Rozdział 38

Niedzielne spacery w czasie godzin szczytu nie były może wymarzonym zajęciem, jednak dla dziewczyny, która ostatnimi czasy była przyprawiana o zawał serca kilka razy na dzień, nie było to przeszkodą przed odpoczynkiem.

 Życie Lucy, choć początkowo wydawało się zmierzać już tylko ku dobremu, teraz skręcało w zupełnie w inne strony, przez co nastolatka coraz mocniej gubiła się w codzienności.

Wzdychając, spoglądała na porozwieszane szyldy, z których każdy mocno zachęcał ją do wstąpienia i obejrzenia wystawy. Patrząc na napis „SailorCristal”, wiedziała, że nie mogło być przypadkiem, że tu trafiła. Miejsce, w którym jej mąż zakupił pierścionek. Pamiętając jeszcze wiadomości sprzed miesiąca, rozumiała, że może nadszedł ten czas, by w końcu poznać choćby jedną odpowiedź.

Dlatego nie zastanawiając się długo, pociągnęła za klamkę i wkroczyła do niemalże pustego pomieszczenia, w którym znajdowała się de facto jedynie lada i wystawa bez żadnych przedmiotów do sprzedaży. Zdziwiona owym stanem rzeczy, wychyliła się, po czym zawołała:

– Halo? Jest tu ktoś?

Wnet usłyszała dźwięk jakby tłuczonego szkła, a następnie odgłos donośnych kroków. Niepewnie podeszła pod sam blat, czekając, aż ktoś do niej przyjdzie. Nie musiała czekać nawet kilku sekund, gdyż nagle za czerwonej kotary wyłonił się ciemnoskóry mężczyzna, z czarnymi dredami związanymi na końcu w kucyk. Ubrany w dziwną, pasiastą koszulę o jasnoniebieskim kolorze i granatowe dżinsy, na których widniała brązowa plama. Jednak najbardziej dziewczynę zaintrygowały okulary z ciemnymi szkłami, które dobitnie potwierdziły teorię, że ma ona przed sobą niewidomego.

– Cancer, dawny właściciel – rzekł mężczyzna, podając dłoń. – Co panią tu sprowadza?

– W zasadzie sama nie wiem… – odparła szczerze, wzruszając ramionami.

Podeszła do lady i spojrzała na czerwony materiał, na którym niegdyś leżały przepiękne kryształy.

– Co tu się stało? – zaczęła w końcu, próbując wszelkich sposobów na pozbycie się dłużącej się ciszy.

– Nic – odpowiedział. – Okradli mnie, choć w zasadzie jestem wdzięczny tym ludziom. Jednak człowiek bogatszy, gdy zazna biedy.

– Jest w tym jakaś racja.

– A jak ma pani na imię, bo niedosłyszałem? – zapytał nagle, poprawiając okulary.

Dziewczyna przełknęła ślinę, wahając się nad tym, jak ma się przedstawić.

– Lucy Heartfilia – rzekła w końcu.

Nastała niepokojąca chwila ciszy. Twarz właściciela wyrażała tak ogromne zdziwienie i zaskoczenie, że sama Lucy wzdrygnęła się na myśl, iż jej decyzja mogła być zła. Widziała w nim dziwny mrok, dreszcze przechodzące przez mężczyznę, jakby wspominał wydarzenia, o których pragnął zapomnieć. Myślała nad ucieczką, choć jej ciekawość nakazywała jej pozostać. Chciała dowiedzieć się, dlaczego jej imię tak mocno wzdrygnęło niewidomym.

W pewnym momencie mężczyzna uderzył delikatnie pięścią o ladę, po czym oparł się o ścianę i złowieszczo zaśmiał.

– Kryptonim „Layla”… To twoja matka?

Głowę skierował w jej stronę, jakby spoglądał prosto na nią, przenikając najmniejsze zakamarki jej duszy. Nie pojmowała swoich obaw, choć powinna.

– Kim jesteś? – zapytała.

– Mam na imię Cancer… – Westchnął. – Byłem tak jakby kolegą z pracy dla Layli, choć po tej współpracy pozostało mi jedynie to… – mówiąc, wskazał na swoje oczy.

– Moja matka pozbawiła cię wzroku?

– Nie! – zaprzeczył. – Ona pozbawiła mnie oczu.

Na początku wzdrygnęła się, lecz już po paru sekundach prychnęła, rozumiejąc, że słowa mężczyzny niczego nie zmieniają. Słyszała, w jej głowie pojawiały się urywki wspomnień, więc znała po części naturę swej ukochanej rodzicielki.

– Albo wiesz jaka była, albo próbujesz znaleźć odpowiedzi – odezwał się Cancer.

– A znasz je?

– Nie. – Pokręcił głową. – Mógłbym ci wiele powiedzieć, ale wystarczy przelanej krwi.

– Jakiej krwi?

– Krwi niewinnych dzieci – rzekł, dotykając opuszkami palców szklanej obudowy.

– Czy to ma związek z… – Zawahała się na moment, w zasadzie nie wiedząc, jak może dokończyć zdanie. – Ze wszystkim? – Wzruszyła ramionami.

– Wszystko jest wszystkim, a nic jest wszystkim. Wydaje się, że nic nie jest ze sobą połączone, a jednak jest wszystkim, które wynika z ogółu rzeczy. Nawet najmniejszy szczegół, najmniejsze wydarzenie miało sens. Zabawne czy nie, ale sensem było, że w twoje ręce dostał się ten pierścionek, który kazała mi ci podarować twoja matka. Prawdą było, że spotkałaś ducha w bibliotece i o mało nie zginęłaś przez pożar. Odpowiedzią było, że znalazłaś ciało. Faktem, iż od chwili narodzin zostałaś skazana na tą niewolę, choć niczemu nie byłaś winna. Nienawidzę Layli za to, co zrobiła. Za to, kim się stała. Myślałem, że jak w końcu wybrała, to zmieni się. I tak się stało. Tylko czemu na gorsze?

Słuchając jego wywodów, nie wierzyła, że wie tak wiele. Jakby cały czas był obok niej, śledził całe jej życie. Przerażona tym, jak łatwo zdobyć o niej tak szczegółowe informacje, cofnęła się o krok, o mało nie potykając się o dywan. Nawet nie próbowała sobie wyobrażać, jak wiele osób może wiedzieć o niej więcej niż ona sama. Może i chciała poznać zakończenie wszystkich opowieści niewidomego, lecz coś w głębi serca podpowiadało jej, że nie tędy droga

– A kim się stała? – spytała drżącym głosem, z trudem przełykając ślinę.

– Stała się demonem śmierci… E.N.D.

***

Usiadł na amarantowo granatowym fotelu, trzymając w bladych dłoniach kieliszek z winem w jego wnętrzu. Popijając co chwilę z naczynia, spoglądał na zakrwawione ciało mężczyzny, który klęczał dokładnie naprzeciw niego, przytrzymywany przez dwójkę popleczników Zerefa. Załkany, ze skruchą w głosie wciąż powtarzał cicho „przepraszam”, lecz nie było wybaczenia.

Dragneel podniósł dłoń, po czym szybkim jej ruchem nakreślił cięcie na szyi, dając rozkaz służącym, którzy natychmiast podnieśli nieszczęśnika, wynosząc go z pomieszczenia.

– Trudno dzisiaj o dobrych informatorów – rzekł chłodno, opierając się plecami o miękką gąbkę fotela.

Zmęczony ostatnimi wydarzeniami, z uwielbieniem wspominał ciche, aczkolwiek krótkie, spotkania z Mavis, które jako jedyne przynosiły mu wytchnienie i spokój. Tęsknił za ukochaną, lecz jedyne, co mu teraz pozostało, to zemsta. Nie mógł się cieszyć młodością, szczęściem czy innymi ludzkimi uczuciami, które stracił przez własnego ojca. Musiał spełnić swoją ostatnią powinność wobec drogiej mu osoby, choćby miało to pochłonąć całe jego życie.

Nagle usłyszał pukanie do drzwi. Na jego twarzy pojawił się drwiący uśmieszek, zwiastujący kolejną burzę, która miała spotkać tego, kto śmiał przeszkodzić mu w wieczornej drzemce.

– Wejść! – syknął ostro.

Skierował wzrok na wejście, nie mając żadnego pojęcia, kto może być po ich drugiej stronie. Gdy jednak ujrzał znaną mu sylwetkę najwierniejszego przyjaciela, Mard Geera, natychmiast podniósł się, wiedząc, że powód jego wizyty musi być ważniejszy od odpoczynku jego samego.

– Przepraszam, że przeszkadzam, panie – rzekł, kłaniając się pokornie. – Udało nam się wydostać z więzienia Deliorę, który rozpoczął właśnie swoją misję. Obiecał, że wykona ją w ciągu miesiąca.

– Perfekcyjne – podsumował jedynie Zeref. – A jak idą inne przygotowania?

– Laxus Dreyar już chwycił przynętę, Juvia Loxar zaniechała zemsty, Lucy zdaje się przypominać kolejne fakty, a także jest coraz bliżej pierwszej prawdy i kryptonimu ZERO – wyczytał ze swojej listy. – Niestety, ale ślad po Lisannie Strauss zaginął, choć sądzimy, że za kilka miesięcy znowu się odezwie. Ktoś uwolnił jednego ze smoków, a drugi znajduje się obecnie w Magnolii.

– Który?

– Igneel – odpowiedział krótko.

Zeref chwycił za podbródek, na chwilę zatapiając się w zamyśleniu, które zajęło mu parę dobrych minut. Nie były to informacje perfekcyjne, ale plan powoli ruszał do przodu. Jeśli nic im nie przeszkodzi, będą gotowi przejść do kolejnego etapu za kilka miesięcy, a to mogło by byś przełomowym wydarzeniem dla niego i jego zemsty. Jednakże na świętowanie było jeszcze za wcześnie. Cierpliwość popłacała, choć on sam nie był osobą spokojną.

– A czy wiadomo, co planuje Acnologia? – zapytał gwałtownie.

– Niestety, ale nie – odparł, kręcąc głową.

– Trudno.

Westchnął, po czym wstał i podszedł do okna. Widząc za nim zachodzące słońce, zrozumiał, że jeśli teraz Lucy przypomni sobie wszystko, może stać się jego popleczniczką, bądź jego wrogiem. Trudno mu było odgadnąć, po jakiej stronie stanie, gdy w końcu jej umysł i serce poznają prawdę skrywaną przed nią samą przez tak wiele lat, lecz nawet nie to go najbardziej bawiło. Spodziewał się, że dziewczyna już dawna podejrzewa, że przyjdzie dzień, w którym będzie musiała wybrać.

***

Cisza i spokój, panujące w tak niebezpiecznym mieście, jakim była Mangolia, przynosiły ukojenie zmęczonym duszom, które pragnęły w końcu zaznać odpoczynku, lecz takie dni nie przychodziły, a serca ludzi biły w ciągłym niepokoju o jutro. Patrząc na rozgwieżdżone niebo z parkingu przed barem Makao Conbolta i Wakaby Mine goście zastanawiali się, jak niewiele czasu im zostało, zanim to piękne sklepienie niebieskie pokryje się samolotami, zrzucającymi bomby na niczemu winnych ludzi, zanim ponownie rozpocznie się terror i groza i zanim dzieci przeżyją koszmar, który pamiętają ich rodzice.

Była to ich klątwa – nieść złudną nadzieję potomstwu, w świadomości, że wszystko jest jedynie kłamstwem. Z tego właśnie powodu Marii Wakaba, dawniej piękna i bogata kobieta, z wielkimi perspektywami na przyszłość, zaszyła się daleko od tego, co znała, nie chcąc nigdy mieć dzieci. Choć posiadanie potomstwa było jej marzeniem, w pewnym momencie swego życia pojęła, jak ciężkim wyzwaniem jest patrzeć na śmierć tych maleństw, tak niewinnych, a tak okrutnie krzywdzonych, pozostawiając za sobą wszystko i przyjmując nowe życie, nową tożsamość.

Popijając na werandzie mieszkania słodzoną herbatę jaśminową, spoglądała na zatłoczoną uliczkę, z której dobiegały donośne krzyki i muzyka. Świętowanie ostatnich dni przed adwentem było z jedną z lepszych rozrywek tych okolic i najprawdopodobniej najbezpieczniejszą, choć ona sama wolała usiąść na ulubionym fotelu, z ulubioną książką i kochanym napojem, który koił jej zszargane nerwy. Każdy wybuch bomby, odgłos strzału czy dławiący krzyk kobiety, patrzącej na śmierć własnego dziecka, odbijały się w jej umyśle echem, dalej nie pozwalając zapomnieć o wydarzeniach, które miały miejsce lata temu.

Zamykając oczy, pragnęła wyobrazić sobie twarze rodziców, choć za każdym razem, gdy tak czyniła, w jej głowie pojawiały się obrazy z rzezi z II wojny światowej, której była nieszczęśliwych świadkiem – jednym z niewielu, który przeżył.

Rozległ się strzał.

Podniosła się, sapiąc, po czym rozejrzała w około, z trudem łapiąc kolejne łyki powietrza. Chwyciła palcem za ucho filiżanki i natychmiast dopija napój do końca. Złapała się za pierś, po czym ponownie usiadła, sądząc, że jedynie przysnęła. Lecz po kilku sekundach ponownie usłyszała strzały, które już nie mogły być tylko wytworem jej wyobraźni.

Przerażona wstała i wróciła do wnętrza mieszkania, chwytając ze schowka broń, którą trzymała pod łóżkiem w ramach asekuracji. Nie sądziła, że akurat jej ktoś może szukać, nie po tylu latach, ale nie mogła być pewna. Ostatnie wydarzenia, które miały miejsce w Magnolii, dobitnie ją uświadczyły w przekonaniu, że przeszłość zawsze daje o sobie znać. Nawet jakbyśmy tego nie chcieli.

Patrząc na ramkę z czarnobiałym zdjęciem, przedstawiającym trójkę dzieci, z nostalgią w oczach wspomniała czasy, w których nie musiała się o nic i o nikogo martwić.

Nagle rozległo się donośnie pukanie do drzwi.

Naładowała broń i podeszła do wejścia, ostrożnie spoglądając przez judasza, kim są nocni goście. Ku jej zdziwieniu ujrzała stojące na wycieraczce dwie dziewczyny, nerwowo rozglądające się we wszystkie strony, jakby w obawie, że za moment ktoś je znajdzie.

Marii nie czekała. Natychmiast przekręciła kluczyk w zamku, otwierając następnie drzwi, by wpuścić do środka tajemnicze damy.

– Proszę, pomóż nam! – krzyknęła starsza z dziewczyn, zanim Wakaba zdążyła cokolwiek odpowiedzieć. – My…

Mężatka wystawiła przed siebie dłoń, dając znać, by przestała mówić, po czym pochwyciła przerażone dziewczyny za ręce i wciągnęła do wnętrza mieszkania, zamykając je za sobą.

– Oh my god, kim you jesteście? – zapytała Marii z charaktestym sposobem wymowy.

– Mam na imię Carla Shagotte, a to jest moja siostra Wendy – wyjaśniła natychmiast Lucy, zdejmując z siebie kaptur. – Gonią nas rewolucjoniści, którzy pragnął…

– … zabić ciebie i małą, gdyż ty jesteś ostatnim członkiem rodziny królewskiej, a ona córką Grandine, która dnia dzisiejszego została uwolniona z aresztu ze stolicy Varii przez członka organizacji E.N.D. – rzekła Wakaba na jednym wydechu, mówiąc płynnym i czystym językiem, jakby jego znajomość była dla niej czymś naturalnym.

– Czy pani przypadkiem nie mówiła tym dziwacznym językiem? – zapytała Carla, nie potrafiąc zrozumieć tego, co się w tej chwili działo.

– Jako jedna z tajnych agentek Igneela, muszę odpowiednio ukrywać się przed innymi agentami – odparła z uśmiechem na twarzy. – Nie wiem, czy moim zadaniem było zapewnić wam bezpieczeństwo, ale sądzę, że dla córki swojej dawnej przyjaciółki, Dragneel uczyniłby to samo, co ja.

Marii podeszła do biblioteczki, po czym chwyciła z obu stron szafkę i odsunęła na bok, ukazując dziewczynom zapajęczynioną szczelinę w ścianie. Na tyle dużą, by dorosły człowiek mógł przez nią spokojnie przejść.

– Kiedy dojdziecie na sam dół, znajdziecie się w podziemiu, w którym będziecie mogły się ukrywać przez jakiś czas – wyjaśniła im.

– A co z moją mamą? – zapytała niespodziewanie Wendy, wychodząc przed siostrę.

– Nie wiemy, ale spróbujemy się dowiedzieć, mała dziewczynko Piotrusia Pana.

Kobieta pogłaskała dziewczynę po głowie, po czym wprowadziła je do wnętrza przejścia i zasunęła je z powrotem, czekając na ewentualne przyjście ludzi, którzy szukali młodych dziewcząt.

Marii poprawiła włosy, wzięła kilka, głębokich wdechów i wróciła z powrotem na balkon, rozkoszując się widokiem spokojnej dzielnicy, wewnątrz której działy się rzeczy, o których ludzie nawet nie mieli pojęcia.

***

Dziewczyna o długich włosach, koloru czystego śniegu, wysiadła ze statku „Zielona latarnia”, trzymając w dłoniach jedynie jedną torbę z ubraniami i parasol, którym osłaniała się przed deszczem. Rozglądając się wokoło, gorączkowo szukając osoby, od której miała dostać informacje na temat Lisanny. Zdesperowana przyspieszyła kroku, krążąc bezsensownie po całych dokach, aż natrafiła na spalony niemalże w całości znak, na którym widniał odrywający się napis „Witamy w Varii”.