – powiedziała Lucy, kończąc pić poranną herbatę.

– Kim jesteś i gdzie jest moja żona?! – zapytał w końcu przerażony Dragneel, nie mogąc uwierzyć, że znajduje się przed nim ta sama osoba, z którą żyje już od tygodnia. – A może wymyśliłaś dla mnie super ultra bolesną karę? – Podszedł do kredensu, na którym leżał nóż, potrzebny mu w razie obrony.

– Chcę założyć z tobą klub! – powtórzyła wcześniejszą prośbę, próbując dać mu do zrozumienia, że to są jej prawdziwe intencje. – Dlaczego nie chcesz mi uwierzyć, Natsu?

– Bo – rozłożył ręce przed sobą – nie zachowujesz się jak Lucy!!! – krzyknął na całe mieszkanie, wyrażając rozpacz obecnym zachowaniem dziewczyny.

– Czy ty jesteś masochistą, że chcesz, żebym cię jakoś ukarała?!

Podeszła do niego, a następnie chwyciła zakaszlanego chłopaka za kurtkę. Spojrzała na niego wzrokiem pełnym pogardy. Jej cała twarz posiniała, tworząc niewiarygodnie mroczną aurę, która z każdą sekundą coraz bardziej przerażała „niewinnego” młodzieńca.

– Nie denerwuj mnie, bo w tej chwili próbuję być miła, a ty wszystko utrudniasz! – syknęła, puszczając go, by się przypadkiem nie zarazić.

Pełna dumy (i złości) odwróciła się od niego. Szybko wyszła z pomieszczenia i skierowała się w stronę swojego pokoju, chcąc przygotować się do szkoły.

***

Siedział przy biurku, będąc otoczony z obu stron książkami, które przeżywając kolejne lata, wiernie służyły Dreyarowi jako pozory jego wiedzy. Spoglądając na stare tomiki kryminałów Agathy Christie czy Artura Conana Doyla, miał przeczucie, że coś się wydarzy. Strzykający kręgosłup i dziwnie udany początek dnia zapowiadały, że wkrótce zdarzy się coś przerażającego i niespodziewanego (a przynajmniej tak wnioskował, biorąc pod uwagę swoje dotychczasowe doświadczenie).

Mężczyzna podniósł do góry niebiesko–białą filiżankę ze świeżo zaparzą kawą, z której unosił się anielski aromat umilający mu każdy, nawet najgorszy, dzień. Próbując pochwycić smak niby tak zwyczajnego napoju, przyłożył do swoich ust porcelanowe naczynie, by po chwili usłyszeć charakterystyczny dźwięk – pukanie.

Spokojnie odstawił naczynie na bok, a następnie spojrzał za okno, mając radosny uśmiech na twarzy, który po kilku, krótkich chwilach przemienił się w nieopisaną wściekłość. Zirytowany dyrektor chwycił się za swoje siwe włosy (a raczej ich resztki) i pociągnął je z całej siły, mając nadzieję, że zdoła się uspokoić.

Liczył na to, że niechciani goście zaraz sobie pójdą, będąc zniechęceni czekaniem.

Zaciskając mocno zęby, cały czas patrzył na zegar, który stał na jego biurku. Sekundy mijały niezwykle powoli, a im więcej się ich zbierało, tym bardziej się niepokoił o swój spokój. Kiedy minęło w końcu trochę czasu, a zza drzwi nie było słychać żadnych rozmów czy podobnych prób dostania się do jego zacisza, rozłożył się wygodnie na fotelu, wziął za ucho filiżankę i delikatnie zaczął ją przystawiać do u…

– Cześć, staruszku!

Drzwi otworzyły się z impetem, przez co zawartość filiżanki wytrysnęła na różne strony pokoju. Zszokowany i wściekły Makarov spojrzał z największą obrzydliwością na uśmiechniętego i dumnego z siebie Natsu, który stał przed skamieniałą blondynką.

– A nie mówiłem, że on po prostu nie chce nas widzieć? – powiedział lekko zachrypiałym głosem, a następnie kichnął na cały gabinet.

– Nie nabijaj się z dyrektora! – skarciła go, pociągając za prawe ucho. – PrzepraszaMY – wyraźnie podkreśliła liczbę mnogą – panie dyrektorze.

– Tak… – szepnął otępiałym głosem Dreyar.

– Co tak narzekasz!? A niby dlaczego tak łatwo zostałaś przyjęta do szkoły? Przecież, gdyby nie jego lenistwo, minąłby ruski miesiąc na sprawach administracyjnych! Apsik!

– Na zdrowie – rzekli obojętnie Lucy i Makarov.

– To możecie mi powiedzieć, co was do mnie sprowadza?!

Dyrektor wygodnie rozsiadł się na fotelu, licząc, że goście sobie pójdą. Lucy, mając na uwadze „ciężką” pracę mężczyzny, postanowiła streścić się i szybko załatwić pozwolenie.

– Czy ja i Natsu moglibyśmy założyć klub? – poprosiła grzecznie, spoglądając na Dragneela i dając mu do zrozumienia, że ma się nie odzywać. – Wiem, że to mało osób, ale na pewno kogoś znajdziemy!

– A jakiego rodzaju ma być ta organizacja?

– Coś o zagadkach, tajemnicach, zjawiskach nadprzyrodzonych. Ogólnie chciałabym wykorzystać nazwę Paranormal Activity!

Makarovi było obojętnie, co uczyni, lecz była to dobra okazja, by zyskać w oczach pięknej dziewczyny ze szkoły.

– Oczywiście nie ma żadnych przeciwwskazań! – odpowiedział im dyrektor. – Jedyne, co musicie zrobić, to wysłać pismo do Miry, a następnie zarezerwować sobie jakieś pomieszczenie!

– No to uzgodnione!

Dragneel klasnął w dłonie, po czym podszedł do Lucy i wyszeptał jej coś do ucha.

Zaciekawiony Makarov wytężył słuch, lecz nie był on już taki jak za lat młodzieńczych. Dlatego jedyne, co usłyszał, to cichutki głosik, z którego nie dało się odczytać ani jednego zdania.

W pewnym momencie chłopak odsunął się od żony i biegiem wyskoczył z gabinetu, nawet nie mówiąc „do widzenia”.

– Zgoda! – powiedziała Lucy, odwracając się w kierunku drzwi, by wyjść razem z nim z pomieszczenia. – Do widzenia! – Ukłoniła się lekko, zanim znalazła się na korytarzu.

Mężczyzna został w pokoju sam, zaznając wreszcie upragnionej i wymarzonej …

Puk, puk

…ciszy?

***

Erza i Gray siedzieli naprzeciw siebie, przeklinając minutę, w której postanowili zajść do wrót samego piekła. Tortury, męki i nieznane im zagrożenia spowodowały, że nie byli w stanie skupić się na czymkolwiek. Próbując przegryzać wykwintne dania przygotowane przez pionierów fiorskiej kuchni, zastanawiali się, ile jeszcze czasu będą musieli spędzić w szkolnej stołówce.

Erza, próbując skosztować aksamitnego ciasta truskawkowego, co chwilę spoglądała na Graya męczącego się z przedstawicielkami płci pięknej, które na siłę próbowały mu wciskać do rąk jakieś liściki miłosne.

– Następnym razem jemy na dworze! – zaproponował Fullbuster, patrząc błagalnym wzrokiem na narzeczoną.

– Oczywiście, że tak! Ta stołówka to istne piekło! – powiedziała, nakładając na talerzyk porcję ciasta. – Nie dziwię się teraz, dlaczego Natsu nie chciał tutaj zabierać Lucy.

Oboje rozejrzeli się po ogromnej sali, wypełnionej po brzegi uczniami i nauczycielami, którzy w czasie trwania długiej przerwy chcieli zasiąść przy stole i w „spokoju” odpocząć od obowiązków.

Błękitne, aksamitne firanki rozwieszone na ogromnych oknach, z których każda posiadała własną mozaikę, tworzącą niezapomnianą falę barw, otulającą salę w czasie odpowiednich pozycji promieni słonecznych. Drewniane stoliki i krzesła, ręcznie malowane na kolor kości słoniowej, z których każde miało własne zdobienia w postaci delikatnych zarysów kwiatów i drzew. Magiczny efekt tego miejsca, który można było dostrzec podczas zajęć, teraz był niszczony przez niepotrzebną obecność uczniów, którzy jedynie niszczyli piękno tej części szkoły.

Niespodziewanie Gray i Erza zostali pochwyceni przez tłum. Czuli, że ich oboje ktoś ciągnie, lecz nie byli w stanie dostrzec odpowiedzialnego za to człowieka. Dopiero gdy znaleźli się na korytarzu, ujrzeli rozbawionego Natsu.

– I mamy naddźwiękowe porwanie! – powiedział. – Czuję się jak ninja. – Dumnie wypiął pierś do przodu.

– A teraz przerwa na wyjaśnienia!

Gray stanął naprzeciw porywacza, tworząc ze swoich rąk literę „x”. Lekko zmieszany i zarazem szczęśliwy, że wyrwał się z obrzydliwego zgorzeliska, miał nadzieję, że w ciągu kilku najbliższych sekund uzyska jakąkolwiek odpowiedź od wyraźnie podekscytowanego Dragneela.

– Chcę was zaprowadzić w jedno miejsce – rzekł Natsu. – Podczas drogi wam wszystko wyjaśnię!

W jego oczach zabłysło tysiące gwiazd, które mocno zaniepokoiły pozostałą dwójkę. Bardziej odsuwając się aniżeli przybliżając do niego, dawali mu wyraźne sygnały, że jego zachowanie jest podejrzane.

– Natsu.

Złowrogi głos, niosący się po wszystkich korytarzach szkoły, oplótł je mroczną energią. Gray delikatnie przesunął się na prawo, wiedząc, gdzie leży źródło tak przerażającej i złowrogiej potęgi. Natsu, który jeszcze wtedy nic nie przeczuwał, szedł sobie spokojnym krokiem do momentu, gdy czyjaś ręka pochwyciła go za ramię. Jego ciało skamieniało, a na zimnej skórze zaczęły się pojawiać kropelki potu.

– Lucy założyła klub o zjawiskach nadprzyrodzonych i ja, potrzebując członków, zapisałem was do niego – odpowiedział piskliwym głosikiem.

– Trzeba było tak od razu.

Unoszące się wcześniej włosy Scarlet, dostojnie opadły. Zwolniła uścisk, a następnie całkowicie puściła swoją ofiarę, która obawiała się, że straci życie.

– To, idziemy do Lucy? – rzekła Erza, wychodząc naprzeciw jeszcze przerażonych chłopaków.

Nie wyrazili sprzeciwu.

***

Zwinnymi krokami zwiedzała najmniejsze zakamarki pomieszczenia, uważając przy tym, by przypadkiem nie rozwalić starej, drewnianej podłogi pod naciskiem. Zafascynowana zniszczonymi, parcelowanymi lalkami usadzonymi w kącie pokoju, podeszła bliżej, chcąc dotknąć tych niezwykłych przedmiotów, które widziała po raz pierwszy w swoim życiu. Pomimo niewygodnego kurzu i zabrudzeń, nie była w stanie się powstrzymać od poczucia na swojej skórze gładkiej nawierzchni zabawek wyprodukowanych przed najlepszą ze znanych marek lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Pragnąc zabrać je do domu, zastanawiała się, czy ten zabieg przypadkiem nie odbierze im urody i finezyjności, która nikogo nie oczarowałaby tak bardzo jak Lucy.

Chcąc oderwać się od jednej z niezwykłych tajemnic dawnego budynku szkoły, podeszła do ogromnej, dębowej szafy, z której wystawały jakieś pojedyncze, zżółknięte kartki papieru. Dziewczyna chwyciła za niewielką klamkę, siłując się z zardzewiałymi zawiasami. Gdy w końcu udało się dokonać cudu, jej oczom ukazały się stosy starych ksiąg, dokumentów i pergaminów, z których każdy mógł skrywać dotąd nie odkrytą tajemnicę.

Lucy okręciła się wokół własnej osi, po czym usiadła na niewielkim krzesełku, które stało tuż obok niskiego stolika. Udając uczennicę, przeniosła swój wzrok na podniszczoną tablicę, obok której były porozwieszane jakiejś obrazy i malowidła. Zaraz na podwyższeniu, które najprawdopodobniej było przygotowane dla nauczyciela, znajdował się pulpit, z leżącą na nim otwartą książką. Niedaleko niego stał przygwożdżony do ziemi żeliwny piecyk, który dawniej służył do ogrzewania budynku.

Całe to miejsce wydawało się dla dziewczyny czymś magicznym. Marzenia, które towarzyszyły jej podczas czytania powieści, miały szansę na spełnienie. Zagadki, tajemnice, niewyjaśnione sprawy i historyczne łamigłówki, dawniej zapisane na kartkach kryminałów Artura Conana Doyla czy Agathy Christie, teraz wydawały się stać dokładnie przed nią, czekając na jej pierwszy krok ku przygodzie. Podniecona i zarazem zdziwiona swoim zachowaniem, wstała, a następnie skierowała wzrok w stronę drzwi, słysząc nadchodzące kroki.

– Zwerbowałem nowych członków! – krzyknął Dragneel.

Do środka weszła dwójka, znanych Lucy osób, która powoli penetrowała wnętrze pokoju.

– Cześć – powiedziała Lucy.

Gray i Erza pewnym krokiem podeszli do ławek, a następnie usiedli na niezbyt bezpiecznych krzesłach, czekając na jakieś wyjaśnienia ze strony porywaczy.

– Bardzo chętnie posłucham na temat waszego szalonego pomysłu – zapowiedział Gray, opierając się łokciem o stolik. – Sądzę, że raczej to nie będzie tylko zabawa?

– Zawsze chciałam zostać detektywem i rozwiązywać zagadki, tajemnice, a później, na podstawie moich badań, stworzyć książkę!

Lucy zacisnęła dłonie w pięść, chcąc ukazać swoją determinację. Łuna światła, która przedostała się przez niewielkie okienko, otoczyła ją, tworząc niezapomniany efekt, który jeszcze bardziej podkreślił wielkość zadania podjętego przez młodą dziewczynę.

– Ty wiesz o tym, że jakbyś chciała, to z nazwiskiem Dragneel mogłabyś stworzyć „dzieło” godne „50 twarzy Greya”? – zapytał żartobliwym głosikiem Natsu.

– Bardzo zabawne! Ubaw po pachy – odparła obojętnym tonem. – Widzę, że wielki fan się znalazł.

– Nawet jako pornosa ciężko to czytać! – Chłopak próbował się jakoś wybronić. – Ale teraz to nie ważne! Założyliśmy klub, mamy odpowiednią ilość członków i tylko zostało nam stworzyć jakieś założenia.

Erza, słysząc to, wstała, a następnie udała się na podwyższenie, wcześniej wyjmując ze swojej torebki pudełko z białą kredą. Dumna położyła całą paczkę na pulpicie, a prawą ręką zaczęła wypisywać kolejne punkty na tablicy.

– Ona zawsze ma to przy sobie? – zapytała z lekka zdziwiona Lucy.

– To jest mag podmiany. Ty nawet nie widziałaś, co ona ma w tej czarnej dziurze! – wyjaśnił jej Gray.

W tym czasie na tablicy zaczęły się pojawiać kolejne wyrazy, które trudno było dostrzec, gdyż Scarlet zasłaniała połowę przedmiotu. Pozostała trójka w spokoju musiała czekać, aż Erza skończy wyznaczone sobie zadanie i da im jakiekolwiek prawo głosu.

W pewnym momencie Erza przeszła trochę dalej, ukazując w pełni swoje ukochane dzieło, z którego była całkowicie dumna. Wszyscy członkowie nowego klubu jednoznacznie zgodzili się z prostymi zasadami, które idealnie pasowały do natury klubu.

Klub „Paranormal Activity”

1)    Każdy członek ma obowiązek udostępniać wszelkie informacje, jakie zdobył

2)   Dopóki jedna sprawa nie będzie miała swojego zakończenia, nie mamy prawa wziąć kolejnej

3)   Wszystkie wydarzenia spisujemy w dzienniku

4)   Niewielka grupa osób będzie wiedziała, czym tak naprawdę zajmuje się klub

5)   Sprawimy, że Lucy stworzy arcydzieło

– To w takim razie kwestia zasad zamknięta! – rzekła Lucy, uderzając ręką w blat stolika, jako znak zakończonych obrad.

– A teraz wszyscy mnie słuchają!!! – krzyknął Natsu, wstając ze swojego siedzenia. – Musimy rozwiązać sprawę „ducha z biblioteki”!

Kilka razy kiwnął głową, czując nieopisaną dumę z kolejnego, wielkiego wyczynu. Największa zagadka tej szkoły była na wyciągnięcie ręki. Mieli szansę, by znaleźć odpowiedzi, na które tak wiele osób czekało. Zabłysnąć nie tylko wobec rodziców, ale także nauczycieli.

– Chyba mi Levy o tym coś wspominała… – rzekła Lucy, próbując sobie przypomnieć rozmowę z przyjaciółką.

– To jest bardziej zabobon niż coś rzeczywistego – wtrąciła się Scarlet, powracając na swoje dawne miejsce. – Jest taka szkolna legenda, że jeśli spotkasz ducha z biblioteki, to stracisz chęć do czytania jakichkolwiek książek.

Machając palcem wskazującym, wydawało się, że Erza chce pokazać swoją wiedzę i umiejętności na temat zjawisk paranormalnych, lecz im usilniej starała się komukolwiek zaimponować, tym bardziej wychodziła na błazna.

– Ja potwierdzam. – Niespodziewanie Dragneel podniósł rękę. – Raz poszedłem i całkowicie zraziłem się do książek.

– Akurat tutaj mogę wywnioskować, że przyczyna leży gdzie indziej – stwierdził Gray.

– Uważam, że istnieje jedna osoba, która może coś wiedzieć na temat „Anielskiej damy”! – Scarlet ponownie próbowała popisać się wiedzą. – Choć nadal nie wiem, kim ona jest…

– Podobno to zjawa młodej dziewczyny, która została zamordowana dwa lata temu. Słyszałem, że do tej pory nie odnaleziono jej ciała – wyjaśnił im Dragneel, co dla Erzy i Graya nie było nic dziwnym, w przeciwieństwie do Lucy. – Wiem naprawdę sporo rzeczy, o których wolałbym zapomnieć… Ale zmieńmy temat!

– Niech ci będzie – powiedziała zrezygnowana Lucy. – I tak sprawa ducha jest ciekawsza!

– Całkowicie się z tobą zgadzam. – Natsu kiwnął głową. – Jeśli chcemy dowiedzieć się czegoś więcej, to najlepiej pójść do tego mola książkowego zwanego Levy McGarden i przekupić ją.

– Może Lucy do niej pójdzie? – zaproponowała Erza, chcąc wykpić się od rozmowy z dawną przyjaciółką.

Gray wstał z siedzenia, otrzepując się z kurzu, który przyczepił się do jego spodni. Niezbyt chętny do nauki zaczął się kierować w stronę drzwi do momentu, gdy niespodziewanie zatrzymał go Natsu, mówiąc:

– Lyon wrócił.

Jego prawa ręka, trzymająca framugę drzwi, delikatnie zadrżała. Słysząc to imię, nie mógł powstrzymać złości, która go ogarnęła w ciągu krótkiej chwili. Obrócił głowę w kierunku przyjaciół.

– Kłamiesz! – syknął Fullbuster.

– Moja żonka też go widziała. To ten chłopak, który wypuścił dokument z przyjęciem do szkoły prosto na twoją twarz.

Lucy przyznała mężowi rację, pamiętając bardzo dobrze wydarzenie z poprzedniego dnia.

– Jest to przyjaciel zarówno mój i Juvii – wyjaśnił jej Gray, który po chwili wyszedł z trzaskiem z pomieszczenia, zostawiając pozostałą trójkę samą.

 – Nie ma tu sensu siedzieć, szczególnie że zaraz rozpoczną się lekcje.

Po propozycji Natsu, wszyscy udali się w swoje strony, starając się zapomnieć o tym, co usłyszeli. Każde z nich miało własne tajemnice, których istnienie chcieli zachować w sekrecie. Dlatego nie mieli żadnego prawa mieszać się w życie przyjaciela, którego przeszłość coraz mocniej dawała o sobie znać.

***

Levi poprawiła włosy, nie odrywając wzroku od czytanej lektury. Atmosfera była dla niej wręcz idealna. Panowała cisza, nikt nie chciał jej przeszkadzać, więc w pełni mogła oddać się lekturze.

W pewnym momencie usłyszała zbliżające się kroki. Podniosła głowę i spojrzała w stronę regałów z literaturą współczesną, gdzie zobaczyła idącą ku niej Lucy. Uśmiechnęła się i zapytała:

– Coś się stało?

Lucy podbiegła do Levy i siadła naprzeciw niej.

– Sprawa wygląda tak… – rozpoczęła tłumaczenia. – Stworzyłam swój własny klub i teraz próbuję zająć się sprawą tutejszego – palcem wskazała w kierunku regałów – bywalca, czyli ducha. Pomyślałam, że może coś wiesz na temat tej sprawy – burknęła niepewnie.

– Szczerze? – Popatrzyła się na Lucy pytająco. – Niewiele o tym wiem. Oczywiście słyszałam pogłoski, ale – rozejrzała się wokoło – przesiaduję tutaj godzinami i nigdy nie zaszczyciła mnie postać tej zjawy, więc nie wiem, czy ona istnieje.

Lucy nic jej nie odpowiedziała. W milczeniu zaczęła się przyglądać starym księgom, które były porozstawiane na ogromnych szafkach, tworzących coś w rodzaju labiryntu. Zlustrowała najbliżej znajdującą się przestrzeń, dostrzegając pewne schematy w konstrukcji pomieszczenia.

– Lucy?

Z zamyślenia wytrąciła ją Levy.

– Sądzę, że to interesująca sprawa, prowadzić taki klub, ale uważaj… Ten duch to podobno dusza dziewczyny, która została zamordowana dwa lata temu. Może to jest miejscowa legenda, ale sam fakt, że znaleziono tu ślady krwi, nie świadczą dobrze o tym miejscu. Ktoś próbował wszystko zatuszować i mieszanie się w nie swoje sprawy, może ci przynieść jedynie problemy. Nasz świat… Świat pieniędzy i znajomości jest niezwykle bezlitosny. Tutaj nikt z nikim się nie liczy. Jeśli wdepniesz komuś nieodpowiedniemu na odcisk, sama staniesz się duchem z biblioteki.

McGarden chwyciła książkę, wstała, a następnie ukłoniła się lekko w kierunku Lucy, wychodząc z biblioteki.

Pozostawiona dziewczyna potrzebowała chwilę na zebranie myśli, które gnały jak samochody na autostradzie. Zawiedziona spojrzała na zegarek, który wskazywał mijające sekundy. Wiedziała, że w tej chwili może na nią czekać jej mąż, który niezbyt tolerował spóźnienia. Zła na siebie, że nie uzyskała żadnych informacji, poniosła się z siedzenia, po czym po raz ostatni skierowała wzrok w stronę tajemniczego „labiryntu”.

Czas jakby zatrzymał się. Pot, spływający po bladym policzku, upadł na ziemię. Źrenice rozszerzyły się na widok czegoś, co nie miało prawa istnieć. Przez właśnie ten ułamek sekundy zrozumiała wszystko, co było jej potrzebne do odtworzenia prawdy. Jedyna rzecz, jaka jej brakowała, to dowody. Samo potwierdzenie ujrzenia skąpanej w anielskim świetle jasnowłosej kobiety, o delikatnych i spokojnych rysach twarzy, nie było wystarczające, by uznać sprawę za zamkniętą.

Z uśmiechem na twarzy zaczęła kroczyć w stronę parkingu, doznając uczucia spełnienia, którego pragnęła doświadczyć jeszcze jeden raz… choćby jeszcze jeden raz.