Rozdział 98

Skąpana w blasku reflektorów Mavis stanęła boso przed jadącym za nią czołgiem. Chór ludzi zagrzmiał gromkim okrzykiem, wznosząc nad swoimi głowami flagę zza czasów panowania Pendragonów. Hymn państwowy znowu rozbrzmiał w towarzystwie ludzi, którzy dołączyli się do zgromadzenia. Rewolucjoniści otoczyli Mavis. Wzięli ją na ręce i zanieśli na czołg, dając jej wejść na sam jego szczyt. Kobieta przytrzymała się za wystającą antenę i spojrzała ciepło na swych sprzymierzeńców, otulając ich łagodnym uśmiechem. Rozbrzmiał gromki krzyk radości.

Pierwszy strzał padł. Krew wystrzeliła wraz z resztami mózgu na tłum, a ciało młodego mężczyzny osunęło się na ścianie budynku. Nastało milczenie. Puste, pozbawione nadziei spojrzenia wbiły się w martwego człowieka, który w ciągu kilku sekund oddał niepotrzebnie życie za to, za co walczył. Starsza kobieta podeszła do niego. Zamknęła mu powieki. Starła z własnej twarzy jego krew. Podniosła się, korzystając z pomocy swojego syna.

— Ku lepszej przyszłości — szepnęła.

Jak jeden mąż, unieśli ku górze naładowane bronie i wrzasnęli:

— Ku lepszej przyszłości.

Bez chwili zawahania, ruszyli ku królewskiemu pałacowi. Mavis nie zeszła z pojazdu. Dumnie uniosła pierś, przytrzymując flagę, którą podali jej pobratymcy. Biała suknia zatańczyła na wietrze, a jasne jak słońce włosy przykrył brud niosący się ze starych fabryk.

— Nie ruszać się! Liczymy do trzech i strzelamy! — wrzasnął jeden ze strażników królewskich.

Nikt nie zatrzymał się.

Levy zadrżała. Rozejrzała się. Nie było żadnej drogi ucieczki. Znaleźli się niemal w samym epicentrum konfliktu, na który po prostu nie byli gotowi. Żołnierze wydawali się bardziej skupieni na rewolucjonistach, ale nie miała żadnej pewności, czy w którymś momencie nie wystrzelą w ich kierunku.

— Uciekajmy — szepnął Natsu, łapiąc Levy za nadgarstek. — Musimy. Nie będzie lepszego momentu.

Przyznała mu rację.

Odwróciła się w stronę reszty przyjaciół — gotowych na to, by uciec w każdym momencie. Złapała za torbę, do której spakowała lekarstwa, ubrania i trochę jedzenia. Wyjęła telefon — znowu brakowało sygnału.

— Nie rozdzielajmy się. Na mój sygnał biegniemy do tej starej fabryki — wskazała palcem na wysoki budynek z rozwalonym kominem — i tam przeczekamy te zamieszki.

— Levy… — Głos Graya zadrżał. — Na co my mamy czekać?

Opuściła głowę, po czym pociągnęła Natsu za rękaw, wierząc, że pojmie jej niezrozumiałe sygnały. Chłopak puścił ją i podszedł do Graya. Levy zacisnęła pięść ze złości, odliczając ostatnie sekundy do tragedii. Żołnierze naładowali broń. Wycelowali w rewolucjonistów. I strzelili.

— Teraz! — nakazała innym, rzucając się do ucieczki.

Natsu pociągnął ze sobą Graya, który w niedowierzaniu zamarł w miejscu. Całe Fairy Tail ruszyło w kierunku opuszczonej fabryki, nie spoglądając za siebie ani na moment.

Krew wylała się na ulice stolicy Pengrande. Mavis upadła postrzelona w ramię. Ból poraził ją. Flaga przysłoniła w tłum. Kobieta schowała się do czołgu, rozkazując pozostałym wycofanie się. Była już gotowa na użycie najcięższej broni.

Rewolucjoniści zaciągnęli rannych za pojazd, a martwych pozostawili, by ich ciała zostały przejechane i zdeptane. Skąpani w krwi własnej i towarzyszy ustawili się w niemal niekończącym się ciągu zasłonięci przez jadący czołg.

Żołnierze cofnęli się.

— Poddajcie się albo… — Głos dowódcy zamarł w połowie zdania.

Jeden pocisk rozbił szeregi. Kończyny uniosły się wysoko, zatrzymując na niedziałających latarniach. W dłonie mężczyzny wleciała rozszarpana głowa. Przerażony upadł, z krzykiem odrzucając za siebie głowę. Padł kolejny wystrzał — tym razem na tyły wojska. Armia rozproszyła się, tracąc wcześniejsze pozycje. Chaos narósł, a strach zapanował wśród ludzi. Widmo śmierci zawisło nad głowami żołnierzy.

Dowódca syknął.

— Do broni! — wrzasnął. — Atakować bez rozkazu! Bronić króla.

Chaos przerodził się w całkowitą rzeź. Strzały zaczęły padać ze wszystkich stron, a kule zabijały wrogów, jak i sprzymierzeńców. Okrzyki pełne bólu i nienawiści rozniosły się między ulicami miasta rozpaczy. Łzy spłynęły wraz z krwią.

Mavis wychyliła się zza wejścia do czołgu. Przygotowała się na masakrę, lecz nie na to, co ujrzała. Tłuszcza rewolucjonistów próbująca bronić własnych praw i pokoju, przerodziła się w chodzących przestępców, na których polowali. Łowy na zwierzynę oblały się krwią i wnętrznościami, po których stąpali ludzie, jak gdyby szli normalnie do pracy. Nie o to walczyła.

— Proszę się nie ruszać i nie wychodzić! — ostrzegł ją jeden z sprzymierzeńców, który kierował czołgiem. — Nie usłyszą już pani słów.

Faktycznie. Była gotowa, by wyskoczyć z pojazdu. By znaleźć się między dwiema stronami konfliktu i przerwać narastającą rzeź. W ten sposób skończyłaby tylko martwa. Zacisnęła dłoń na włazie. Rozgoryczona wróciła do środka, chowając głowę między nogami. Zasłoniła uszy dłońmi, nie chcąc już ani słyszeć, ani widzieć tego, co się działo na zewnątrz. Sama rozpoczęła tę tragedię. I winna była wytrwać do samego jej końca.

Ale kolejny koszmar miał dopiero nadejść…

***

Członkowie Fairy Tail wparowali do środka budynku, zatrzaskując za sobą stare, zardzewiałe drzwi. Let i Droy szybko zastawili je jakimiś stojącymi w kącie meblami, po czym osunęli się na podłogę, w końcu biorąc głęboki wdech. Zapanowała całkowita cisza. Po chwili rozpoczął się niemal niekończący ciąg wystrzałów i krzyków. Zasłonili uszy, pragnąc, by pełne bólu wrzaski w końcu zamilkły. Oddaliby wszystko, żeby tylko ta rzeź się skończyła.

— W co myśmy się wpakowali?! — wrzasnął Gray, kopiąc niczemu winne wiadro. — To jakiś koszmar! Ja nic nie rozumiem… Levy! — zwrócił się do Levy, łapiąc ją za kołnierz. — Co to ma znaczyć?!

— Przestań się na mnie wyżywać! — Odepchnęła go od siebie. — Nawet nie wiedziałam, że obecnie jest aż tak źle. Dostałam faktycznie informacje, że sytuacja zmierza do konfliktu, ale nie aż tak szybko. Zeref przewidywał miesiąc, może dwa…

— Zeref, Zeref i Zeref! — Prychnął. — Po prostu oszukał nas. Może po prostu chciał, żeby za jednym podejściem zginął każdy z nas.

— Wystarczy! — ryknął Natsu. — Oczywiście, mój brat nie jest świętym, ale jakoś nie wierzę, by specjalnie wpakował nas w to gówno…

— Tak jakbyś go znał — szepnął Gray. Wszyscy go usłyszeli i w duchu przyznali rację. — Natsu, ja nie mam do ciebie żadnych pretensji.

— Jasne. — Zaśmiał się. — I nie powinniście mieć też pretensji do Zerefa. Skoro aż tak mu nie ufaliście, to nie musieliście tu przyjeżdżać.

Nastało milczenie.

Cana wyszła naprzeciw wszystkich. Uchyliła okno i spojrzała, co się dzieje na zewnątrz. Żołądek podszedł jej do gardła. Zasłoniła usta, z trudem powstrzymując się od zwrócenia obiadu. Wróciła do pozostałych i usiadła przy kolumnie.

— Nigdy nie ma tak, by ktoś był całkowicie winny, a ktoś był całkowicie bez winy — powiedziała. — Chyba wydarzenia z ostatniego roku nauczyły nas wszystkich, że powoli czas przestać być dziećmi. To sprawy dorosłych! — Wskazała w stronę miejsca, w którym toczyły się walki. Złapała się za czoło. Bezsilność rozpierała ją od wewnątrz. — Dlatego my musimy cierpieć przez ich decyzje? Dlatego nie możemy wrócić do domu i żyć w spokoju? Ja chcę po prostu wiedzieć, dlaczego…

Obecnie deklaruję, że kolejny rozdział pojawi się MAX za tydzień o tej samej porze. Pisało mi się go naprawdę przyjemnie i szybko (w zasadzie 1,5 dnia) i jestem z niego zadowolona. Jednak nie wena, czas, a świadomość, co ma się pisać w danym rozdziale.
A z życia i wyjaśnienie. Przyznam Wam, że przeszłam małe "załamanko". Nic poważnego. Po prostu negatywnie zaskoczył mnie stosunek biur rachunkowych do studentów. Wielu pewnie wie, że swoją przyszłą pracę wiążę z zawodem księgowego. Jestem już na 1 roku magisterki i pomyślalam, że chcę zdobyć swoje pierwsze doświadczenie. Chciałam ZA DARMO gdzieś po prostu się czegoś nauczyć. I na 30 wysłanych CV tylko jedno biuro mi odpowiedziało, ale potem kontakt znowu się urwał i po miesiącu praktycznie nie mam żadnego odzewu. Stary numer....