Rozdział 22

Wystarczył jeden cios. Jeden cios i leżał na ziemi, nie potrafiąc złapać oddechu. Silny, wytrenowany, umięśniony, a jednak zwyczajnie chucherko dało mu radę. Nie pozostało mu nic innego jak tylko ucieczka. Przecież wypełnił zadanie. Fakt, że nie zrealizował wszystkich punktów w umowie, ale nikt nie musi się o tym dowiedzieć. Potrzebował kasy na kolejną działkę, a robota, którą wziął, okazała się być dużo cięższa niż się spodziewał. Nie miał wyboru. Musiał okłamać zleceniodawcę i dostać chociaż część kasy.

Wchodząc do ogromnego baru z napisem „Tartaros Bar”, wiedział, że może w nim spotkać zaufanych ludzi. W District Hell nie panowały żadne reguły, a nawet jeśli jakaś zaistniała, to brzmiała „oko za oko, ząb za ząb”. Każdy musiał pilnować swojego dobytku i interesów, gdyż nie było wiadome, kiedy ktoś podchwyci okazję do zarobku na czyimś nieszczęściu. Dlatego Tartaros Bar był z nielicznych części tego dystryktu, w której właściciele bezbłędnie pilnowali porządku i spokoju. Nie warto było robić afer czy bójek, bo to tylko zburzyłoby harmonię, która pozwalała przetrwać w tym bezsensownym buszu.

Młody mężczyzna podszedł do stolika z numerem 33, po czym spojrzał na człowieka ubranego w czarny, drogi garnitur, dający wyraźny sygnał, że nie jest to byle jaka osoba. Czarno–zielone włosy dziwnie komponujące się z spokojną, aczkolwiek niezwykle groźną twarzą, ostrzegały innych, że nie należy próbować żadnych sztuczek, choć i tacy cwaniaczkowie się znajdowali.

– Robota wykonana! – rzekł pewnie napastnik Juvii, mając nadzieję, że uda mu się przechytrzyć zleceniodawcę.

– Wiesz, kogo miałeś zaatakować? – zapytał bogacz.

– Oczywiście i zrobiłem to, co mi kazałeś! – odpowiedział stanowczo, głośno przełykając ślinę.

– Uwierzyłbym ci na słowo, gdyby nie fakt, że owa panienka właśnie wysiadła na przystanku. Cała i zdrowa – dodał.

– I co teraz mi zrobisz?

– Ty dalej nie rozumiesz powagi sytuacji?! – spytał groźnie zleceniodawca.

– Tak, tak. Musisz dokonać zemsty, ale co mnie to obchodzi!

– Ty dalej nie rozumiesz. Moje istnieje nie ogranicza się tylko do zemsty. Moim głównym celem jest odebranie to, co należy do mnie, a niestety – zamilkł na moment – Igneel Dragneel jest człowiekiem, którego muszę doszczętnie zniszczyć.

– To może go zabijemy? – zaproponował opryszek.

– Dobry pomysł.

Zleceniodawca podniósł do góry rękę, po czym pstryknął palcami. Wtedy, jak na życzenie, ludzie zaczęli wychodzić z baru, pozostawiając jedynie w środku dwójkę mężczyzn. Przerażony opryszek zaczął wodzić wzrokiem po pomieszczeniu, pocąc się i drżąc. Wiedział już, co go spotka. Widząc jak zleceniodawca podnosi do góry broń, pozostała mu jedynie ucieczka, lecz było już za późno. Tłumik zagłuszył huk, a brak świadków zapewnił ochronę. Nie było nikogo, kto mógłby znaleźć ciało leżące na podłodze i pozwolić mu zaznać sprawiedliwości.

- Jestem bogiem! – krzyknął Acnologia. - Jestem królem! Jestem zwycięzcą! Widzisz, Amelio? Po raz kolejny próbuję zniszczyć twoje życie, chociaż od tak dawna gnijesz w ziemi!

***

Noc była cicha i spokojna. W oddali było słychać jedynie szczekania psów bądź dźwięki silników i nic więcej. Choć mogło to być ewentualną przeszkodą w czasie realizacji planu, to nie zamierzali z niego rezygnować. Wiedzieli, że tym razem się uda. Sytuacja sprzed kilku dni w fabryce Knightwalkerów była przypadkowa. To nie mogło się więcej razy zdarzyć. Mieli plan. Przygotowywali go przez długi czas, analizując każdy, najdrobniejszy szczegół, który pozwoliłby im odnieść zwycięstwo.

Ubrani w czarne kombinezony musieli czekać na sygnał, który pozwoliłby im wejść do środka. Ich człowiek już od dłuższego czasu przyglądał się zwyczajom w tamtejszej rezydencji, będąc źródłem najlepszych informacji nie tylko o tym miejscu, a także o najbogatszych milionerach z okręgu Magnolii.

Siedząc w krzakach, w pewnym momencie usłyszeli ciche rozmowy, które wydobywały się przez otwarte okno. Musieli być ostrożni. Każdy niepotrzebny dźwięk czy ruch mógł ich zdradzić. Strażnicy, mieszkańcy, służba i przypadkowi goście nie mogli ich znaleźć. Członkowie gangu nawet sobie nie wyobrażali, co mogłoby ich spotkać, gdyby coś takiego się stało.

W pewnym momencie coś się zdarzyło. Strażnicy skupili się wokół jednego miejsca, spoglądając na młodą, wysportowaną służącą, która trzymała dla nich napoje. Pijąc sok bez żadnych zastrzeżeń, podziękowali, po czym powrócili na swoje stanowiska.

Wszyscy ludzie, ukryci w krzakach, uśmiechnęli się, a następnie wzięli głęboki wdech powietrza, wiedząc, że niedługo dostaną sygnał do działania. Jeden punkt został zrealizowany, jednak pozostało jeszcze ich wiele, przez co plan mógł się nie powieść, lecz starali się o tym na razie nie myśleć. Pokonali jedną przeszkodę i póki co, to było dla nich najważniejsze.

Nagle strażnicy upadli na ziemię, jakby usnęli podczas warty. Śpiąc jak małe dzieci, należeli na gołej ziemi, cichutko oddychając. Bez problemu można było do nich podejść, po czym związać im ręce i nogi w ramach asekuracji. I tak właśnie uczyniła grupka złodziei, która uznała ten moment za sygnał do działania.

Wychodząc z kryjówek, upewnili się, że są bezpieczni i nikt nie zawiadomi policji, gdy ci będą balować na jednym z magnolijskich bogaczy. Jednak nie mogli jeszcze się cieszyć. Wystarczył jeden, malutki błąd i wszystko zostałoby zaprzepaszczone. Na całe szczęście, gdy tylko doszli pod jedną z okiennic, okazało się, że wszyscy goście i służba leżą na podłodze, śpiąc smacznie jak strażnicy.

– Gratuluję! – rzekła tajemnicza służąca, która podawała ludziom napój. – Zrobiłam to, co trzeba. Resztę zostawiam wam. – Po tych słowach położyła się na ziemi, by dać się związać.

– Gdybym wiedział, że lubisz takie zabawy, już dawno bym to zrobił – powiedział z nutką żarciku jeden z członków gangu.

Wysoki, wysportowany mężczyzna podszedł do niej, po czym założył na niej liny, którymi później także przywiązał resztę ludzi znajdujących się w pomieszczeniu. Kiedy tylko skończył, odwrócił się do towarzyszy i dał im znak, by zaczęli przeszukiwać posesję. On sam został, patrząc na takich niewinnych businessmanów, którzy smacznie sobie spali, nie wiedząc, co się dzieje.

W pewnym momencie zdarzyło się coś nieoczekiwanego. Właściciel rezydencji zaczął się przebudzać. Gdy tylko odkrył, że jego ręce i nogi są skrępowane, energicznie otworzył oczy, po czym zaczął się rozglądać dookoła. Widząc leżących wokół niego gości, przeraził się.

– Co się dzieje?! – krzyknął na całą rezydencję.

Przerażony szef gangu szybko podszedł do niego, zasłaniając mu jedną ręką usta. Drugą natomiast użył, by wyjąć z torby taśmę, którą przygotowali na taką sytuację. Oderwał część zębami, a następnie zakleił nią usta nieszczęśnika, który wciąż podejmował próby ratowania swojej skóry.

– Zapewne zastanawiasz się, kim jesteśmy – powiedział napastnik, starając się jak najbardziej zmienić swój głos. – Wiesz, że cię nienawidzę?

Mężczyzna podniósł do góry rękę, po czym zamachnął się i uderzył pięścią prosto w twarz nieszczęśnika, łamiąc mu nos. Krew spływała po policzku ofiary, lecz to był tylko początek. Jeden cios leciał za drugim do momentu, w którym napastnik zmęczył się i usiadł, by odpocząć.

Właściciel rezydencji wił się i krzywił, błagając wzrokiem o pomoc, lecz nie na wiele mu się to zdało. Wszyscy spali, a jedyny człowiek, który mógłby to zrobić, pragnął jego śmierci.

– Dlaczego? – rzekł niespodziewanie mężczyzna. – Zgaduję, że teraz o to chciałbyś zapytać, ale na to – podniósł się, idąc chwiejnym krokiem w kierunku rannego człowieka – jest już za późno – wysapał, zadając jeszcze jeden cios. – Obiecałem, a złamałem słowo i to wszystko przez ciebie. Cieszę się, że się obudziłeś. Pewnie za mało się napiłeś, a może…

– Co ty robisz? – krzyknął jeden członków gangu, schodząc na dół. – Chcesz go zakatować na śmierć?

– Piękna wizja – stwierdził jednoznacznie, odchodząc od zakrwawionej i zrozpaczonej ofiary.

 – Wiem, co chcesz osiągnąć, ale to nic nie da. Taka gnida na to nie zasługuje – wytłumaczył mu przyjaciel, kładąc worek z łupami na stole. – Teoretycznie stracił cały majątek – dodał, patrząc na niezwykłe klejnoty i złote naczynia, które były warte więcej niż ktokolwiek by sądził.

W pewnym momencie zeszła także reszta towarzyszy. Nie pytając się o to, co się zdarzyło z właścicielem rezydencji, podeszli do dwójki kompanów, trzymając swoje zdobycze w dłoniach. Jeden z nich, najwyższy, podszedł do szefa i podał mu jakąś fotografię. Ten przyjął ją i spojrzał na postać, która na niej była. Nic nie odpowiadając, odwrócił się, po czym zaczął ich w kierunku okien, by szybko czmychnąć z tego miejsca.

– Plan… – zaczął, gdy ujrzał mało widoczną, czarną furgonetkę, która stała tuż pod murkiem – … zakończył się sukcesem.

***

Był to ostatni dzień, który musiała spędzić w szpitalnym łóżku. Czytając mangi, które przyniósł się kochany mąż, nie mogła wyjść z przeświadczenia, że jak tylko spotka się z nim, zostanie dokładnie przesłuchana z każdego tomiku otrzymanej serii. Wzdrygając się na samą myśl o całonocnych rozmowach, odłożyła książeczkę na bok, oczekując wizyty lekarza, który miał potwierdzić, że już może wyjść.

Kiedy minęła umówiona pora, spojrzała w kierunku drzwi, oczekując w nim Henry’ego, z którym lubiła spędzać czas. Jednak tym razem było inaczej. Gdy tylko ujrzała postać stojącą w progu, zadrżała. Był to starszy mężczyzna, z osiwiałą już główką, który spoglądał na dziewczynę przez parę okularów.

– Witam! – przywitał się grzecznie.

– Dzień dobry – powiedziała przyciszonym głosem. – Gdzie doktor Henry?

– Kto? – zapytał się zdziwiony mężczyzna. – Przykro mi, ale nie znam takiego lekarza.

– Zaraz! – krzyknęła przerażona pani Dragneel. – To kto mnie leczył przez ostatnie kilka dni?

– Nie wiem, ale na pewno nie żaden doktor Henry – rzekł, podchodząc do niej.

Nie sądziła, że długi pobyt w szpitalu może sprawić, że tak bardzo zatęskni za najbardziej znienawidzonym miejscem, jakim jest szkoła. Obrzydliwe jedzenie i totalne wynudzenie się sprawiały, że nie potrafiła dłużej usiedzieć w jednym miejscu. Był jeszcze jeden powód, lecz o nim bała się powiedzieć komukolwiek, gdyż ta sytuacja bardziej przypominała jej scenę z filmów, aniżeli z prawdziwego życia. Nie istniały żadne dokumenty, podpisy, czy nawet gabinet, które mogłyby potwierdzić, że żyje jakiś Doktor Henry.

Z oddali ujrzała, że pod fontanną stoją uśmiechnięci Natsu i Gray. Przyśpieszyła kroku, by móc znaleźć się jak najszybciej obok nich. Jednak nagle została pochwycona od tyłu. Odwróciła się i ujrzała stojącego za nią mężczyznę o marchewkowym kolorze włosów.

– Lucy! – powiedział ciszej chłopak, znajdując się coraz bliżej niej. – Lucy – powtórzył, wyciągając charakterystycznie literę „u” w jej imieniu.

– Loki! – rzekła, przypominając sobie przyjaciela sprzed lat.

Wystraszona i zaskoczona starała się wydostać, lecz silny uścisk chłopaka jej na to nie pozwalał. Wiła się i odpychała go, ale radość, której doznał po spotkaniu z nią, była nie do opisania, dlatego nie miał zamiaru jej wypuścić.

– Tyle cię szukałem, Lucy H…

Zanim zdążył dokończyć zdanie, ktoś pochwycił go za ramiona i pociągnął do tyłu, równocześnie zasłaniając ręką usta. Spojrzał za siebie, by móc zobaczyć osobę, która go tak potraktowała. Ku jego zdziwieniu okazało się, że to sam Natsu Dragneel przytrzymywał go z całych sił.

Natsu, nie wiedząc, co może począć z biednym zakładnikiem, próbował wymyśleć idealną strategię, która pozwoliłaby mu jakoś przetłumaczyć nowemu koledze, że powinien zamilknąć. Nagle wpadł mu do głowy iście szatański plan, który od razu postanowił wcielić w życie.

– Nie tutaj – szepnął Loki’emu na ucho. – Proszę, pójdź z nami do pewnego miejsca. Tam porozmawiamy. – Po tych słowach puścił chłopaka.

– Dobrze – odpowiedział niepewnie, kiwając głową.

Cała trójka ruszyła do przodu, chcąc dojść do pokoju klubu, w którym będą mogli spokojnie porozmawiać. Gray wzniósł ręce ku niebiosom, widząc, że przyjaciele idą w kierunku, z którego on przybył. Westchnął, a następnie zaczekał na nich, by potem się dołączyć.

Gdy doszli do pomieszczanie, które zostało zagospodarowane, jako miejsce spotkań klubu, Natsu zaprowadził Loki’ego do najbliżej stojącej ławki i wskazał grzecznie na krzesło.

– Usiądź – rzekł.

Loki uczynił to, co mu zaproponowano.

– Czego ode mnie chcecie? – zapytał wprost porwany.

– Życie Lucy jest zagrożone – powiedział niespodziewanie Natsu.

– Zaraz… – odezwał się Loki, lecz już po chwili Dragneel wystawił palec przed jego twarz, sugerując, że powinien zamilknąć.

– W tym momencie jest bezpieczna, gdyż przejęła moje nazwisko. Dzięki temu nikt jej nie znajdzie, ale nie możesz zdradzić jej tożsamości! – wyjaśnił mu dosadnie Natsu.

Nastała cisza.

Loki spojrzał na Lucy, która cały czas kręciła głową, mając ją opuszczoną. Nie była ani zmieszana, ani wystraszona, lecz i tak wiedział, że został okłamany. Jednak zachowanie dziewczyny dobitnie świadczyło o tym, że nie czuła się w związku z tym źle, dlatego postanowił „uwierzyć” ich wersji i przejść do realizacji własnego planu.

– Rozumiem – odpowiedział, kiwając głową.

Nagle Dragneel opadł zmęczony na siedzenie, mogąc w końcu odetchnąć z ulgą. To zachowanie budziło zbyt wielkie podejrzenia, lecz nikt się tym nie przejmował. Sam Loki Regulus śmiał się w najlepsze, nie mogąc dać wiary, że jego słowa nie wzbudziły u nikogo żadnych podejrzeń.

– A właśnie, Lucy – odezwał się Natsu, próbując olać zachowanie towarzyszy. – Kim jest ten pan? – Wskazał palcem na Loki’ego.

Przeczesała ręką włosy, po czym chwyciła się za podbródek i zaczęła się zastanawiać. Jednak im więcej czasu mijało, tym mniej chętnie wszyscy czekali na wyjaśnienia.

– Wiem tylko, że ma na imię Loki i że jest moim dawnym przyjacielem– stwierdziła szczerze.

– Czyli to prawda, że straciłaś pamięć? – zapytał Regulus, wtrącając się do wypowiedzi.

Dziewczyna kiwnęła głową.

– Może będzie lepiej jak ja wszystko wytłumaczę. Mam na imię Loki Regulus i jestem dawnym przyjacielem Lucy. Mój ojciec pracował jako jej ochroniarz, kiedy jeszcze mieszkali w Fiore.

– To jest możliwe – powiedziała cicho.

– Oczywiście. – Posłał w jej kierunku szeroki uśmiech. – Obecnie firma taty nieźle się wzbogaciła i dzięki naszym pracownikom, możemy zapewniać najlepszą ochronę bogaczom.

– A przybyłeś się tu uczyć, bo dzięki temu zyskacie jeszcze większy rozgłos? – zapytał Gray, choć jego zdanie brzmiało bardziej na stwierdzenie aniżeli pytanie.

– Nie – odpowiedział ku zaskoczeniu wszystkich Regulus. – Przybyłem po moją ukochaną, której złożyłem obietnicę dwanaście lat temu wraz z podarowaniem pomarańczowego smoka.

Objął ciepłym wzrokiem dziewczynę.

Zaskoczeni nagłym oświadczeniem nowego kolegi zastanawiali się, co to może w zasadzie znaczyć. Żadne z nich nie spodziewało usłyszeć się czegoś takiego, szczególnie w tak nieoczekiwanym momencie. Wybuch, figurki, duch, tajemniczy pokój, lekarz … tego było już za wiele.

– O czym ty mówisz?! – krzyknęła Lucy, reagując zbyt agresywnie na słowa dawnego przyjaciela.

– Przepraszam! – Chłopak natychmiastowo ukłonił się przed nią. – Wiem, że został ci wyznaczony narzeczony, i że jest nim Zeref, ale…

– Skąd o tym wiesz? – przerwał mu Dragneel. – Skąd o tym wiesz?! – powtórzył, nie mając zamiaru odpuścić Loki’emu.

– Oczywiście od ojca Lucy. To od niego się dowiedziałem, że przebywa w tej szkole, chociaż nie mogłem jej spotkać od kilku dni – odpowiedział. – Oczywiście nie była to długa rozmowa, bo po chwili mnie wyrzucił z rezydencji – dodał, drapiąc się po głowie.

Niespodziewanie Loki podniósł się i podszedł prosto do Lucy, klękając przed nią na jednym kolanie. Totalnie zaskoczona podskoczyła w miejscu, lecz od razu musiała usiąść, gdyż chłopak chwycił ją za ręce, które przysunął do siebie.

Przekręciła niepewnie głowę w prawo, by móc szukać pomocy u swojego męża.

Po cichutku, na paluszkach razem z Natsu z Grayem czmychali z pomieszczenia, chcąc zostawić „nową” parę sam na sam. Nie mieli najmniejszego zamiaru mieszać się w sprawy Lucy. Jednak gdy tylko napotkali jej złowieszczy wzrok dziewczyny, zatrzymali się. Mieli wybór. Albo ucieczka i śmierć, albo grzeczny powrót na miejsca. Wzruszyli ramionami, po czym wybrali opcję drugą, nie chcąc żegnać się z życiem w tak młodym wieku.

– Lucy, czy wyjdziesz… – rzekł niespodziewanie Loki.

Natsu i Gray od razu się poruszyli, przysuwając się bliżej do „kochanków”. Choć brakowało im popcornu i wygodnych siedzeń, nie mogli narzekać na brak wrażeń, gdyż żadne z nich nie mogło się spodziewać tego, co nastąpi.

– … ze mną? – dokończył Loki, sprawiając, że dziewczyna w końcu mogła odetchnąć z ulgą.

– Z największą przyjemnością – odpowiedziała, piorunując wzrokiem chłopaków, który wyraźnie czuli się zawiedzeni.