Mała przerwa

Nie zawieszam bloga, bo :
1) szkoda mi pracy, którą włożyłam w tworzenie fabuły itd, itd
2) chcę skończyć tą historię
3) są osoby, które mnie wspierają i doceniają moją pracę, więc biorę ich także pod uwagę
4) a bo tak.
Nie wiem, czy znajdą się osoby, które zaczną się ze mnie śmiać i szeptać pod nosem "a nie mówiłam/em". Mało mnie to obchodzi. I tak, jestem SZCZERA - tak jak wiele osób mi pisało - ale nie walczę o czytelników w taki sposób, że trzymam ich na siłę. Tworzę fabułę i historie, które mają zachęcić do śledzenia dalszych losów moich bohaterów, jak to nie wystarcza... trudno. Ja NIKOGO nie trzymam na siłę i jak mam walczyć, to tylko siłą pisarską. Co do komentowania. A IDŹCIE ODE MNIE. Przepraszam za szczerość (robię tak, jak wy, więc nie możecie mi nic zarzucić, bo nikogo nie obrażam :) ), ale TAK kocham jak pod rozdziałem jest masa komentarzy. Kocham długie i wyczerpujące wypowiedzi, które zawierają co się podobało, co ewentualnie nie, jakie błędy popełniłam, czy coś przeoczyłam, jakie jest rozwiązanie zagadek itd, itd, ale wiem, że niektórzy czytają na telefonach, czy są zmęczeni, czy jakiś inny powód, więc jestem wtedy wdzięczna, że nawet pomimo przeszkód coś ocenią i nie jest to dla mnie nic obraźliwego. Wiele osób mnie przeprasza, że "dopiero teraz skomentowały" ja też nie czytam w tej chwili niektórych blogów, więc was rozumiem, dlatego nie musicie przepraszać. Jestem właśnie wam wdzięczna, że pomimo tego, że minęło sporo czasu wzięliście i coś napisaliście, a i jeszcze do krótkich komentarzy. Szczerze, to ja sama nie umiem pisać zbyt długich, więc rozumiem niektóre osoby. Jakbyście jeszcze nie zauważyli doceniam komentatorów i staram się odpowiadać na wszystkie kom., wyjaśniam, jak ktoś coś nie wie, biję brawa jeśli ktoś odkryje tajemnicę itd. Dziękuję wam za komentarze i TAK nadal będę o nie prosiła, więc nie wiem, czemu się dziwicie temu, ale od początku mojej "kariery"(haha) pisarskiej prosiłam o nie, więc nie wiem w czym problem.
Co do kolejnych rozdziałów. Potrzebuję troszkę przerwy. W tej chwili napisałam 2 strony PACa i będę go powoli pisała, ale musicie jeszcze trochę na niego poczekać. A co do TM, to jak napiszę PACa, to wtedy za niego się biorę, tak na zmianę :)
Czy coś jeszcze? Oczywiście. Komentarze dodają mi weny, bo jestem szczęśliwa, gdy ktoś docenia moją pracę. ufff. Zmęczyłam się, ale normalnie odżyłam. Zawsze starałam się olewać ludzi, ale dzisiaj przeszłam załamanie nerwowe, wylałam tysiące łez, ale już mi lepiej. Nawet dzięki komentarzowi na 4 rozdziale PACa, który ku mojemu zdziwieniu dzisiaj dostałam. To może była lekcja, ale na pewno nie taka, o jakiej mi pisały niektóre osoby. Teraz już wiem, że muszę po prostu olewać niektóre komentarze i UWAGA zaznaczam, to nie znaczy, że odrzucam krytykę, to oznacza, że postaram się nie przechodzić załamania, gdy ktoś znowu napisze mi takie komentarze na facebooku, bo TAK dziewczyny, obraziłyście mnie.
To koniec mojego monologu, mam nadzieję, że niektórzy się cieszą :)
Kocham was. Zapraszam do czytania, oceniania i próbowania tworzenia własnych opowiadań, bo po radę zawsze do mnie można przyjdź (a raczej napisać ;))