Rozdział 8

– Dzień dob… – zaczął profesor Happy, gdy nagle potknął się o próg i poleciał prosto na podłogę, rozbijając okulary słoneczne, które, z jakiegoś powodu, nosił w budynku. – Aj, aj bolało – jęknął mężczyzna.

Zwinnych ruchem podniósł się, masując obolały nos. Subtelnie, jak gdyby sytuacja sprzed chwili nie miała miejsca, przeczesał ręką blond włosy z niebieskimi pasemkami, które rozleciały się na wszystkie strony przez upadek. Rozejrzał się po sali i prześwietlił wzrokiem wszystkich uczniów.

– Natsu? – zapytał piskliwym głosem, uświadamiając sobie, że znalazł się w złym miejscu.

– Przepraszam! – McGarden nieśmiało podniosła rękę. – To nie ta klasa, profesorze Happy.

– O, Levy! – Pomachał do dziewczyny, zawstydzając ją. – Moje okulary!

Mężczyzna uświadomił sobie, że jego ukochane okulary roztrzaskały się przez upadek. Położył je na stole, po czym wyłożył na blat skórzaną, czarną teczkę. Otworzył ja i wyjął z jej wnętrza parę zapasowych okularów, które zaraz założył.

– Mówisz, że to nie ta klasa, a więc czyja? – zapytał się, przypominając sobie wcześniejsze stwierdzenie Levy.

– Profesor Shagotte – odpowiedziała.

– Profesor… Shagotte…? – powtórzył niewyraźnie. – O, cholera! – krzyknął na całą salę.

Zestresowany, trzęsąc się jak osika, zaczął grzebak w otwartej teczce i wyjmować kolejne przedmioty. Puder, żel do włosów, lustro, balsam do ust i perfumy znalazły się na biurku profesor Shagotte, dziwiąc swą obecnością uczniów.

– Trzeba się przyszykować. Tylko nic jej nie mówcie! – zwrócił się do klasy, nie odrywając się od czynności malowniczych.

– Czy to na pewno nauczyciel? – Lucy odwróciła się w stronę McGarden.

– Profesor Happy ma swoje dziwne przyzwyczajenia, ale jest jednym z czołowych biologów morskich na świecie – starała się jej wytłumaczyć. – Jest także świetnym naukowcem, choć na niego nie wygląda.

 Przerywając uczennicom, mężczyzna wstał i pokazał się w pełnej, odnowionej wersji, która nie różniła się w żaden sposób od poprzedniej.

– Bez różnicy – obwieścili równocześnie uczniowie.

– Nie żartujcie!

Okręcił się, by klasa mogła zobaczyć jego eleganckie, czarne jeansy, błękitną koszulę z rozpiętym guzikiem tuż przy szyi oraz granatową marynarkę, wartą tyle, co dobry samochód.

– Na pewno wyglądam extra!

– A będziesz jeszcze lepiej wyglądał, jak wylecisz z tej sali na zbity pysk! – Donośny krzyk rozniósł się po całym pomieszczeniu, strasząc wszystkich zebranych. – Gdzie mi tu robisz pokaz mody, ćwoku!!!

Happy został pochwycony w ciągu sekundy za ucho. Jęknął z bólu, jednak nadal był w stawie przekręcił głowę, by móc spojrzeć na oprawczynie.

Carla Shagotte prychnęła. Odepchnęła od siebie młodego nauczyciela i sama podeszła do biurka. Poprawiła białe futro sięgające aż do samej ziemi, a następnie zdjęła czarne okulary przeciwsłoneczne, wkładając je w dekolt. Założyła kosmyk krótkich włosów za ucha i zlustrowała klasę, która w ciszy się jej przyglądała.

– Carla – zajęczał Happy.

Młoda kobieta podeszła do kolegi z pracy i wyrzuciła go z sali, zamykając mu przed nosem drzwi.

– Żegnamy! – syknęła ostro kobieta. – Na zawsze – dodała złośliwie. – Bardzo przepraszam za to coś, ale widać głupim się zostaje na całe życie.

Powabnie podeszła do stolika, a następnie rozsiadła się na fotelu. Wyjęła z szuflady notatnik, otworzyła go i zaczęła czytać swoje zapiski. Gdy ukończyła czynność, wzrok przeniosła na Lucy.

– Słyszałam, że w tej klasie mamy nową twarz. – Na twarzy nauczycielki zagościł delikatny uśmiech. – Wstań moja droga.

Lucy podniosła się, czując, że nie będzie w stanie wypowiedzieć choćby jednego słowa. Już wcześniej przygotowała pełną przemowę, lecz w tym momencie zjadał ją taki stres, że nie była w stanie się wysłowić.

– Przedstaw się. Powiedz, gdzie uczyłaś się wcześniej i ile wyniosłaś wiedzy z tych miejsc – poprosiła profesor Carla.

– Lucy Dragneel. – Pilnowała się, by nie pomylić nazwiska. – Wcześniej, niestety, tylko uczyłam się w domu. Miałam prywatnych guwernantów. Nie wiem,, jaką wiedzę w tej chwili powinnam mieć. Jednak nawet jeśli będę miała jakieś braki, to postaram się je nadrobić.

– Interesujące. – Chwyciła się podbródek. – Bardzo dobry początek, młoda damo. Możesz usiąść.

Lucy z największą ochotą posłuchała się nauczycielki i wróciła na miejsce, ciesząc się jak małe dziecko, że pierwsza rozmowa okazała się sukcesem.

– Kiedyś z tobą porozmawiam na osobności, a teraz ponownie powiem o zasadach, jakie panują w naszej ukochanej szkole, by następnie przejść do zagadnień związanych z nauką waszego – zamilkła, chcąc zbudować napięcie wśród uczniów – najdroższego przedmiotu, czyli historii. – Wstała. – Mam na imię Carla Shagotte. Chcę was poinformować, że punkt dotyczący kultury pozostał niezmienny, więc każda bójka – wzrok przeniosła na Levy – i każde inne wykroczenie może grozić wydaleniem. Co was zapewne ucieszy bądź nie, zmieniła się zasada dotycząca egzaminów i dni wolnych. Może zacznę od tego pierwszego. Pierwsze testy napiszecie już za dwa tygodnie, a potem raz przed świętami Bożego Narodzenia, następnie Wielkanocą, a na sam koniec, tuż przed wakacjami. Dodatkowo czas trwania będzie dłuższy. Szczegółowe wytyczne podam na kolejnych zajęciach. Nie wiem, czemu taka decyzja została podjęta, ale co nam zostaje, jak się przystosować do nowego systemu. A teraz… – Rozejrzała się po sali. – Chciałabym sprawdzić panienkę Dragneel, więc proszę opowiedzieć mi o wydarzeniach z minionego wieku, czyli o czterech wojnach.

Lucy, słysząc nowe nazwisko, ponownie podniosła się. Mimo lekcji udzielanych w domu, nie mogła być pewna, czy jej wiedza będzie wystarczająca, by spełnić wymagania profesor Shagotte.

– I wojna światowa zaczęła się przez konflikt, który zaistniał między terenami Pengrande leżącymi na dwóch różnych kontynentach. Obecna Varia pragnęła niezależności. Wiele państw łaknęło zdobyć przychylność tego obszaru, gdyż były na nich ogromne pokłady złóż mineralnych. II wojna światowa jest najbardziej tajemniczą z wojen, jakie miały miejsce. Wszyscy podejrzewają, że była ona spowodowana przez psychicznie chorego władcę Pengrande, a raczej jednego z władców. Po jego zamordowaniu na tron wstąpił mężczyzna, który zyskał przychylność większości ludności. Miał on córkę i adaptowanego syna. Niestety księżniczka Amelia została zgwałcona i to sprawiło, że rozpętała się III wojna światowa. Natomiast czwarta dotyczyła ataku na Pengrande, w którym, z nieznanych przyczyn, uczestniczyło wiele państw. To tyle…

Pokręciła głową i usiadła, nie potrafiąc dłużej mówić o wydarzeniach, które bezpośrednio dotyczyły jej samej. Nawet jeśli cierpiała z powodu zaniku pamięci, nie mogła dać innym znaku, że coś jest z nią nie tak. Nie w tej szkole, nie przy tych uczniach, szepczących i obgadujących ją, gdy tylko zakończyła opowieść.

– Cieszę się, że panienka posiada taką wiedzę, a teraz może czas na przerwę? – zaproponowała profesor Shagotte. – Pół godziny?

Zezłoszczona pomrukiwaniami wychowanków podjęła decyzję, by przynajmniej pierwszego dnia im trochę odpuścić. Wyszła z klasy, jedynie na moment przeszywając wzrokiem wychowanków, by dać im do zrozumienia, że nie życzy sobie takiego zachowania.

Levy i Lucy spojrzały równocześnie na zegarek i odkryły, że mają wystarczająco czasu, by pójść w odosobnione miejsce i na spokojnie porozmawiać o Natsu. Subtelnie uśmiechnięte wstały, chwyciły za torby i pośpiesznie wybiegły z klasy, dając swoim koleżankom pełną swobodę obgadywania.

Przeszły przez korytarz, którym jeszcze pół godziny temu Lucy przechodziła wraz z Natsu. Kiedy dotarły do głównego pomieszczenia, Levy wskazała jej wejście do katakumb, które znajdowało się po prawej stronie, tuż obok schodów. Obie przeszły przez niezbyt duże, metalowe drzwi do wąskiego korytarza, który dalej prowadził w dół. Im bardziej kierowały się ku bibliotece, tym schody stawały się coraz szersze. Pomieszczenie, z początku małe i ciasne, przybrało znaczących rozmiarów, mogąc pomieścić co najmniej kilkudziesięciu uczniów.

– Już niedaleko – wtrąciła Levy.

Przed oczami Lucy ukazało się ogromnych rozmiarów wejście, na którym dominowały przepiękne płaskorzeźby zwierząt, przeplatane formacjami roślinnymi. Całość wieńczyła się na samym szczycie drzwi, sprawiając wrażenie dzieła idealnego. Lucy z trudem wierzyła, że jest to tylko wejście do biblioteki.

Levy otworzył przed nią i pozwoliła wejść pierwszej.

Łuna padająca z zakurzonych żarówek idealnie podkreślała atmosferę mroku i tajemniczości, która panowała w przeogromnym pomieszczeniu wypełnionym po brzegi księgami z najróżniejszych dziedzin, kategorii czy języków. Każda część, idealnie oznaczona, wskazywała miejsce, do którego uczeń ewentualnie ma się udać, lecz pomimo istnienia wskazówek Lucy stała jak słup soli, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. Podziemia okazały się zupełnie innym miejscem niż spodziewała. Gdzie nie spojrzeć było widać wysokie regały i jedynie niewielka przestrzeń tuż przy drzwiach była ich pozbawiona. Zachwycona, i zarazem przerażona ewentualnym zaginięciem, zrobiła krok naprzód, zastanawiając się, czy nie poprosić pracownika o mapę.

Bibliotekarka, słysząc, że ktoś przyszedł, odłożyła na bok papiery i podniosła okulary o czerwonych oprawkach, by sprawdzić, kto przybył.

– Levy, skarbie! – krzyknęła kobieta.

Wyszła ze swojego kącika i uściskała córkę, składając na jej czole delikatny pocałunek.

– Dlaczego to jest takie ogromne? – zapytała Lucy. – Ta szkoła jest straszna.

– Zgadzam się! – potwierdziła Levy. – Istne tortury mają u profesora Panther’a, bo on to potrafi cały czas trzymać w klasie, nie chcąc za nic wypuścić. Żadne usprawiedliwienia nie mają sensu, gdyż stosuje żelazną zasadę, że „człowiek musi przetrwać w każdych warunkach”.

– Prawie jak żołnierz – skomentowała Lucy.

– Tak. – Levy kiwnęła głową. – Służył w czasie IV wojny światowej w Pengrande. To tutaj! – przerwała nagle, wskazując na cztery stoliki ustawione pośrodku pustej przestrzeni, otoczonej ze wszystkich stron regałami z książkami. – Domyślam się, że teraz chcesz mnie wysłuchać? – zapytała, siadając na skórzanym fotelu.

– Jeśli będziesz łaskawa mi wyjaśnić – odparła Lucy. – A skąd wy w ogóle wiecie o tym wszystkim? Mam tu na myśli ciebie, Erzę i Graya.

– Uczestnikami wydarzeń sprzed dwudziestu laty byli Silver Fullbuster i Damien Nightwalker – powiedziała cicho. – Natomiast mój ojciec, Hethern, jest bliskim przyjacielem Igneela.

– To znaczy ojca Natsu? – dopytała się Lucy.

Levy kiwnęła głową.

– Czy wiesz, dlaczego Igneel jest tak ważną personą? – spytała McGarden.

– Trochę słyszałam, ale ojciec nie chciał bym zbyt wiele wyciągała ze świata zewnętrznego – wytłumaczyła. Lucy założyła nogi i siadła po turecku. Poprawiła sukienkę, nadal słuchając opowieści Levy.

– Igneel Dragneel jest bratankiem obecnego króla Fiore. A to oznacza, że jest drugi w kolejce do tronu, co…

– …czyni Natsu trzecim następcą – dokończyła Lucy.

– Tak – potwierdziła Levy. – Ale słuchaj dalej, bo to nie jest koniec. Brat obecnego króla nie żyje. Zginął w czasie IV wojnie światowej, w trakcie zamachu na pałac królewski, kiedy została zamordowana przyszła para królewska, czyli rodzice księżniczki Hisui.

Wiązanka przekleństw wyszła szeptem z ust Lucy. Wstała i wzięła kilka, głębszych wdechów, by móc oswoić się z nowymi informacji. Kiedy w końcu ochłonęła, z powrotem usiadła naprzeciw Levy i zamieniła się w słuch.

– Kiedy Igneel miał szesnaście lat został wysłany – rzekła McGarden. – Do Pengrande – dodała ciszej.

– Zaraz – powiedziała Lucy, powoli zaczynając rozumieć prawdę, którą tak dokładnie strzegł jej mąż. – Czyli…

– Tak. – Levy wyłożyła ręce na blat. – Natsu Dragneel jest dzieckiem z gwałtu, który został dokonany na księżniczce Amelii. Ojciec Erzy był dowodzącym, który zaplanował całą akcję. Silver Fullbuster przygotował sprzęt i umożliwił wejście do pałacu, co nie było trudne, biorąc pod uwagę fakt, że był on znanym naukowcem, który kupił sobie łaskę u króla. To on sprawił, że władca wysłuchał prośby o audiencję fioriańskich bogaczy i wpuścił ich tym samym do zamku.

W bibliotece nastała cisza.

– Jeśli nie chcesz, to możemy już…

– Nie! – krzyknęła McGarden, przerywając Lucy. – Mam już dosyć tych kłamstw. Chcę wreszcie to z siebie wyrzucić, bo… – przełknęła głośno ślinę – …mój ojciec był tak bliski Igneelowi, że ten zdradził mu prawdę.

– Zaraz, zaraz – Lucy gwałtownie wystawiła przed siebie ręce. – Twierdzisz, że to królestwo Fiore zaplanowało gwałt na księżniczce. Ale po co?

– Kiedy król Fiore ujrzał sumę pieniędzy, jaką udało nam się zdobyć w czasie II wojny światowej, zapragnął kolejnej, by się wzbogacić. Jednak nie chodziło tylko o to. Tato ma parę teorii, ale nigdy mi ich nie zdradził.

– To dlatego nasz kraj był bezpieczny?! – wrzasnęła na całą bibliotekę.

– Czekaj! Muszę skończyć, a nie mamy już dużo czasu – wyjaśniała Levy. – To wszystko jest proste. Król Pengrande kochał swoją córkę ponad życie, gdyż… najpierw adoptował syna, ponieważ jego żona okazała się bezpłodna, ale dokonał się cud i urodziła się Amelia. Była ona całym światem dla tego człowieka. Po gwałcie została porwana. Porywacze mieli zapewnić jej bezpieczeństwo pod warunkiem, że król zacznie kolejną wojnę światową. Niestety albo na szczęście okazało się, że Amelia jest w ciąży. Wszyscy chcieli zabić dziecko, ale księżniczka im nie pozwoliła. Nie wiem, co nią kierowało, ale jakimś cudem Natsu urodził się. Poród odbierał wtedy nadworny lekarz, Macao Conbolt.

– Macao Conbolt – powtórzyła niezdecydowanie Lucy. – Dziękuję – powiedziała, nie chcąc przedłużać niewygodnej konwersacji.

– Nie dziękuj, dobrze było się zwierzyć.

Obie wstały. Zabrały wszystkie swoje rzeczy, sprawdzając, czy przypadkiem czegoś nie zostały, po czym skierowały się w stronę wyjścia.

– Levy, jeszcze mam do ciebie jedno pytanie – zaczęła niepewnie Lucy.

– Śmiało.

– Dlaczego w naszej klasie było wolne miejsce? Skoro przyszłam, to musiało być mniej osób?

– To miejsce jest zarezerwowane dla narzeczonej Natsu, Lisanny – odpowiedziała swobodnie Levy.

– Narzeczonej? – powtórzyła z niedowierzaniem Lucy.

Niespodziewanie Lucy odwróciła się. Poczuła za sobą czyjąś obecność, choć było to niemożliwe, biorąc pod uwagę fakt, że w bibliotece znajdowała się tylko ona, Levy i jej matka. Jednak zaraz dostrzegła niewyraźny kształt poruszający się w mrokach biblioteki między półkami z literaturą romantyzmu. Na początku, z lekka wystraszona, pomyślała, że to tylko jej wyobraźnia, lecz czas mijał, a sylwetka nie znikała. Przerażona myślą, że ktoś mógł usłyszeć ich rozmowę, szybko pobiegła w kierunku ksiąg, lecz zanim zdążyła tam dojść, nikogo już nie było.

– Ktoś nas podsłuchiwał – oznajmiła od razu przyjaciółce.

– To pewnie duch z biblioteki – powiedziała spokojnym głosem Levy, po czym zaczęła iść w stronę wyjścia.

– Duch? Czekaj! – wrzasnęła za nią, mając nadzieję, że był to tylko kiepski żart.