Rozdział 1

Lucy Heartfilia, śmiejąc się nieprzerwanie, założyła kosmyk blond włosów za ucho, po czym ze smętną miną chwyciła za pilot i wyłączyła telewizor. Kolejny obejrzany serial, kolejny koniec i kolejne uświadomienie sobie, że tak naprawdę wszystko jest fikcją i należy wrócić do rzeczywistości. Okrutne, lecz prawdziwe. A sama Lucy, jedyna dziedziczka fortuny Jude’a Heartfilii, znała konsekwencje zbyt długiego przebywania w świecie złudzeń i fałszywych nadziei. Wystarczyło mi czekanie na mojego narzeczonego, pomyślała, wspominając dziecięce marzenia. Obietnicę, złożoną przez chłopca, którego imienia nawet nie pamiętała.

Niechętnie zsunęła się z łóżka i przysiadła na podłodze, otwierając szufladę, w której trzymała jedyne pamiątki po matce. Spoglądając ciepło na fotografię kobiety, która nie została zniszczona przez ojca, poczuła ukłucie w sercu. Czym prędzej odsunęła od siebie zdjęcie, po czym wzięła do ręki mały posążek w kształcie smoka o kolorze czystego złota. Zadbana lśniła w promieniach zachodzącego słońca, oślepiając piękną dziewczynę o delikatnych rysach twarzy i czekoladowych oczach, w których krył się chłód.

– Minęło już całe siedem lat – szepnęła.

Siedem lat – czas, który jako jedyny pozostał w jej wspomnieniach. Dotknięta amnezją nie pamiętała niczego sprzed dnia ucieczki z Pengrande, państwa skażonego chorobą wojny, gdy miała dziesięć lat. Twarz matki, jej ciepły uśmiech były tylko wizją, którą stworzyła w umyśle. Nie znała przyjaciół ani nie wiedziała, co tak naprawdę działo się z nią przez cały okres dzieciństwa.

– Lucy! – usłyszała donośne wołanie ojca, które wybiło ją z zamyślenia.

– Co?! – zapytała szorstko. – Już idę, już idę… – odparła, mając wrażenie, że rodzic nie przyjdzie do niej osobiście.

Niechętnie wstała i skierowała się w stronę gabinetu ojca, który znajdował się na parterze, niedaleko głównego wyjścia. Choć nie było to idealnie miejsce do przyjmowania gości, od lat przyjęło się, że właśnie tam odbywają się wszystkie spotkania, również z własną córką.

Kiedy Lucy zeszła na niższe piętro, ujrzała kilku służących, którzy z przejęciem biegali we wszystkie strony, jakby zaczynali się przygotowywać do ważnego przyjęcia. Jednak nie chciała snuć niepotrzebnych teorii, póki nie dowie się, co tak naprawdę się dzieje.

Zdeterminowana weszła z hukiem do pomieszczenia, który jak na znajdujący się tak wspaniałej rezydencji, wyglądał dość marnie. Kilka szaf z książkami, czerwony dywan leżący na środku podłogi i parę innych mebli były jedyny akcesoriami gabinetu Jude’a Heartfilii.

– Czego chciałeś?! – zapytała, podchodząc do dębowego biurka, przy którym siedział dumnie mężczyzna o brązowych włosach w średnim wieku z pojawiającą się powoli łysiną. Ubrany w elegancki, jasny garnitur prezentował godnie pozycję społeczną, sprawiając tym samym dobre, pierwsze wrażenie.

– Czy cię nie nauczyłem, co oznacza być damą? – zapytał ostro, nie odrywając wzroku od dokumentów.

– Przykro, ale niestety odziedziczyłam geny po takim starym pryku i jestem teraz niezbyt wyrachowaną panienką! – dogryzła mu. – O czym chciałeś porozmawiać?

– Nasza firma ostatnio ma problemy … – zaczął niechętnie mówić.

IV wojna światowa zakończyła się rok temu, pomyślała, szybko kojarząc ze sobą fakty. Nielegalny handel fałszywymi paszportami był żyłą złota dla ojca, lecz czasy wojny minęły, a inwestycje w tę sferę działalności powoli okazywały się nieopłacalne.

– Zadłużyłem nas – oświadczył nagle.

– Jak bardzo? – zapytała niepewnie, bojąc się usłyszeć od niego odpowiedzi.

– Milion kryształów.

Prychnęła. Nie wierzyła, że usłyszy takie stwierdzenie od mężczyzny, który był zawodowcem w swoim fachu. Musiał istnieć haczyk, który sprawił, iż zostali wykluczeni z rynku. Albo narodziła się nowa konkurencja, albo starsiy wspólnicy zapragnęli pozbyć się nieefektywnego biznesmena.

– Mamy się wyprowadzić? Sprzedać swoje rzeczy? – Wzruszyła ramionami, próbując zaakceptować to, co się wydarzyło. – Powiesz coś?

– Wyjdziesz za mąż – odpowiedział obojętnie. – Dzisiaj przyjeżdża twój narzeczony, więc się przygotuj.

– Co?! – wrzasnęła na całą posiadłość.

Uderzyła rękoma o blat stołu, czerwieniąc się ze złości. Była wściekła. Brała pod uwagę wiele opcji, ale nie spodziewała się, że ta gnida będzie chciała ją sprzedać. Nie była przedmiotem aukcyjnym ani lalką na sprzedaż, tylko jego własną córką.

– Jesteś potworem! – syknęła. – Nigdy nie wyjdę za mąż, choćbym miała uciec stąd i cię zostawić na łaskę wierzycieli.

– Jesteś taka sama jak matka. Nigdy nie mogła siedzieć cicho. Tylko zawsze coś…

Dziewczyna podniosła dłoń, po czym wykonała precyzyjny, silny zamach, celując prosto w twarz mężczyzny. Rozległ się donośny plask, gdy spoliczkowała własnego ojca. Patrząc na niego z góry, nie wstydziła się swojego czynu. Pełna gniewu nie myślała logicznie, jednak jeśli miała to zrobić jeszcze raz – uczyniłaby tak.

– Zamknij się! – rzekła pełna jadu. – Jak śmiesz mówić o mamie!

Odwróciła się i, milcząc, odeszła w kierunku wyjścia.

– Jeśli tego nie zrobisz, zabiorą cały majątek, a ciebie sprzedadzą do burdelu! – zawołał za nią.

Zatrzymała się, odwróciła i spojrzała na niego z największą pogardą.

– Nie. Ty będziesz robił za prostytutkę! I tak większej dziwki na świecie nie znam. – Uśmiechnęła się ironicznie, po czym wyszła z pomieszczenia. – Zawsze wszyscy mnie okłamują i zostawiają… – szepnęła, choć w rzeczywistości nadal pragnęła, by chłopiec sprzed siedmiu lat pojawił się i ją uratował. Ich spotkanie i obietnica narzeczeństwa były jedynie kontraktem, który w przyszłości miał zaowocować poprzez połączenie dwóch największych organizacji w tamtych czasach, a jednak czuła, że było to coś więcej.

Przyrzeczenie lepszego życia, podarowanie smoczej figurki i ten łagodny uśmiech chłopczyka o kruczych włosach sprawiły, że jako mała dziewczynka doświadczyła po raz pierwszy w życiu miłości. Dał jej nadzieję, którą nosiła w sobie aż po dziś dzień, marząc o ratunku, który mógł jako jedyny ją ocalić.

– Kogo ja oszukuję? – zapytała samą siebie.

Wróciła do pokoju, po czym rzuciła się na łóżko, zakrywając twarz poduszką. Zagryzła zęby, dusząc w sobie krzyk. Nie mogła nic więcej zrobić. Była bezsilna wobec ojca, swojego mienia i uczucia, które wciąż przypominało jej jak bardzo jest słaba.

Kiedy minęła godzina piąta, usłyszała ciche pukanie do drzwi. Podniosła się, ocierając rękawem mokrą od łez twarz. Zaśmiała się. Nawet nie próbowała myśleć, jak w tym momencie żałośnie wygląda.

– Proszę! – odpowiedziała.

– Panienko? – rzekła pokojówka, która weszła do pokoju dziewczyny. Była to młoda, zdolna pracownika o krótko przystrzyżonych włosach koloru kwiatów kwitnącej wiśni. Ubrana w charakterystyczny strój dla ów zawodu, z przypiętym emblematem do materiału na piersi z rodowym herbem Heartfiliów.

– Pan Heartfilia nakazał się panience przebrać. Niedługo przybędzie panienki narzeczony – wyjaśniła kobieta, podając młodej dziedziczce granatową suknię.

Dziewczyna przyjęła nieświadomie prezent, nie potrafiąc odmówić służącej. W ciszy przyglądała się pracującej kobiecie, zastanawiając się, czy przypadkiem takie życie nie będzie dla niej lepsze niż małżeństwo z nieznanym człowiekiem. Nie posiadała przyjaciela, któremu mogłaby bezgranicznie zaufać, zwierzyć się z problemów i wspólnie je rozwiązać. Jedynie pracownica ojca, którą znała od lat, była dobry partnerem do rozmów.

– Muszę za niego wychodzić, Virgo? – zapytała niespodziewanie Lucy, kiedy służąca chciała wyjść z pomieszczenia.

Pokojówka odwróciła się i spojrzała na dziewczynę pustym wzrokiem. Bez uczuć, jakiekolwiek współczucia czy zrozumienia. Całkowicie ignorowała pytanie nastolatki, jakby uznawała je za mało istotne.

– Musi panienka mi wybaczyć, ale to panienki obowiązek, by ratować firmę – odpowiedziała sztucznie kobieta.

– Ale czy ja go pokocham? Czy uda mi się spędzić całe życie z tym człowiekiem? – pytała dalej Lucy, nie chcąc się poddawać.

– Obowiązkiem panienki nie jest kochać, a urodzić silnych młodzieńców, którzy będą w stanie przejąć potem firmę pani męża.

Lucy nie potrafiła pojąć toku rozumowania służącej. Wiedziała co ma na myśli, ale nic poza tym. Pojmowała nietypowy sposób postrzegania świata przez Virgo, a przynajmniej chciała. Jednak sądziła, że istnieją granice między szczerą prawdą a absurdem.

– Ja nie chcę – szepnęła Lucy.

– A dała panienka szansę szanownemu młodzieńcowi. Może okazać się wspaniałym materiałem na męża, a panienka od razu nie chce dać mu szansy – odparła szczerze Virgo, odwracając się i wychodząc z pomieszczenia.

Lucy wstała i podeszła do ogromnego zwierciadła, wykończonego złotym obramowaniem, które idealnie komponowało się z resztą pokoju. Spojrzała na swoje odbicie. Nie była może najpiękniejszą kobietą na świecie, lecz nigdy nie była ignorowana przez mężczyzn, których napotykała. Jej ponętne krągłości i śliczna twarz, którą podkreślały wyraziste, brązowe oczy przykuwały uwagę, choć sama Lucy nigdy nie potrzebowała takiej aprobaty.

– Dlaczego ja to robię?

Włożyła na siebie suknię, po czym niezbyt pewnym krokiem wyszła ze pokoju, kierując się w stronę ogromnych schodów, które prowadziły prosto do salonu. Przełknęła ślinę, zaczynając odmawiać wszystkie modlitwy, jakie tylko pamiętała. Strach opanowywał jej serce, lecz starała się dumnie iść na spotkanie z przyszłym mężem, nie okazując przez nim lęku.

Kiedy zeszła na parter, zauważyła, że cała świta wraz z ojcem czeka na nią i na gościa. Nie chcąc stać obok rodziciela, którego jedynie się brzydziła, podeszła do jednego ze służących i ustawiła się przed nim.

– Panicz przybył – obwieścił kamerdyner.

Nagłe ogłoszenie służącego zaskoczyło Lucy, gdyż nie była jeszcze przygotowana na spotkanie z przyszłym mężem. Jednak wiedziała, że musi ujrzeć tego człowieka. Wzięła głęboki oddech, zamknęła oczy i na chwilę wyciszyła się. Gdy tylko zdecydowała się, że jest gotowa spojrzeć, podniosła powieki. Wtedy ujrzała; czarne jak smoła włosy, oczy smutne i pełne gniewu, surową, a zarazem niewinną twarz. Był to chłopak drobnej budowy, niewysoki. Lecz Lucy miała wrażenie, że całe jego ciało otacza mroczna aura. Czuła się jak malutkie zwierzątko, które miało być zjedzone przez groźną bestię. Zrobiła krok do tyłu, chcąc uciekać, lecz w ostatniej chwili powstrzymał ją ojciec.

– Witam, panie Zerefie, miło mi poznać. Jude Heartfilia, do usług. – Mężczyzna podszedł do narzeczonego córki, wyciągając ku niemu otwartą dłoń.

– Mi też miło poznać, panie Heartfilio! – Podał mu rękę i oboje ścisnęli je w mocnym uścisku. Jednak Zeref nie pozostał długo przy przyszłym teściu, gdyż zaraz zwrócił uwagę na piękną blondynkę, próbującą schować się za służbą. Uśmiechnął się i podszedł do lubej, składając zaraz na wierzchu jej dłoni delikatny pocałunek, mówiąc: – Panienkę też miło poznać.

– Witam. – Ukłoniła się, mając nadzieję, że narzeczony puści ją szybko.

Mężczyzna odsunął się od dziewczyny i zwrócił się do jej ojca.

– Czy mogę ją wziąć na przejażdżkę? – zaproponował Zeref.

– Oczywiście! – Szeroki uśmiech zagościł na twarzy pana Heartfilii, który nie wstydził się okazywać dumy z najlepszej transakcji w życiu. – Tylko proszę wrócić wcześnie.

– Nie ma problemu – odparł zaraz Zeref. – Rozumiem troskę o córkę, którą właśnie się sprzedało. – Zaśmiał się, równocześnie zaczynając iść w kierunku wyjścia. – Tylko ostrzegam – odwrócił się na moment – ode mnie nie dostaniesz żadnych pieniędzy. Kochana – zwrócił się do Lucy.

Wyciągnął ku niej dłoń, wyraźnie sugerując, że dziewczyna ma za nim pójść.

Zmieszana niepewnie ruszyła do przodu, czując na sobie wzrok zebranych. Była świadoma jak bardzo drży, lecz narzeczony wydawał się nie zwracać uwagi na jej uczucia. Po prostu patrzył w jej oczy zamyślonym wzrokiem. Nie wiedziała, co myśli, lecz mogła być pewna, że jego zachowanie nie zwiastuje nic dobrego. Odnosiła wrażenie, że usilnie stara się wyprzeć jakąś niepokojącą myśl, ale były to tylko jej przeczucia. Nie znała go. Mogła nawet rzec, że nic o nim nie wiedziała.

W pewnym momencie zrozumiała, że już dotarła pod samo wejście. Od razu poczuła zimny powiew powietrza, który przybył wraz z nadchodzącym wieczorem. Nie miała nawet czasu, by cokolwiek włożyć na siebie i to ją najbardziej martwiło. Jednak nie mogła wydusić z siebie choćby słowa protestu. Posłusznie wsiadła do długiej limuzyny, stojącej dokładnie naprzeciw jej rezydencji. Zadowolona, że chociaż w środku może zaznać ciepła, usiadła na miękkim, kremowym fotelu.

Ładnie, pomyślała, oglądając wnętrze pojazdu. Nie miała już żadnych wątpliwości odnośnie statusu społecznego narzeczonego. Na tyle znajdowały się dwa fotele, po środku których był przytwierdzony do podłogi drewniany stolik. Naprzeciw nich jasny materiał odgradzał gości od szofera, a jedynym źródłem komunikacji z kierującym był niewielki mikrofon przyczepiony niedaleko klamki. Było to skromnie urządzone miejsce, a jednak dało się dostrzec swego rodzaju precyzję wykonania i staranność.

– Kiedy my się ostatnio widzieliśmy? – zapytał Zeref, wygodnie rozkładając się obok narzeczonej.

Spojrzała na niego wątpliwie, nie pojmując, co ma na myśli. Szukając w zakątkach umysłu odpowiedzi, domyślała się, że mogli się spotkać, gdy byli jeszcze dziećmi, ale amnezja uniemożliwiała jej wygrzebanie jakichkolwiek wspomnień. Chciała zachować się odpowiednio, ale nie była w stanie.

– Kiedy miałem dwanaście lat poznaliśmy się i wtedy dałem ci małą figurkę w kształcie złotego smoka – dodał po minucie.

Czas się zatrzymał. Lucy czuła niepokojący ból w piersi. Wiedziała, że obecne wydarzenie nie jest spełnieniem jej marzeń. Zeref nie był księciem z bajki, który przybył jej na ratunek. Miał swoje powody, by wyrwać dziewczynę z domu, lecz powód nie leżał w obietnicy sprzed lat.

Zacisnęła mocno dłonie, biorąc głęboki wdech. Musiała zrozumieć, ku czemu dąży ów wycieczka i czego chłopak od niej chce. Nie mogła dłużej chować się w cieniu strachu. Była niemal dorosłą kobietą, a zachowywała się jak dziecko. Dłużej tak nie mogła żyć. Od początku powinna wziąć sprawy w swoje ręce, a nie czekać na wybawienie.

Odwróciła głowę w prawą stronę, delikatnie rozwierając usta, by zacząć rozmowę z narzeczonym. Jednak w tym samym momencie poczuła na swych wargach łagodny dotyk ust Zerefa. Zaskoczona zamarła, nie potrafiąc oderwać się od niechcianego pocałunku. To był mój pierwszy…, pomyślała, gdy chłopak odsunął się od przerażonej nastolatki.

Lucy natychmiast zasłoniła usta dłońmi, lecz było już późno. Wiedziała, że w oczach zbierają jej się łzy, a cała odwaga odeszła w niepamięć, całkowicie zastępując się uczuciem lęku i bezradności.

– Dlaczego, do cholery, jesteś do niej podobna?! – zapytał zajadle.

Podobna, czy nie podobna do kogoś innego… Była kimś zupełnie innym, więc nie rozumiała przesadnej reakcji chłopaka. Mógł ją po prostu odrzucić, zerwać zaręczyny, a nie odbierać jej pierwszy pocałunek.

– Mam ochotę cię zabić za to, że próbujesz być nieudolnie podobna do… – Niespodziewanie samochód ostro zahamował. Mężczyzna poleciał do przodu, uderzając głową o ściankę, która odgradzała go od kierowcy. Wściekły walnął pięścią, dając znać szoferowi, że jest niezadowolony.

Ta krótka chwila nieuwagi dała Lucy szansę. Dziewczyna szybko wstała, otworzyła drzwi auta i wybiegła na ulicę.

– POMOCY!!! – krzyknęła tak głośno, jak tylko była w stanie, lecz nikt nie przyszedł. Wszyscy odsuwali się, uciekali, aż w pewnym momencie na ulicy, tuż obok parku, została ona, Zeref i dwóch jego ochroniarzy.

***

Odgłos stukania w konsolę do gier zdawał się słyszeć po całym mieszkaniu. Przeciągną się, odczuwając zmęczenie, które zaserwowała mu całonocna przygoda z konsolą. Jednak wszystko co dobre i przyjemne musi mieć kiedyś swój koniec.

Natsu Dragneel był chłopakiem o skośnych oczach i zadziornym nosie. Charakterystyczne, różowe włosy częściowo opadały mu na twarz, denerwująco łaskocząc jego skórę. Siedział wygodnie na łóżku idealnym, przeznaczając ostatnie chwile cudownych wakacji na zakończenie gry.

Niepewnie spojrzał na na godzinę na komórce, oczekując momentu, w którym nastąpi mniej lubiana część wakacji – telefon od ojca.

Kilka razy zamlaskał, po czym rozejrzał się po burdelu, jaki po sobie zostawił. Porozrzucane opakowania po napojach, papierki i biedne poduszki były niejednymi atrakcjami zdobywającymi tytuł pułapki roku.

– Chyba będę musiał tu posprzątać…

Kiedy wstał, niepewnie zaczął omijać przeszkody, które po sobie pozostawił. Idąc w kierunku telefonu, bacznie się przyglądał kolejnym pomieszczeniom w jego mieszkaniu. Sypialna, jadalnia, kuchnia, pokój gościnny, salka do ćwiczeń, łazienka i korytarz z przedpokojem – to wszystko sprawiało, że porządki były czymś niesamowicie trudnym.

– Niech już dzwoni – powiedział zdenerwowany.

Gdy zaczęła grać znana mu melodia, od razu podszedł do słuchawki, lecz zawiesił rękę i skamieniał. Podniósł obie dłonie, by palcami przeczesać włosy, przy okazji biorąc głęboki wdech. Po wykonanych czynnościach spojrzał kilka razy na telefon, a następnie szybko się na niego rzucił, gdy dotarło do niego, że ojciec nie należy do najcierpliwszych osób.

– Raz kozie śmierć. – Zacisnął mocno powieki i odebrał. – Słucham.

– Myślałem, że już nie podniesiesz tej słuchawki! – rozległ się wrzask. Ostry, donośny głos skrzeczał w słuchawce, sprawiając, że chłopak odsunął od ucha aparat. – Wiesz, że mam mało czasu?

– Przepraszam – powiedział jedynie.

– Jestem mocno zaniepokojony tym, co się z tobą dzieje.

– A co konkretnie zrobiłem? – zapytał zaskoczony oświadczeniem ojca.

– Właśnie o to chodzi, że nic – wyjaśnił rodzic. – Żadnych skarg w szkole, grzeczny, policja cię ani razu nie aresztowała, nie bierzesz prochów, nie pijesz alkoholu, nie zamawiasz prostytutek, nie chodzisz do klubów… Co z ciebie za dziecko?

– No wiesz… Normalny rodzic to by się cieszył, mając takiego dzieciaka jak ja.

– Ale jesteś już na tyle dorosły, by przedstawić mi wnuka i synową!

Wtedy dotarło do niego, z jaką sprawą tak naprawdę dzwoni ojciec. Rozumiał położenie rodziciela i jego stosunek do narzeczeństwa, ale tak nagłe oświadczenie po latach spokoju lekko wytrąciło Natsu z równowagi. Nie rozumiejąc do czego dąży rozmowa, skupił się na wsłuchiwaniu w dalsze wypowiedzi ojca.

– Dzisiaj jest impreza w barze Tartaros. Idź, zabaw się, poznaj kogoś. Na zaś kup jakiś pierścionek zaręczynowy! – wyjaśnił dokładnie plan synowi.

– Nie sądzę, żeby jakaś się zgodziła – odparł chłopak, nie wierząc, że ojciec mógł wpaść na tak idiotyczny pomysł.

– Zgodzi się. Przecież jesteś Dragneel.– Usłyszał, że ktoś puka do drzwi po drugiej stronie słuchawki. – Muszę już lecieć. Mam ważne spotkanie z szefem mafii Varijskiej.. Zadzwonię jutro, by dowiedzieć się, jak ci poszło.

– Dobrze, do usłyszenia.

Odłożył telefon, a następnie poszedł do sypialni po portfel.

– To jest śmieszne – stwierdził, nie potrafiąc znaleźć lepszego określenia na to, co wymyślił ojciec.

Nie chciał zbyt długo czekać. Był świadomy tego, że im szybciej wszystko załatwi, tym będzie dla niego lepiej. Nie warto było zostawiać takie sprawy na później, kiedy jego ojciec preferował konkretne i szybkie działania.

Wrócił do przedpokoju, wyjął z szafy płaszcz i buty, przebrał się i wyszedł ze swojego mieszkania.

Mijał setki ludzi w City Center. Jedni omijali go szerokim łukiem, wiedząc, kim jest chłopak, a drudzy przysuwali się bliżej, czując okazję do zapoznania się z tak znaną osobą. Natsu przez te lata zdążył się już przyzwyczaić do owego stanu rzeczy. Nosząc nazwisko Dragneel, wiedział, że jest nastawiony na niebezpieczeństwo płynące ze strony społeczeństwa. Był szczęśliwy, że przez wiele lat udawało mu się pozostawać w cieniu, czerpiąc choć trochę z życia. Jednak wszystko się zmieniło, gdy dorósł i stał się odpowiednim dziecińcem rodowego nazwiska.

Nagle roześmiał się, idąc środkiem chodnika. Nigdy nie sądził, że w takich okoliczność będzie rozmyślał nad swoim pochodzeniem.

Rozkoszując się ciepłem jesiennego słońca, oglądał równocześnie posadzone na skrajach chodników drzewa o barwnych liściach. Delikatny wiatr muskał jego włosy, dając mu przyjemne wrażenie chłodu, którego tak bardzo potrzebował.

Zatrzymał się dopiero przed budynkiem, na którym wisiał, tuż nad drzwiami, złoty szyld z nazwą sklepu, „Sailor Cristal”. Wzruszył ramionami i wszedł do środka. Nie widział sensu dalszych poszukiwań odpowiedniego jubilera, kiedy miał przed sobą sklep. Choć prosty wystrój wnętrza budynku w pierwszej chwili zaniepokoił chłopaka, to widok przepięknych kamieni leżących za szklaną obudową, na czerwonym materiale wzbudził niemałe zainteresowanie. Zaintrygowany starannością wykonania biżuterii zaczął poważniej się zastanawiać nad kupnem jednego z pierścieni.

– Witam! – usłyszał głos dobiegający z pokoju za bordową kotarą. – Coś podać? – zapytała nieśmiało sprzedawczyni, podchodząc do lady.

– Co to za pierścień? – zapytał, wskazując palcem na obrączkę z czerwonym kamieniem w kształcie pięciokąta.

– Właściciel nazywa go „Smoczym Sercem”, ale nic więcej o nim nie wiem. Od bardzo dawna leży na wystawie, ale do tej pory nikt nie był zainteresowany jego kupnem – wyjaśniła klientowi. – Podobno przynosi pecha, ale to tylko miejska legenda.

– Czy to rubin? – pytał dalej, nie będąc pewnym rodzaju kamienia.

– Tak – odpowiedziała, kiwając jednocześnie głową. – Mam zapakować?

Pokręcił głową, po czym wziął od sprzedawczyni pierścień, wcześniej zostawiając na blacie wypisany czek.

Kiedy wyszedł z budynku zauważył, że słońce zaczęło się chylić ku zachodowi. Tyle już czasu minęło, pomyślał zaskoczony, spoglądając w stronę zegara wiszącego na ogromnym gmachu należącym do Varijskiej Firmy Ubezpieczeniowej. Jednak zamiast skierować się w stronę mieszkania, poszedł w przeciwnym kierunku, idąc ku kolejnej dzielnicy. Central Park, graniczące z City Center, słynęło z urody, którą rozprzestrzeniał piękny i zadbany park. Założony jeszcze za czasów pierwszych królów i niezmieniony do czasów dzisiejszych. Jedynie boczne części dzielnicy dotknęła plaga cywilizacji, budując wokół zieleni centrum handlowe i ogromne blokowiska.

Chłopakowi nie zajęło dotarcie do parku nawet pół godziny. Pragnął ciszy i spokoju. Jeden wdech świeżego powietrza był dla niego orzeźwiający. Widok całej alejki drzew przyodzianych w przepiękne jesienne barwy, sprawiał, iż pragnął usiąść na drewnianej ławeczce i zanurzyć się w harmonii natury. Wyobrażał sobie, że mógłby się położyć i po prostu zasnąć, uznając za swoją kołysankę szelest liści. Jednak krzyki bawiących się dzieci nie dawały mu nawet chwili wytchnienia. Kopiące piłkę, zjeżdżające na zjeżdżalni, tworzące babki z piasku… One wszystkie przywoływały nostalgiczne wspomnienia niewinnych lat. Były to dla niego niezwykłe czasy, które minęły bezpowrotnie.

W pewnym momencie, ku jego zdziwieniu, wszystkie pociechy znikły z parku wraz ich opiekunami. Natsu kilka razy mrugnął oczyma, a następnie zaczął się rozglądać dookoła, próbując zrozumieć, co się dzieje.

– Dziwne – powiedział na głos, kiedy już zdążył objąć wzrokiem prawie cały obszar.

– Ratunku! – usłyszał wołanie, lecz nie zareagował. Nie potrzebował brać na siebie trosk innych. Wzruszył ramionami, z powrotem kładąc się na ławę. Szybko jednak powrócił do poprzedniej pozycji, by spojrzeć w kierunku, z którego dobiegało się wołanie o pomoc.

Uśmiechnął się słodko i podskoczył, stając na równe nogi. Nie tracąc więcej czasu, ruszył na pomoc niewieście, mając ku temu inny powód niż ktokolwiek mógłby sądzić.

– Dawno cię nie widziałem, Zerefie – szepnął radośnie.