Dzień z życia Dragneelów - Kabaret życia (one shot)

Najgorętsze podziękowania dla:

Juvia Lockser;       Anonim X;      Pluszowa;     Nataly Immue;     Alice Izumi;    Fenny;

Klaudia Łach;       Anonim ~~~;   Fanka I.K.;   Lavana Zoro;        Hoshiko Ai;     Oliwia Natsuki;    Mimika Serena;   Reila Dragneel;   

Dziękuję wszystkim serdecznie za komentarze. Są to tylko osoby, które skomentowały w ostatnich dwóch rozdziałach, dlatego przepraszam tych, których tu nie wypisałam. Postaram się przy właśnie takich one-shotach robić dla Was podziękowania. Jesteście wspaniali i cieszę się, że zostawiacie komentarze (choć czasami trzeba używać szantażów jak dziś – i niby tylko 2 osoby skomentowały, ale mam zasadę, by nagradzać, a niektórym obiecałam ciasteczko, więc…)Serdecznie zapraszam innych do komentowania i mam nadzieję, że rozdział specjalny przypadnie do gustu ;)Pamiętajcie! Każdy komentarz dla autora jest na wagę złota i nawet, jeśli zostawicie jedno słowo po sobie, to będzie to dowód, że doceniacie czyjąś pracę!

Wzdychając, patrzyła na swoje odbicie w lustrze, nie mogąc znieść widoku szczotki, która dosłownie trzymała się jej na włosach. Kołtuny, które zrobiły się po kąpieli, dawały jej wyraźne znaki, że szybko nie wyjdzie z pomieszczenia.

Męcząc się z każdym najmniejszym ruchem, skończyła dopiero po kilkudziesięciu minutach. W dłoniach trzymała całą garść wyrwanych włosów, które powodowały u niej co najmniej wściekłość. Wrzucając je natychmiast do śmietnika, narzuciła na siebie szlafrok i wyszła z łazienki. Była dość zdziwiona faktem, że nikt pod nią nie czekał, biorąc pod uwagę ostatnich dwadzieścia razy, kiedy jej mąż w niecierpliwości wyczekiwał, by po raz kolejny ją nastraszyć.

Widząc, że drzwi sypialni chłopaka są zamknięte i nie pali się w nich światło, radośnie zaśmiała się pod nosem, po czym poszła w kierunku swojego kącika. Kiedy doszła na miejsce, zrzuciła z siebie otulający ją szlafrok, pozostając jedynie w cienkiej różowej pidżamie w kwiaty. Czując przeogromne zmęczenie, natychmiast zgasiła światło i wpakowała się do łóżka, przykrywając się ciepłą kołdrą. Lecz gdy tylko zamknęła oczy, usłyszała ciszy szmer. Podniosła się i natężyła słuch, lecz nic się nie wydarzyło. Wzruszyła ramionami ponownie położyła się spać.

- Luu-ccyy!

Przerażona zerwała się, rozglądając w około. Na jej ciele pojawiły się dreszcze, które z każdą sekundą przybierały na sile. Nie. To nie mogło jej się śnić. Ktoś ją wołał. Ten głos brzmiał jak dźwięk z zaświatów, błagający o pomoc, czekający na ratunek…

- Lucy!

Serce biło jej w piersi jak szalone. Nie potrafiła się uspokoić. Czuła, że zaraz wybiegnie z pokoju, krzycząc do Natsu. Nie rozumiała, co się dzieje. Może nie chciała.

- Luucccyy!

Tego było za wiele. Natychmiast wyskoczyła z łóżka i pognała do włącznika. Musiała ujrzeć postać, ducha, która ją męczyła. Czy to duch z zaświatów, czy mara, zjawa, albo potwór… Nic nie miało znaczenia. Pragnęła zobaczyć wszystko na własne oczy. Jednak ku jej zdziwieniu, w pokoju było pusto.

- Luuccyy!

. Rozglądała się, szukała, lecz nie mogła zobaczyć nawet najmniejszego cienia. Lęk odbierał jej mowę, a nogi robiły się jak z waty, ledwo trzymając się w pionie.

- Kim jesteś? – jęknęła drżącym głosem.

- Natsu!

Niespodziewanie spod łóżka wyjechał radosny Dragneel, patrząc z dołu na wstrząśniętą dziewczynę. Rechocząc się jak żaba, trząsł nogami niczym malutkie dziecko, bawiąc się kosztem żony.

Ta jednak uznała, że przekroczył on dopuszczalnie granice. Wściekła rzuciła się na niego i chwyciła chłopaka za ucho, wywalając głupiego żartownisia.

- Ale za co?! – pytał, udając niewinnego, gdy tak słodko mrugał oczami w progu.

- Za nic, kochanie! – rzekła słodkim głosem.

W mig jej twarz przybrała tak przerażający wyraz, że nawet Natsu cofnął się ze strachu o krok. Uznając, że wystarczy żartów na dziś, od razu zatrzasnęła drzwi, uderzając prosto w nos ukochanego męża. Pomimo krzyków i przekleństw chłopaka, uśmiechnięta zamknęła się na klucz i położyła się w końcu spać, mrucząc jakieś przekleństwa w stronę Natsu.

***

Smażąc na śniadanie jajka, nuciła pod nosem jakąś piosenkę wraz z oryginałem, który akurat puszczali w radiu. Nie zwracając ani trochę uwagi na siedzącego za nią Natsu, udawała, że jest na niego w pełni obrażona. I choć pragnęła zostawić mu wszystkie obowiązki domowe, to była świadoma, że nie wybaczyłaby sobie, gdyby miała na sumieniu śmierć męża przez jego trujące dania. Niechętnie przygotowywała posiłek, co kilka sekund uderzając głośniej nożem, czy dodając własny tekst do piosenki. „Zabiję go, zabiję go” – śpiewała w refrenie.

Gdy usłyszała dźwięk gotującego się czajnika, natychmiast wyłączyła pod nim gaz i zalała wodą herbaty. Posłodziła napój Dragneel i zaniosła mu go, wiedząc, że tchórzliwa fretka do niej nie podejdzie.

- Proszę! – syknęła, stawiając kubek na blacie.

Wtedy też zobaczyła, że chłopak wznosi ręce ku niebiosom i dziękuje za życie. Uśmiechnęła się delikatnie, wiedząc, co się zaraz wydarzy.

Natsu podniósł naczynie do góry i podmuchał, chcąc natychmiast popić kanapkę czymś gorącym. Gdy tylko dotykał już ustami mokrej substancji, poczuł, że coś jest nie tak, lecz niezbyt się tym przejmował. Dopiero w momencie, kiedy wziął dużego łyka, dotarło do niego, jak obrzydliwie to coś smakuje. Natychmiast rzucił się do zlewu i wypluł całą zawartość jamy ustnej do jego wnętrza. Odkręcił wodę i popłukiwał co rusz język, nie potrafiąc pozbyć się obrzydliwego smaku.

- Coś ty mi dodała? – zapytał, mając ochotę wymiotować.

- Posłodziłam ci herbatę – rzekła niewinnie. – A, nie! Posoliłam ci herbatę. Takie przejęzyczenie. – Uśmiechnięta usiadła i radośnie zabrała się za pałaszowanie jajecznicy w czasie, gdy chłopak próbował się pozbyć obrzydliwego smaku z ust. – Odechce ci się robić takich kawałów jak dzisiaj w nocy.

Ciąg dalszy nastąpi… Kiedyś…